Gerçek anlamda artık bunaldığım, birileriyle paylaşırsam iyi geleceğini düşündüğüm bir durumu yaşıyorum. 24 yaşındayım ve şu aralar işsizim, evdeyim. Ailemle yaşıyorum. Ev kızı modundayım 5 aydır. Ancak sorunum bunlarla bağıntılı değil.
Sorunum ailemin "mürüvetimi" görme isteği... Ve benim içimde yaşadığım hadise ile ilgili.
Ben evlilik ve onun getireceği her şeyden tabiri caizse "iğreniyorum" daha açık olamam galiba kurallar var. Bu bir dursun, Anladığınızı varsayıyorum. Ama olay sadece bu da değil. Her anlamda kendimi bir kadın gibi hissedemiyorum. Hareketlerim, sesim, tavırlarım erkek gibi...
Kadınların muhabbetleri beni sarmaz, erkeklerle daha iyi anlaşıyorum hatta. Yine de çevremde kız arkadaşlarım bolca vardır. İşte ben Kendimi onlar gibi hissedemiyorum ki, atıyorum ben temizlikmiş yemek yapmak ya da kadınlara özgü olan makyaj yapmaktan nefret ediyorum. Elbise giymek, süslenmek işkence... Uzun saçtan bile nefret ediyorum.
Her anlamda erkek olarak doğsaymışım diyenlerdenim. Bunaldım çünkü artık ve çevremdeki herkes benim bu onlara göre "tuhaflığımın" farkındalar. Bana el işi yapsana demeler, beni altın günü misali günlere çağırmalar, benden pasta börek beklemeler... Yok yok yok! Kafayı yiyeceğim ya, ben bu değilim ki.
Ama bazen oturup erkek olduğum hayalini kuruyorum, mis gibiyim o zaman. Ancak hayallerde rahatlıyorum anlayacağınız.
Bir yandan mürüvet görmek isteyen ailem, bir yandan içimdeki bastırılmayan şeyler, bir yandan çevre... Ve ben hiç kimseye anlatamadığım için kendi kendimi yiyorum artık. Sırf dertleşmek için yazdım yoksa üyeliğim olmadan kullanıyordum hep. Okumuş olsanız bile yeterli inanın kendi kendime çözmeye çalışmaktan, normal olmak istemekten sıkıldım. Olamıyorum çünkü.
gelinlik bile bana çok saçma geliyordu düşün yani nasil bi erkek kafasindaysam. Ama bi gün aşık oldum o gün bugündür kadınım....
