Merhabalar sevgili kk üyeleri burada hep evli-bekar hanımların sevgililerinin ve eşlerinin ailelerinden samimiyet göremediklerini okuyorum. Ben de samimi olmayı seven bir insan değilim ben mi hatalıyım diye sorgulamaya başladım. Erkek arkadaşımda ara sıra bu huyumdan şikayet eder. Neden ailemle samimi olmuyorsun diye. Bana da hem ortada resmi bir şey yokken samimi olmak doğru gelmiyor hem de samimi olunca ne kadar iyi insanlar olsalar da ister istemez beklenti yaratıcam belki dedikodu olur diye çekiniyorun
4 senelik erkek arkadaşım var ailesi iyi insanlardır.Gerek insanlık olarak,gerek kültür olarak. Beni de gerçekten severler , erkek arkadaşım ailesiyle aramda köprü vazifesinde çok iyidir .
Ama böyle sürekli hediyelesmeyi araşmayı doğru bulmuyorum ben. Biz de ilk adımı annesi ve ablası attı. Bana hediye almışlardı ben de aldım ablasinin cocugu oldu ona da aldım. Ne bileyim mevlüdünde yardım ettim. Bayramlarda annesini ararım.Annesi hasta olduğunda arayıp geçmiş olsun dedim ben hasta olduğumda o da beni aradı sağolsun. Ama bu kadar yani. Onun dışında yolda görünce selamlaşırız.
Erkek arkadaşım ablamla gezmeye gitsene dedi birkaç kere hayır dedim. Hep beraber şehir dışına gidelim dedi hayır dedim. Akrabalarıyla pikniğe çağırdı ona da hayır dedim. Bizzat beni ve erkek arkadaşımı çağırdıkları akraba yemeğine gittim bir defa, bir defa da mezuniyet yemeğine gittim. Ramazan'da ailesi sen öğrencisin gel bizde ye dediler istediğin zaman gel diye ısrar ettiler ama onda da sırf ayıp olmasın diye bir başında bir sonunda gittim.
.....
Bi yanlış anlaşılma olmuş tabii ki de kavgalarimizi baskalarina anlatmiyoruz.
Evde olduğunda bazen kavga ederken telefonla konusurken sesler yükseliyor kadın da kıza iyi davran,üzme şeklinde telkinler de bulunuyormuş.
