- 31 Ocak 2011
- 661
- 389
- Konu Sahibi limonluseker
- #1
Eşim çalıştığı iş gereği sürekli seyahat ediyor.
Yurt dışı ve genelde de yurt içi.
Bu ay toplasak beş gün evde durmuştur geri kalan günler hep seyahatte.
Yaklaşık iki yıldır evliyiz ve bu durum genelde hep böyle.
Sadece bazen seyahatler az oluyor daha çok evde duruyor.
Biz nişanlı iken bu birime geçti.
Benim istemediğimi bile bile.
Ben böyle çok seyahat etmesini istemiyordum açıkçası hala da istemiyorum.
Ve artık sabrımın sonlarına geldiğimi hissediyorum.
Evde yanlız yaşamaktan, hala sevgili gibi sürekli telefon aracılığı ile görüşmekten,
sanki evli değilmiş gibi habire annemlerde kalmaktan, evde bir düzen olmamasından,
hiç plan yapamamaktan, hep tek başıma yemek yemekten o kadar sıkıldım ki.
Dört gündür evde yanlızım, çok doldum buraya yazmak istedim.
Okula gittim, kursa gittim, kpssye hazırlanıyorum ama eşimi de yanımda istiyorum.
Bugün telefonda lütfen artık bi çözüm bulalım buna dedim.
Seyahat olmayan bir birime geçme şansı var ama istemiyor.
Bencillik mi yapıyorum ben diye düşünüyorum.
Bende memnun değilim böyle olmasından diyor ama değiştirmek de istemiyor.
Başka yerde çalışmak da zor diyor.
Ben de en azından yanımda olursun diyorum ama razı olmuyor.
Evde sıkılma arkadaşlarınla buluş gez diyor.
Yani her gün arkadaşla gezip dolaşılır mı sanki öyle sorunlar çözülecek.
Çocuk düşünüyoruz ama olmuyor ki tek başıma çocuk nasıl yapayım ben.
Evde olduğu zaman ya regl günüme denk geliyor ya yumurtlama günüm geçmiş oluyor.
Beni kaybedecek farkında değil.
Ne işinden vazgeçiyor ne benden.
Evde oturup sabretmemi bekliyor.
Ben de artık düzenli bir hayat istiyorum.
İki kap yemek pişirip eşimle yemek istiyorum.
Tek başıma salonda tv karşısında tepside yemek yemek değil.
Kim bencil bilmiyorum.
Ne yapmam lazım hiç ama hiç bilmiyorum..
Belirtmek istediğim iki nokta var:
birincisi, gittik kendi ailesine on dakika mesafede ev tuttuk.
o seyahatte olunca çoğu zaman ben gidip kendi ailemde kalıyorum.
ama ailemin oturduğu semt bana o kadar uzak ki iki araba değiştiriyorum.
ikincisi ise, bana sürekli birlikte seyahate gittiği arkadaşlarından örnek veriyor.
birinin hanımı doğum yapmak üzereymiş
o insanların hiç sesi çıkmıyormuş.
ne biliyorsun ki dedim onlar konuşurken yanlarında mısın
ya da birlikte mi yaşıyorsun onlarla.
sürekli başkalarıyla kıyaslıyor kendini ve beni.
böyle saçma sapan şeylerle sürekli beni oyalıyor
ve sabır etmemi bekliyor ama sabrın da bir sınırı var...
Yurt dışı ve genelde de yurt içi.
Bu ay toplasak beş gün evde durmuştur geri kalan günler hep seyahatte.
Yaklaşık iki yıldır evliyiz ve bu durum genelde hep böyle.
Sadece bazen seyahatler az oluyor daha çok evde duruyor.
Biz nişanlı iken bu birime geçti.
Benim istemediğimi bile bile.
Ben böyle çok seyahat etmesini istemiyordum açıkçası hala da istemiyorum.
Ve artık sabrımın sonlarına geldiğimi hissediyorum.
Evde yanlız yaşamaktan, hala sevgili gibi sürekli telefon aracılığı ile görüşmekten,
sanki evli değilmiş gibi habire annemlerde kalmaktan, evde bir düzen olmamasından,
hiç plan yapamamaktan, hep tek başıma yemek yemekten o kadar sıkıldım ki.
Dört gündür evde yanlızım, çok doldum buraya yazmak istedim.
Okula gittim, kursa gittim, kpssye hazırlanıyorum ama eşimi de yanımda istiyorum.
Bugün telefonda lütfen artık bi çözüm bulalım buna dedim.
Seyahat olmayan bir birime geçme şansı var ama istemiyor.
Bencillik mi yapıyorum ben diye düşünüyorum.
Bende memnun değilim böyle olmasından diyor ama değiştirmek de istemiyor.
Başka yerde çalışmak da zor diyor.
Ben de en azından yanımda olursun diyorum ama razı olmuyor.
Evde sıkılma arkadaşlarınla buluş gez diyor.
Yani her gün arkadaşla gezip dolaşılır mı sanki öyle sorunlar çözülecek.
Çocuk düşünüyoruz ama olmuyor ki tek başıma çocuk nasıl yapayım ben.
Evde olduğu zaman ya regl günüme denk geliyor ya yumurtlama günüm geçmiş oluyor.
Beni kaybedecek farkında değil.
Ne işinden vazgeçiyor ne benden.
Evde oturup sabretmemi bekliyor.
Ben de artık düzenli bir hayat istiyorum.
İki kap yemek pişirip eşimle yemek istiyorum.
Tek başıma salonda tv karşısında tepside yemek yemek değil.
Kim bencil bilmiyorum.
Ne yapmam lazım hiç ama hiç bilmiyorum..
Belirtmek istediğim iki nokta var:
birincisi, gittik kendi ailesine on dakika mesafede ev tuttuk.
o seyahatte olunca çoğu zaman ben gidip kendi ailemde kalıyorum.
ama ailemin oturduğu semt bana o kadar uzak ki iki araba değiştiriyorum.
ikincisi ise, bana sürekli birlikte seyahate gittiği arkadaşlarından örnek veriyor.
birinin hanımı doğum yapmak üzereymiş
o insanların hiç sesi çıkmıyormuş.
ne biliyorsun ki dedim onlar konuşurken yanlarında mısın
ya da birlikte mi yaşıyorsun onlarla.
sürekli başkalarıyla kıyaslıyor kendini ve beni.
böyle saçma sapan şeylerle sürekli beni oyalıyor
ve sabır etmemi bekliyor ama sabrın da bir sınırı var...
Son düzenleme:
