ne yazık ki konuşma istediğim gibi sakin olamadı
beni konuşturmamaya susturmaya çalıştılar
ben ne hakla o kapıyı açmazmışım ne hakla alma çocuğumu kucağımdan dermişim daha ne istiyormuşum
her neyse bu sefer susmadım
yeter artık dedim onların anlayacağı dilden konuştum bende bağırdım
kapıyı içerden kitleyip üstüme yürüdü kayınpederim dövecek güya
bende dövebileceksen gel dedim
cam kapıda indiririm istersem aşağı dedim
komidini yumrukladım
ilk defa böyle bişey yaptım ama gerekliydi ne yazık ki
benim bunca emeğimin, fedakarlığımın, sabrımın karşılığı bu mu dedim
bu sefer biz seni kızımız olarak görüyoruz diye beni sakinleştirmeye çalıştılar
çünkü gerçekten delirdim
gözüm hiçbirşeyi görmedi
dünde işten gelip kızımı alıp dışarıya yemeğe çıktım
sanki hiçbirşey olmamış gibi açtılar kapıyı
bundan sonrada kendileri bilir benim istediğim gibi yaşayamayacaksam hayatımı
onları hayatımdan çıkarmaya (minimum ölçüde görüşmeye) hazırım
eşimede söyledim bunu
herkes yerini bilecek dedim
hoş olmadı
ama başka türlü yine ezilecek, yine yalnız kalacaktım