- 9 Ağustos 2011
- 718
- 6
- 33
şimdiye kadar çok konu açtım...bilenler bilir.Ama artık sanki yorulduğumu hissediyorum..22 yaşındayım...okulda,dışarda çok mutluyum ama eve geldiğimde ağlamak geliyor içimden.Ailemin yanında okuyorum malesef.Onlar için doğru olan okuldan eve evden okula.bazen hak vermiyor değilim ama canım çok sıkılıyo. şu anki derdim bir sevdiğim ve ciddi düşündüğüm bir insan var. Ve ben 2,5 senedir saklamak zorunda kaldım..halada öyleyim.Ben istiyorum ki ailem bilsin ailemle tanışsın ama ailem okurken istemiyor.Keşke onlar ile herşeyi paylaşabilsem...Ayrı şehirlerdeyiz görüşmek bazen zor oluyor..Görüştüğümüz zaman ise günübirlik oluyor..insan sevdiği ile bir günü doya doya yaşamak istiyor bazen.ama olmuyor sınırlı kalıyor.Ve aileme o kadar çok söylemek istedim ki olmuyor.Ağızlarını aradım yine olmuyor..Onun ailesi beni biliyor ben görmesemde..beni çok sevmişler ama keşke ailemde anlayışlı olsalar biraz,ben yanlış birşey yapmak istemiyorum yanımda olsunlar istiyorum ama bunun sonunda öğrendiklerinde okuldan olmada var.okulumuda bırakmak istemiyorum..Okulum bitene kadar beklemek tek çare.Birde aynı zamanda sevdiğim insan hem kürt hem arap hem de şafi.Ve ben arada kaldım aileme hemen söylemelimiyim yoksa beklemelimiyim??? yardım edin kızlar.Ve söylersem de nasıl açmalıyım bu konuları.