Eşim depresyonda. Fikir verebilir misiniz?

ozgekistan

Üye
Kayıtlı Üye
16 Ekim 2022
15
5
31
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.
 
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.
Hayatında başkası olabilirmi,karşılıksız vs. bir duygu durumu.
 
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.
Henüz baba olmaya kabullenemedi. Insan kendi cocugundanda mi bikar ya
 
E
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.
En hızlısından bir psikolog durum gerektirirse psikiyatri araştırın. Üstteki kişiler daha negatif yorumlarda bulunmuş ama direkt o şekilde düşünmek yanlış bence. Depresyon gerçek bir ruh sağlığı hastalığı. Destek almalı.
 
Çocuğu kendisi doğurdu heralde. Bayılıyorum bu erkeklerin narin hallerine.
Bebeği doğuran anne,
gece gündüz uykusundan feragat eden anne,
kendini eve kapatan anne,
bebeğin kakasıyla kusmuğuyla uğraşan,
bebek hasta olduğunda başından ayrılmayan anne ama depresyona giren baba.. Ben anlam veremedim.
 
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.
Psikologtan başka kimse yaraniza merhem olamaz. Babaliga alismamis , kabullenememis olabilir.
 
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.
Aldatıyor olabilir falan diye hemen kurulmayın.Erkeklerde çocuğa alışmakta zorlanıyor gerçekten.Profesyonel yardım düşünün bence
 
Merhaba..
Eşimle dört senedir evliyiz 8 aylık da bir bebeğimiz var. Eşim de ben de birbirimize ve ailemize karşı ilgiliyiz. Bebeğimiz doğduğundan beri ilgisizliği artmaya başladı. İşleri iyi gitmiyor ayrıca memnun değil bulunduğu yerden. Fakat ekonomik anlamda sorun yaşamıyoruz. Kendine çok sorumluluk yüklediğimden şikayetçi. Oysa ki çocuğumuzla çok nadir vakit geçiriyor. Sürekli dışarı çıkmak için bahane yaratıyor. Kendimi de eleştiriyorum mümkün olduğunca evime kendime bebeğimize ve kendisine ilgi gösteriyorum. Son 1 aydır ilgisizliği iyice arttı. Ve yakın zamanda da açıldı. Ruhsal olarak iyi olmadığını işe gitmek istemediğini söylüyor. Bebeğimiz ağladığında kulaklarını kapatıyor odaya gidiyor. Yalnız kalmak istediğini söylüyor. Sürekli annene git demeye başladı. Bazen gidiyorum ama alışkanlık yaratmasından korktuğum için 1-2 günden fazla kalmıyorum. Konuşurken titriyor. Hiç iyi görmüyorum mümkün olduğunca destek olmaya alttan almaya çalışıyorum bu süreç geçici gibi görerek. Aklıma nazar büyü işleri bile geliyor çünkü normalde gayet sağlıklı düşünen her sorunumu danıştığım bir yapısı vardı. Bu arada psikoloğa gitmeye tamam diyor. Bu durumu yaşayan var mı veya fikri olan var mı merak ediyorum.

Dilerim dusundugum sey degildir.


Eşiniz kumar oynuyor olabilir mi? Bitcoin, sanal bahis, borsa vs her turlusu? Buyuk bi batagin icine dusmus olabilir.
 
Titriyor kısmına kadar tırt demiştim ama senin eşin ciddi boyutta hasta bence. Psikolog kesmez tedavisi çok uzun sürer psikiyatriye gidip ilaç falan acil mudahale ettirin bu adama tabi psikologla da destekleyin.
Sadece psikologla iyileşme en az 6 ay 2 yıl sürüyor o da iyileşmeye gönüllü ise. oldu canım beyfendinin keyfini mi bekleyeceksiniz .
Titreme numarası yapıyor olabilir mi? Ailesine arkadaşlarına da sorsana konuşurken titriyor mu diye ?
Erkekler işten kaçmak için hasta rolu yapıyorsa psikolojisi bozuk rolü de yapar
 
X