- 14 Eylül 2020
- 52
- 41
- 29
-
- Konu Sahibi Omeragahinannesi
- #1
Merhaba herkese
buraya derdimi yazmadan önce çok düşündüm. Ama başka çarem kalmadı. Çünkü beni tanıyan kimseye anlatamıyorum. Ve tek başıma düşünmekten yoruldum.
Öncelikle şunu söyliyim eşimle üniversite de tanıştık ilişkimizin 3. Yılında evlendik evlenmeden önce de sinirlendiği zamanlar öfke krizleriyle kalbimi kırardı itiraf edeyim ama ben hep lüzumsuz konular diye affederdim. Neden bilmiyorum hep değişeceğine inandım çünkü beni inandırıyodu. Sanırım en büyük hatayı burada yaptım. Öyle böyle 3 yıl sevgili kaldık sonra evlendik. Eşimin bilmediğim bazı yönlerini keşfetmeye başladım. Ailesini tanıdım ve öfkesinin nedenini buldum. Ben bana saygısızlık yaptığında ona karşı çizgimi bozmamaya çalışıyordum ama benim de sabrım artık taşmıştı aramızda saygı denen şey tamamen yok olmaya başladı.
Bir diğer sıkıntı da artık eşim ailemin içine girip onları tanımaya başladı. Tandıkça da ilk başta çok sevmiş gibi konuşuyodu ama sonra birinde bi kusur görünce bütün söylemleri değişip ailemin arkasından saygısızca konuşuyordu. Ben böyle yaptığında ona kızdığım için beni onlarla bir olmakla suçlayıp kendisinin haklı olduğunu benim ona hiç destek vermediğimi söylüyordu. Giderek bu tarz tartışmalar çoğalmaya başladı ve eşim ne zaman ailemle ilgili bi konu açılsa saygısızlaşıp hakaret ediyordu. Elbette ki ben çok kötü hissediyodum ama bi şekilde orta yolu bulmaya çalıştım. Çünkü benim ona itiraz etmem sonuç vermiyordu. Gittikçe şiddetli bi şekilde tartışıyoduk. Beni de ailemi de hiç bi zaman olduğumuz gibi kabul etmedi hep beklentileri vardı. Karşılık bulamayınca da sinirlenip hakaret ediyordu.
Ben şuan hala dayanamıyorum bu duruma ailemi ziyarete gittiğimizde diken üstünde oluyorum hep bi yerden kavga çıkarıcak beni rezil edicek korkusu taşıyorum. Son çözümü ben yalnız giderek buldum. Zaten o da gelmek istemiyor. Ama çare olmadı ben ailemin evindeyken telefonda bana sorular sorup yine onlarla ilgili kötü sözler söylemeye başladı. Beni ailemden soğutmaya çalışıyor. Aklı sıra onların açığını yakalayıp haklı olduğunu kanıtlayacak. Bildiğiniz ailemle kafayı bozmuş gibi. Üstelik ailemden kimseyle geçmişte bi münakaşa yaşamamıştı. Hep kendi kendine kurduğu düşünceler yüzünden evde huzursuzluk çıkardı.
Ama benim asıl üzüldüm şey onun öfke patlamaları. Ben artık ailemden geçtim bi tane oğlumuz var 10 aylık. O büyüdükçe babasının sorunlarını görecek. Aynı öfke krizlerine maruz kalıcak. Fiziksel şiddet uygulamasa bile sözlü ve duygusal şiddetiyle tanışacak. Çok çaresiz kaldım eşim sadece bizimle ilgilendiği zaman iyi bi eş. Ama aşamadığı şeyler yüzünden korkunç birine dönüşüyor ondan giderek soğuyorum. İtici gelmeye başlıyor. her kavgamızda keşke evlenmeseydim diyorum. Yumuşayınca unutmaya çalışıyorum. hakaretlerini bağırıp çağırmalarını en son tartışmamızda küfür bile etti hem bana hem aileme. Çılgın gibiydi. Acilen psikiyatriste gitmesi gerektiğini düşünüyorum ama asla kabul etmiyor sorunlu olduğunu. Ben değişirsem o da değişirmiş ama mümkün değil çünkü benim normal olarak söylediğim şeyleri bile yanlış anlayıp hakaret ediyor. Aslında onun sorun olarak gördüğü şeyler herkes açısından normal olan şeyler. Ama o kadar kötü bi bakış açısı var ki her şeyi yanlış yorumluyor. Ve durup dururken huzursuzluk çıkarıyor.
Ben kendim için ve oğlum için en doğru kararı vermek istiyorum lütfen yargılamadan bana yardımcı olur musunuz.
buraya derdimi yazmadan önce çok düşündüm. Ama başka çarem kalmadı. Çünkü beni tanıyan kimseye anlatamıyorum. Ve tek başıma düşünmekten yoruldum.
Öncelikle şunu söyliyim eşimle üniversite de tanıştık ilişkimizin 3. Yılında evlendik evlenmeden önce de sinirlendiği zamanlar öfke krizleriyle kalbimi kırardı itiraf edeyim ama ben hep lüzumsuz konular diye affederdim. Neden bilmiyorum hep değişeceğine inandım çünkü beni inandırıyodu. Sanırım en büyük hatayı burada yaptım. Öyle böyle 3 yıl sevgili kaldık sonra evlendik. Eşimin bilmediğim bazı yönlerini keşfetmeye başladım. Ailesini tanıdım ve öfkesinin nedenini buldum. Ben bana saygısızlık yaptığında ona karşı çizgimi bozmamaya çalışıyordum ama benim de sabrım artık taşmıştı aramızda saygı denen şey tamamen yok olmaya başladı.
Bir diğer sıkıntı da artık eşim ailemin içine girip onları tanımaya başladı. Tandıkça da ilk başta çok sevmiş gibi konuşuyodu ama sonra birinde bi kusur görünce bütün söylemleri değişip ailemin arkasından saygısızca konuşuyordu. Ben böyle yaptığında ona kızdığım için beni onlarla bir olmakla suçlayıp kendisinin haklı olduğunu benim ona hiç destek vermediğimi söylüyordu. Giderek bu tarz tartışmalar çoğalmaya başladı ve eşim ne zaman ailemle ilgili bi konu açılsa saygısızlaşıp hakaret ediyordu. Elbette ki ben çok kötü hissediyodum ama bi şekilde orta yolu bulmaya çalıştım. Çünkü benim ona itiraz etmem sonuç vermiyordu. Gittikçe şiddetli bi şekilde tartışıyoduk. Beni de ailemi de hiç bi zaman olduğumuz gibi kabul etmedi hep beklentileri vardı. Karşılık bulamayınca da sinirlenip hakaret ediyordu.
Ben şuan hala dayanamıyorum bu duruma ailemi ziyarete gittiğimizde diken üstünde oluyorum hep bi yerden kavga çıkarıcak beni rezil edicek korkusu taşıyorum. Son çözümü ben yalnız giderek buldum. Zaten o da gelmek istemiyor. Ama çare olmadı ben ailemin evindeyken telefonda bana sorular sorup yine onlarla ilgili kötü sözler söylemeye başladı. Beni ailemden soğutmaya çalışıyor. Aklı sıra onların açığını yakalayıp haklı olduğunu kanıtlayacak. Bildiğiniz ailemle kafayı bozmuş gibi. Üstelik ailemden kimseyle geçmişte bi münakaşa yaşamamıştı. Hep kendi kendine kurduğu düşünceler yüzünden evde huzursuzluk çıkardı.
Ama benim asıl üzüldüm şey onun öfke patlamaları. Ben artık ailemden geçtim bi tane oğlumuz var 10 aylık. O büyüdükçe babasının sorunlarını görecek. Aynı öfke krizlerine maruz kalıcak. Fiziksel şiddet uygulamasa bile sözlü ve duygusal şiddetiyle tanışacak. Çok çaresiz kaldım eşim sadece bizimle ilgilendiği zaman iyi bi eş. Ama aşamadığı şeyler yüzünden korkunç birine dönüşüyor ondan giderek soğuyorum. İtici gelmeye başlıyor. her kavgamızda keşke evlenmeseydim diyorum. Yumuşayınca unutmaya çalışıyorum. hakaretlerini bağırıp çağırmalarını en son tartışmamızda küfür bile etti hem bana hem aileme. Çılgın gibiydi. Acilen psikiyatriste gitmesi gerektiğini düşünüyorum ama asla kabul etmiyor sorunlu olduğunu. Ben değişirsem o da değişirmiş ama mümkün değil çünkü benim normal olarak söylediğim şeyleri bile yanlış anlayıp hakaret ediyor. Aslında onun sorun olarak gördüğü şeyler herkes açısından normal olan şeyler. Ama o kadar kötü bi bakış açısı var ki her şeyi yanlış yorumluyor. Ve durup dururken huzursuzluk çıkarıyor.
Ben kendim için ve oğlum için en doğru kararı vermek istiyorum lütfen yargılamadan bana yardımcı olur musunuz.