Merhaba sevgili kk arkadaşlarım
3yıldır içinden çıkamadığım sevgili ve iş problemlerim var.Herkesin hayatında sıkıntılar sorunlar var zaten ama ben 3yılda cok yoruldum psikolojik olarak cok yıprandım.İlaç kullanıyorum,panik atak krizlerim ve anksiyetem mevcut.
Neyse gelelim esas soruna .İnsanları kendim gibi görürüm .kendim gibi gördüğüm için olan olmayan ne varsa anlatıyorum .Samimi arkadaşlarım dışında ayda yılda gördüğüm arkadaslarıma da ne varsa bende anlatıyorum.Kötülük gelmez sonuçta diye düşündüğüm için, içimi döküyorum.işim yok ama mutluyum falan diyemiyorum.Mutsuzsam mutsuzum ,yorgunum bıktım diye içimden gelen sesleri dışarıya da söylüyorum.Canım annem beni hep bu konuda uyarır.Anlatma herseyini bilmesinler diye.
Yaş olmuş 29 ben büyümedim mi hala acaba.Şimdi yeni yeni anlıyorum annemi.Dost dediğim insanlar düşeni gördükce mutlu mu oluyorlar .Evet gercekten buna inanmaya başladım.Böyle sıkıntılı olduğumu anlatmamalı mıyım? Saklamalı,herkese sahte tebesssüm mü göstermeliyim?
Çünkü gercekten sonra düşününce kendi kendime pişman olup keşke anlatmasaydım yaaa diyorum.Ama içimde de tutamıyorum.Ne kötülük var diyip söyleyiveriyorum işte.
Mesela ,Bizim ailede benim yasımda bekar yok hepsi evli.Teyze ve halalarımın cocukları evli,içleri rahat,coluk cocuk sahibi.Beni acınacak halde görüyorlar mesela .üzülüyorlar beni ve abi ablami görünce.cok üzülüyoruz size diyorlar.Bir yuva kuramadınız diyorlar.Evdede sürekli abimle ablam kavga cıkarıyor.Hiç huzur yok .bunuda biliyorlar.
Evlenemeyince hiç mutlu olamıyacağımı düşünüyorlar belkide benim cok şikayet etmemden kaynaklanıyor bu durum.
Ama onlara göre yuvan olunca düzenin olunca mutlu olursun annen babanda mutlu olur.bu şekilde olmaz diyorlar.
Annemi dinlemeliydim sanırım.Şimdi herkesin acıyop üzülmesine ayrı üzülüyorum.
Birde bazı insanlarda eminim duyup içinden oh diyordun herkesin seveni sevmeyeni var.Akrabada olsa bazıları art niyetli olabiliyor.Evet annem doğruyu söylüyor galiba.
Kimse beni arasın soraun istemiyorum artık.Doğruyu söylesem olmuyor yalanı söylesem olmuyor?
Yani kısacası,dertlerinizi herkese anlatıyormusunuz.benim gibi düşünen var mı?
Cok guzel bi lafmis cok hosuma gitti, soylemeden gecemedimAnlatma desek anlatmayı bırakacak mısın?
Hiç sanmam.
İnsanın huyu değişmez ki...
Yıllardır ben kapalı kutuyumdur,kolumu kesseler "canım istedi,ben kestim" derim,asla derin muhabbete girmem hiç kimseyle mesela.
yorumunuzu okuyunca kayınvalidem geldi aklıma aç kalsam şeyimi keser yerim açım demem kimseye derdi.Anlatma desek anlatmayı bırakacak mısın?
Hiç sanmam.
İnsanın huyu değişmez ki...
Yıllardır ben kapalı kutuyumdur,kolumu kesseler "canım istedi,ben kestim" derim,asla derin muhabbete girmem hiç kimseyle mesela.
Valla aynı benMerhaba sevgili kk arkadaşlarım
3yıldır içinden çıkamadığım sevgili ve iş problemlerim var.Herkesin hayatında sıkıntılar sorunlar var zaten ama ben 3yılda cok yoruldum psikolojik olarak cok yıprandım.İlaç kullanıyorum,panik atak krizlerim ve anksiyetem mevcut.
Neyse gelelim esas soruna .İnsanları kendim gibi görürüm .kendim gibi gördüğüm için olan olmayan ne varsa anlatıyorum .Samimi arkadaşlarım dışında ayda yılda gördüğüm arkadaslarıma da ne varsa bende anlatıyorum.Kötülük gelmez sonuçta diye düşündüğüm için, içimi döküyorum.işim yok ama mutluyum falan diyemiyorum.Mutsuzsam mutsuzum ,yorgunum bıktım diye içimden gelen sesleri dışarıya da söylüyorum.Canım annem beni hep bu konuda uyarır.Anlatma herseyini bilmesinler diye.
Yaş olmuş 29 ben büyümedim mi hala acaba.Şimdi yeni yeni anlıyorum annemi.Dost dediğim insanlar düşeni gördükce mutlu mu oluyorlar .Evet gercekten buna inanmaya başladım.Böyle sıkıntılı olduğumu anlatmamalı mıyım? Saklamalı,herkese sahte tebesssüm mü göstermeliyim?
Çünkü gercekten sonra düşününce kendi kendime pişman olup keşke anlatmasaydım yaaa diyorum.Ama içimde de tutamıyorum.Ne kötülük var diyip söyleyiveriyorum işte.
Mesela ,Bizim ailede benim yasımda bekar yok hepsi evli.Teyze ve halalarımın cocukları evli,içleri rahat,coluk cocuk sahibi.Beni acınacak halde görüyorlar mesela .üzülüyorlar beni ve abi ablami görünce.cok üzülüyoruz size diyorlar.Bir yuva kuramadınız diyorlar.Evdede sürekli abimle ablam kavga cıkarıyor.Hiç huzur yok .bunuda biliyorlar.
Evlenemeyince hiç mutlu olamıyacağımı düşünüyorlar belkide benim cok şikayet etmemden kaynaklanıyor bu durum.
Ama onlara göre yuvan olunca düzenin olunca mutlu olursun annen babanda mutlu olur.bu şekilde olmaz diyorlar.
Annemi dinlemeliydim sanırım.Şimdi herkesin acıyop üzülmesine ayrı üzülüyorum.
Birde bazı insanlarda eminim duyup içinden oh diyordun herkesin seveni sevmeyeni var.Akrabada olsa bazıları art niyetli olabiliyor.Evet annem doğruyu söylüyor galiba.
Kimse beni arasın soraun istemiyorum artık.Doğruyu söylesem olmuyor yalanı söylesem olmuyor?
Yani kısacası,dertlerinizi herkese anlatıyormusunuz.benim gibi düşünen var mı?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?