şu anda bu yazıyı kedi yürüyüşü sessizliğinde yazmaya,çalışıyorum.çünkü,bu benim kendime ayırabileceğim en uzun zaman olacak,herhalde.benim sorunum,oğlum ve bir uyku düzeninin olmaması,eşimle kendimize hiç vakit ayıramıyoruz.çok fazla tartışıyoruz,sinirlerimiz bozuk dinlenemiyoruz.her gün oğlum gece 12 den önce yatmıyor,öyle sıradan falan bir uyuma şekli yok.ağlayarak,mızıldayarak illaki kucakta dolşarak uyur.o da hemen değil.ayakta sallmaya çalışıyorum gece uyusun,uykusu açılmasın diye onu da hiç istemiyor.geceleyin uyanınca 10 saniye geç alalım ortalığı yıkar,hiçbirşey istemez.zor sustururuz.uyudu hadi biz de uyuyalım,enfazla 1 saat uyur hemen kalkar.aynı mücadele baştan bir daha yaşanır.ve biz saat altıda kalkıp işe gitmek zorundayız.senağlamasenağlamasenağlamasenağlamasenağlamasenağlama şimdi gece uyumadığı için yorgun ve uyuyor ben de sessiz olmaya çalışıyorum,çünkü,ilgilenecek takatim kalmadı.annelik çok zor kolay değil.belki aramızda bunları yaşayanlar da vardır.bazı arkadaşlar beni eleştirebilir ama,bunu sizlerle paylaşmak istiyorum.bazen ağlama sesini duymak dahi istemiyorum,beynimi tırmalıyor.çok agresif hale geldim.ama,bu onu sevmediğim anlamına gelmiyor,tabiki.onunla,sağlam bir psikolojiyle daha kaliteli birşekilde ilginebilsem.bunu çok isterdim.(bu arada uyanma belirtileri göstermeye başladı,her an uyanabilir kabus başlıyordelikafaduldendelikafaduldendelikafadulden)