- 27 Haziran 2014
- 225
- 77
- Konu Sahibi limonsepeti85
- #1
kızlar merhaba,
benim bir derdim var ki ne büyük dert. bir yılı geçkin bir süredir evliyim. Ailemle aramızda araçla 45 dk var ancak farklı şehirlerdeyiz. problemim şu ki annemle eşim bir türlü anlaşamıyorlar. evlilik sürecimizde hiç bu tarz sıkıntılar olmamıştı gayet uyumluydular, ancak şimdi resmen birbirlerine cephe açmış durumdalar, daha doğrusu annem...
eşim kendisine ve hayatına dolayısıyla hayatımıza müdahaleden hoşlanmayan biri. hatta takıntı boyutunda, öyle ki kendi öz annesi bile hayatına müdahale etmeye kalksa kızar söylenir. annem de aksine oldukça dominant, hayatımızın merkezinde olmaya çalışıyor, evimize müdahale etmeye çalışıyor. hala beni küçük kızı gibi görüyor, evlendiğimi bir türlü kabullenemiyor (bu arada 27 yaşındayım) başına benim yüzümden bişey gelse (mesela geçen gün elini tencereye değdirdi, benim yüzümdn yakmış) insanların içinde bazen şaka yollu bazen ciddi seni şöyle yapıcam böyle yapıcam şeklinde konuşuyor, küçük çocuk azarlar gibi. eşim de bari benim yanımda yapmasın diye kızıyor. eşim bana bişey söylese direkt savunmaya geçiyor beni, ki ortada kötü birşey yok. olsa ben kendimi savunurum zaten.
eşim onların mutluluğu için inanın elinden gelenin fazlasını yapıyor. anneler gününden iki gün önce aldık akşam yemeğine götürdük, hediyesini ayrı aldırttı, çiçeğini ayrı yolladı. gelin kalın diye yalvarır, kendisini naza çeker gelmez. bir hafta görüşmezsek ertesi hafta muhakkak yatılı gideriz. kayınvalidemlerle aramızda 15-16 saatlik bir mesafe var dolayısıyla bayramlarda eşim ailesinin yanına gitmek istiyor ki en doğal hakkı. bayramda ben ailemin yanında olamayacağım diye üzülmesinler diye bir hafta öncesi haftasonu anneme geliriz kalmaya ki bayramın son günü de muhakkak annemlerde oluruz, dönüşümüzü ona göre ayarlarız. asla saygıda kusur etmez. kalmaya gittiğimizde benim uykum gelir yatarım o uyumaz onlarla sohbet eder gönülleri olsun diye. ha annem de bizi nasıl ağırlayacağını şaşırır çeşit çeşit yemekler yapar eşimin sevdiği şeyleri yapar. ama bu karışma huyundan da vazgeçmiyor.
en son akrabalarımızı iftara almak istedik, annem de ısrarla ben istemiyorum gelmeyelim diyor. defalarca söyledim karışma biz istiyoruz diye, insanlar diyor biz geleceğiz ama annen bizi getirtmiyor. geçen cumartesi yine birlikteydik, bu konu açıldı annem demez mi ben bir gün önceden halanı alıp gelirim kalırız, gerisi ertesi gün gelsin. kızlar bunu benim teklif etmem gerekmez mi? yada etmedim diyelim annemin yalnızken benim böyle bir düşüncem var uygunsanız gelelim diye sorması gerekmez mi? normal zaman olsa bir derece diycem ama ramazan günü zaten dengemiz şaşmış, çalışan insanım. ben yine de bişey demedim. akşamına dior yine biz gelmeyelim canım istemiyor. eşim de en sonunda dayanamadı biz sizi davet ediyoruz, davete icabet gerekir size fikrinizi sormuyorz dedi. vay efendim niye demiş, saygısızmış, huysuzmuş. savunmuyorum doğru değildi belki söylediği ama bu mesele o kadar uzadı ki, ağzından çıktı ne yapayım.
sabahtan beri en az üç kez kouştuk annemle telefonda baya da atıştık. kızlar resmen boşanıp gelsem sevinecek o noktada. ben ne yapmalıyım bana nolur bi fikir verin.
benim bir derdim var ki ne büyük dert. bir yılı geçkin bir süredir evliyim. Ailemle aramızda araçla 45 dk var ancak farklı şehirlerdeyiz. problemim şu ki annemle eşim bir türlü anlaşamıyorlar. evlilik sürecimizde hiç bu tarz sıkıntılar olmamıştı gayet uyumluydular, ancak şimdi resmen birbirlerine cephe açmış durumdalar, daha doğrusu annem...
eşim kendisine ve hayatına dolayısıyla hayatımıza müdahaleden hoşlanmayan biri. hatta takıntı boyutunda, öyle ki kendi öz annesi bile hayatına müdahale etmeye kalksa kızar söylenir. annem de aksine oldukça dominant, hayatımızın merkezinde olmaya çalışıyor, evimize müdahale etmeye çalışıyor. hala beni küçük kızı gibi görüyor, evlendiğimi bir türlü kabullenemiyor (bu arada 27 yaşındayım) başına benim yüzümden bişey gelse (mesela geçen gün elini tencereye değdirdi, benim yüzümdn yakmış) insanların içinde bazen şaka yollu bazen ciddi seni şöyle yapıcam böyle yapıcam şeklinde konuşuyor, küçük çocuk azarlar gibi. eşim de bari benim yanımda yapmasın diye kızıyor. eşim bana bişey söylese direkt savunmaya geçiyor beni, ki ortada kötü birşey yok. olsa ben kendimi savunurum zaten.
eşim onların mutluluğu için inanın elinden gelenin fazlasını yapıyor. anneler gününden iki gün önce aldık akşam yemeğine götürdük, hediyesini ayrı aldırttı, çiçeğini ayrı yolladı. gelin kalın diye yalvarır, kendisini naza çeker gelmez. bir hafta görüşmezsek ertesi hafta muhakkak yatılı gideriz. kayınvalidemlerle aramızda 15-16 saatlik bir mesafe var dolayısıyla bayramlarda eşim ailesinin yanına gitmek istiyor ki en doğal hakkı. bayramda ben ailemin yanında olamayacağım diye üzülmesinler diye bir hafta öncesi haftasonu anneme geliriz kalmaya ki bayramın son günü de muhakkak annemlerde oluruz, dönüşümüzü ona göre ayarlarız. asla saygıda kusur etmez. kalmaya gittiğimizde benim uykum gelir yatarım o uyumaz onlarla sohbet eder gönülleri olsun diye. ha annem de bizi nasıl ağırlayacağını şaşırır çeşit çeşit yemekler yapar eşimin sevdiği şeyleri yapar. ama bu karışma huyundan da vazgeçmiyor.
en son akrabalarımızı iftara almak istedik, annem de ısrarla ben istemiyorum gelmeyelim diyor. defalarca söyledim karışma biz istiyoruz diye, insanlar diyor biz geleceğiz ama annen bizi getirtmiyor. geçen cumartesi yine birlikteydik, bu konu açıldı annem demez mi ben bir gün önceden halanı alıp gelirim kalırız, gerisi ertesi gün gelsin. kızlar bunu benim teklif etmem gerekmez mi? yada etmedim diyelim annemin yalnızken benim böyle bir düşüncem var uygunsanız gelelim diye sorması gerekmez mi? normal zaman olsa bir derece diycem ama ramazan günü zaten dengemiz şaşmış, çalışan insanım. ben yine de bişey demedim. akşamına dior yine biz gelmeyelim canım istemiyor. eşim de en sonunda dayanamadı biz sizi davet ediyoruz, davete icabet gerekir size fikrinizi sormuyorz dedi. vay efendim niye demiş, saygısızmış, huysuzmuş. savunmuyorum doğru değildi belki söylediği ama bu mesele o kadar uzadı ki, ağzından çıktı ne yapayım.
sabahtan beri en az üç kez kouştuk annemle telefonda baya da atıştık. kızlar resmen boşanıp gelsem sevinecek o noktada. ben ne yapmalıyım bana nolur bi fikir verin.
