Ben 1 senedir bir ilişki içerisindeyim. Normalde çok iyi huylu, çok tatlı biri zaten çıkmaya başlamadan önce de çok yakın arkadaşımdı . Sorun kötü hissettiğimde benim yanımda olmaya çalışmaması veya zor zamanlarda, benim için kritik anlarda çok patavatsızca şeyler diyip sinirimi bozması. Farkındayım burada çok fazla benden daha ciddi konuları olan insanlar var ama ben genelde kişisel sorunlarımı kimseye açamayan biriyim ve gerçekten birilerine danışmam gerekiyor gibi hissediyorum. Dediğim gibi kendimi açabilen biri değilim ve bu sene çok zor şeyler yaşadım, çok fazla ailevi problemim oldu ve onun kafası karışmasın diye de bunları anlatmak istedim. Küçükken başımdan geçen taciz olayıma saçma sapan zevk alma meselesine getirdi (bu durum beni kahrediyor defalarca kez özür dilemesine rağmen aklımdan çıkmıyor ağzımdan çıkıverdi diyor), aileme bakmak toparlamak zorunda kaldım hiç bana yardımcı olacak bir söz bile söylemedi. Üniversite yerleşme sonuçlarım açıklandığı gün gerçekten çok küçük bir yanlış anlaşılmayı büyütüp kavga sebebi yaptı benimle başarımı kutlamak yerine beni ağlattı. Dün de yine ailevi bir sorun yaşadım ve sadece moralim bozukken “kriz anlarını yönetemiyorum” diyerek işin içinden sıyrıldı. ben sadece ona bir şeyler anlatabiliyorken bana hiç yardım edemiyor. Onun sınavı kötü geçti mezuna kaldı her şeyiyle ilgileniyorum günlük ders programlarına bakıyorum; özel sorunlarıyla, kaygılarıyla ilgileniyorum. Ona zarar verebilecek hiçbir duruma sokmuyorum ailem onu hiç istemedi onun için ailemle papazım aylardır fakat yaptığım inceliklerin karşılığını alamıyorum. Şu an bile bu yaptıklarım onu etkiliyor diye üzülüyorum. Dün büyük bir tartışma yaşadık ve ben ayrılmak istediğimi söyledim ( genelde böyle dediğimde kendine çekidüzen verir) sahiden ayrılmam gerekiyor mu, ne yapayım ben şimdi? Onu seviyorum ama ne yapayım anlamıyorum asla karakterimiz uyuşmuyor
