Merhaba canlarım bugün biraz ben de içimi dökmek istiyorum...
Ben 15 yıldır "anne" olabilmeyi bekliyor düşlüyorum. Öyle bir hasret ki bu şu yazacağım kısacık şeyler belki binde birdir anlatmak ömre sığmaz. Başka insanların çocuklarını gördüğüm zaman bile dayanamayıp öpmek sevmek oynamak içine sokası gelmek gibi bir şey.
Bir kızım olsun istiyorum Rabbim' den. her gece duamda, gözyaşlarımda saklı sevdiğim adamla canım kocamla birlikte ikimizin parçasını önce karnımda hissedebilmek, sağlıcakla dünyaya geldiği o mucize günü görebilmek, gözlerini açtığı o ana şahitlik edebilmek. Ona bembeyaz şirinmi şirin bir beşik alabilmek başucuma koyabilmek onun her anına şahitlik edebilmek. O pamuk ellerine dokunabilmek. Emzirebilmek. Koklamak ama eminim ki doyamamak. Kime benzediğini tatlıca tartışmak :) Ilk adımları, ilk sözü, acaba anne mi diyecek babamı? O inci gibi çıkacak ilk dişi. Hasta olmasın diye üzerine titremek. Gözünden sakınmak. Kimselere emanet edememek. Geceleri onu izlemekten uyuyamamak. Anneler Gününde yanağıma yumuşacık öpücüğü kondurup sarılması.... Anneler günün kutlu olsun anneciğim demesi. .. Babasıyla bana kahvaltı hazırlaması. İlk okul heyecanı. Acaba ben yanından ayrılınca ağlar mı? İlk aşkı. İlk ayrılığımız ve daha neler neler.... Allah'ım hayal mi? Yoksa bir gün gerçekleşir mi? Çok mu istediğim? Acaba mümkün mü? Ben de anne olabilecek miyim? Yıllardır içimi kavuran, yokluğu ile içimi eriten, hasretime kavuşabilecek miyim? Rüyalarım hayalim gerçek olacak mı? Hasretim, bekliyorum, sabrediyorum, tevekküldeyim... Allah'ım lütfen duy beni ve anne olmak isteyen tüm kullarını... Bizlere de gönder tez elden mucizelerimizi...