Merhaba arkadaşlar iyi bayramlar dilerim herkese. 24 yaşındayım ve 2 senelik evliyim konuya nasıl gireceğim bilmiyorum ama şöyle başlıcam direk konuya ; BUNALDIM.
Eşim de 30 yaşında. 7 yaşındayken anne babası boşanıyorlar, annesiyle birlikte yaşıyolar babasından hayır yok kısacası,en son 10 sene önce görmüş babasıyla baba sevgisi nedir baba nedir bilmiyor kısacası (birazdan buraya bağlıcam konuyu)
Evlenmden önce 2 buçuk ay bi sevgililik dönemimiz oldu bazı durumlar gereği kaçmak zorunda kaldım, sevgiliyken zaten evlenmeyi hep düşünüyorduk aileler de tanıştı vs hatta bana diyordu ki; " annemle yaşıyorum biliyorsun,evlendiğimiz de 1 sene olur 2 sene olur işe girer çalışırım sonra kendi evimize çıkarız" diyordu gelelim fasülyenin faydalarına... 2 sene oldu işe girmedi. Girmek istemedi! Yok ben çalışmak istemiyorum çalışmak köleliktir,köle gibi çalışcam hakkımı vermicekler vs neyse sustum haklısın dedim ta ki 6-7 ay öncesine kadar. Ailem ile benim oturduğum evin arasında 2 saatlik mesafe var bu yüzden her gittiğimde aileme kalıyorum 2 3 gün. Neyse bir gün canıma tak etti ne düşünürse düşünsün dedim aradım çalışmasını istedim, ama tabiki bunu tatlı dilli bir şekilde "fikrin nedir,ne yapalım" gibisinden sordum. Ayrı eve çıkalım dediğim için sen benim annemi istemiyorsun diye tartıştık. Anneni istemiyorum demedim,sadece ikimizde rahat değiliz bunu biliyorsun dedim eşime. Afedersiniz ama rahat bir ilişkiye girmek için annesinin komşuya,arkadaşa,ya da eşimin anneannesine gitmesini bekliyorduk. Bunu dediğim için nankör oldum,işte yok sen vöyle kayınvalide bulamazsın vs analamadan dinlemeden gitmiş annesine söylemiş işte ben onu güya istemiyormuşum da ondan ayrı eve çıkmak istiyormuşum diye. Neyse annesi de bizi istemeyeni ben hiç istememem demiş,boşanma konusu açılınca göbek atmış. Yine hüyğümdür durumu bari ona izah edeyim dedim yok açmıyor. Bu durum olunca aişemin yanındaydım tabi,eşimle 10 güne yakın bi ayrı kaldık,boşanmaya kadar gitmiştik avukat bakınmıştık falan. Neyse en sonunda bi şekilde karara vardık ve tekrar deneyelim dedik bana söz verdi çalışıcam edicem vs bir kaç iş bakındı iş görüşmesine gitti olmadı diye daha da iş bakmadı.Kızlar eminim ki çoğu kadın,hele ki yeni evlenen biri asla istemez kayınvalidesiyle oturmayı,herşeyine karışılmasını.. hadi dedim bir kaç aylık evliyken heyecanla 3- 5 ay dayanayım işe girip ev bakarız dedim yok 2 sene oldu hala işe giricek. Arada babam sağlam iş ilanları gönderiyor bana ona söylediğimde " sana kaç defa dedim çalışmak istemiyorum zorlama bu konuda beni iş konusu açılınca afakanlar basıyor bunalıyorum diye" diyip bağırmaya tartışmaya başladı. Annesinin bi emekli maaşıyla geçiniyoruz şuan. Kiradayız üstelik emekli maaşı da 3. Bin tl kaldı ki asgari ücret şuan yetmezken.. e bi kadın olarak isteklerim vs var benim demi. Ben her zaman aileme gideceğim zamanlarda babama diyorum ki baba para gönderir misin size gelicem diye sağolsun gönderiyor ama utanıyorum artık istemekten. Geçenler de banyoda ki termosifon bozuldu şofben taktırdık bir kaç gün önce topraklama olmadığı için de uyardılar bizi çarpılanilirsiniz diye elektrikçi dedi. Ona da bi şofbenle birlikte (ev sahibi değil biz aldık üstelik) 1000 tl gitti ama yıkanamıyoruz.Ev sahibi desen açık açık napıyorsanız yapın diyor. Evden çıkıp farklı ev bakınsak 3 bin tl emekli maaşıyla nakliyeye para gitcek. Hadi onu da geçtim oturduğumuz ev eşyalı yani başka eve taşınsak eşya almak zorunsa kalcaz falan... Kısacası kafayı yemek üzereyim. Eşim bir de bunun üstüne arkadaşlarıyla futbol maçında dirseğini kırdı ameliyat parası bir de 30. Tl ona gitti özel hastanede. Teyzesi ödedi sağolsun borç olarak. E kredi deseniz 10 tane kredi borcumuz var. Ev deseniz temizleseniz dahi içinde oturulmayavak derece de. Ailemi ben yaşadığım eve çağıramıyorum düşünün. Ya yaşıtlarıma bakıyorum evleri,çalışkan eşleri vs bana bakıyorum kaynanasıyla yaşayan,çalışmayan bir eşi,annesinin parasını yemekten gocunmayan bir eşi ve üstüne üstlük onca maddi sıkıntı... Ya işin garibi eşim dışarı çıkmayı da sevmiyor. Bekarken ailem zor izin verdiği halde bile geziniyordum. Ya evliyim bak evli,kocam istemiyor bu sefer dışarıyı. Ya ekmek alamaya bile zar zor üşenir öi bir insan ya bu tembellik de harbiden kaçıncı seviye bilemiyorum. Ya aşağımız da hemen sahil var yürüyüş yapalım diyorum yok,param olmadan gezinmeyi sevmiyorum diyor,içimden e çalış da o zaman para kazan diyorum. Bugünüm dünümün aynısı inanın ki,monoton hep monoton. Sabah kalkıyorum kahvaltı,sigara çay kahve akşam yemek ev işi varsa ev işi,sonra kitao okuyorum bolca,dizi izliyorum. Yaptığım bu. Eşim oyun oynuyor,oyun oynuyor,bir de oyun oynuyor yaptığı bu... Kaynanam iyi kadın aslında fakat rahatsızım aynı evde istediğim gibi giyinemiyorum,istediğim gibi yiyip içemiyorum eşimle yakınlaşıyoruz tam bizi o şekilde yakalıyor. Yani ne kadar kısıtlı hayat ve utanç verici... Bir de kocam ben işe girmeden seni de girmeni istemem diyor. Ay çıldırcam,e napcaz peki ya?
Ayrıca kayınvalidem ilk senelerde evlenmek istiyordu,kendisi güzel de bir kadın yani fakat arada bir gelgir fikirli bir evlenmek istiyorum diyor bir istemiyorum diyor,bazen de diyor ki "belkide allah size bakmam için bana nasip etmedi evlenmeyi ben olmasam napcaktınız annem" eşime boşanma muhabbetleri olduğu zaman vir laf söylemiştim,kendimi evin çocuğu gibi hissediyorum diye cidden öyle. Evlilik bu değil. Bir de utanmadan eşim,ne güzel rahatsın işte demişti bana sorumlulul alsaydın inan ayrı evde olsaydım sen bu kadıncağızın yerinde olsaydın kaçar giderdin diyor bana ya şaka gibi. Ya bunu diyen düşünen adam hala çalışmak istemiyorum diyor bana ya? Saçımı boyarım kayınvalidem yaşlı göstermiş beğenmedim der,dışarı çıkarken halim yoktur özensiz giyerim makyaj yapmam bana şakayla karışık kombinin çok güzel der. Ayrı yaşamamız için annesi ancak evlenip de öyle ayrı çıkarmışız ancak bir de,yanımdan ayırmam diyor. Daha neler var da hangi birini söyleyeceğimi bilmiyorum çok da uzun uzadıya yazdım zaten kızlar fikirlerini nedir cidden kafayı yicem iyi anlaşıyoruz biribirimizi çok güzel seviyoruz fakat bu iş konusu açılınca adam cin çarpmışa dönüyor aramız yine bozuluyor. Yani bu durumdan muzdarip kişilerinin konularının sltına atılan yorumları gördüm,gözünü korkut vs tarzı ama inanın zaten huy olarak olsa da olur olmasa da olur kafasında olduğu için çoğu kez boşanmak istedi benden yok yere de babasızlığına verdim ben. Zamanında annesinden de darbe görmğş babadan da. Babam olsaydı başımda diyor beni zorlasaydı git çalış diye zorlasaydı kolumdan tutup alışırdım çalışmaya,***tüm alışmış tembelliğe napiyim diyor. Ha biliyor da bir de evet :) sizce napmalıyım,inanın konuşmak ya da araya birilerini devreye sokmakla olmuyor denedim. İnanın denedim,eşimi bakın seviyorum,ama ben bu gidişle kimsenin fikrini almadan zatrn boşanıcam bu gidişle. Sadece bu süreç için napmalıyım evden dışarı çıktığımız yok marketten markete insan yüzü görmüyorum ailem harici lütfen bişiler deyin çözüm ne
böyle bir adam koca olamaz yarın babada olamaz üzgünüm.
İnsan hiç mi kendinin farkında olmaz?
