Selam kizlar, sizinle hikayenim az cok basini paylastim, sonunuda paylasmak istedim :)
Icimi rahatlatip bana tavsiyelerde bulundugunuz icin tekrar tekrar tesekkür ederim!
Biraz uzun olabilir, simdiden söylim
Esimin annesiyle (kaynanam veya kayinvalidem demiyorum cünki o insan hic bi sekilde benim annem olamaz)yüz yüze geldik, sohpet ettik biraz... Etmez olaydim!
Burda anlatmistim, esimle ayriydik bi süre, o zamanlarda esimi baska kizla bas göz etmeye calismislar diye..
Bana ne anlatti biliyormusunuz?? Güya bu kiza demislerki, eger evlenirseniz kayninla altli üstlü oturacaksiniz, kizda kabul etmemis olmaz demis... Bizde bu yüzden bozduk isi dedi bana, kizi zaten sevmemistim dedi... Yani gözümün icine soka soka biz kizdan vazgectik dedi, sanki benim esimin bise deme hakki yokmus gibi, onun hayati degilmis gibi... Sanki anasi koynuna alacak kizi!
Allahim yarabbim, sok oldum, sinir oldum icimden resmen bagira bagira küfür etmek geldi!
Caktirmadim, bisey demedim, beni ilgilendirmiyomus gibi yaptim... Neyse bu konustu konustu baktiki ben sinirlenmeye basliyorum, hani kiyametten önceki sessizlik derler ya, onu farketti galiba, dediki zaten bizim oglanda ben sevdigim karimdan vazgecmem dedi dedi... Allahim yaaa, bu kadin piskopat resmen! Ne yapmaya calisiyor anlamadim, oglu benden vazgecmedi gecmeyecekte bunu anlamasi lazim degilmi artik??
Yani bunlari anneside biliyo neden hala ayirma cabasinda anlamiyotum.
Bide bana ne desin, güya beni esimden ayriyken carsida baska adamla görmüsler. Oha dedim yani, bi namusuma laf etmemislerdi.
Neyse yinede saygimdan taviz vermedim, olabilir dedim, is arkadaslarim var kuzenlerim var normal bisey görmüslerse. Ama iftira, kuzenlerimi biliyolar zaten baska kimseylede gezmem yani carsida marsida ne münasebet, bide zaten esimle sorun yasarken. Neyse bu bardagi tasiran son noktaydi.
Eve gelince bisey demedim esime, moralim bozukdu anladi ama bi saat annemlerdeydi surat asiyo demesin diye sustum...
Bu sabah dayanamadim mesaj yazdim. Ben is yerindeyim oda.
Bisey söylicem dedim, moralim cok bozuk dedim ama mesaj yazmak istiyorum dedim. Ve yazdim, icimde ne varsa, annesinin anlattigi herseyi... Ben sana güvenmiyorum, cocuk istegimi bastiriyorum dedim.. Sanki bi gün gelipte kusura bakma olmuyo böyle diyeceksin bende cocugumla babasiz kalicaz gibi geliyo bana dedim.
Uzun lafin kisasi benim hayatim bi kez daha sevgime layik oldugunu gösterdi, ailesinin ve baska insanlarin onu ilgilendirmedigini söyledi... Benim hatam olmadigini, sucun ailesinde oldugunu kabul etti.. Ve buna benzer seyler yazdi bana... Sonra aradi esim, ne olursa olsun kavga edelim, sac basa girelim günlerce haftalarca konusmayalim ama ayrilmayalim dedi.... Ne kadar mutluyum su an anlatamam... Cok savaslar verdim kendi icimde ailesine karsi ama sonunda hakli ve haksiz ortaya cikti, Allahim bizlere sabirlar versin!
Simdi ne yapim bilmiyorum, yani zaten gidip gelmiyodum fazla, özel günlerde görüsüyoduk oda cok kisa. Ama simdi bunuda bahane edip hic görüsmesemmi? Esimde üzülsün istemiyorum aslinda ama oda hak etti biraz, yani basdan benim arkamda dursaydi bana hak verseydi bu isler buraya gelmezdi belki.. Ama baslarda ailesinin etkisi altinda daha fazla kaliyodu, yeri geldiginde sende cok soguk duruyosun, anne demiyosun felan diyodu, buda beni daha fazla soguttu...
Simdi kendin ettin kendin buldunmu demeliyim acaba?
Sagolun okudugunuz icin arkadaslar