Aslında kararımı verdim. İçim çok dolu ve yazma ihtiyacı hissediyorum. Ancak bu şekilde rahatlıyorum. Konuya gelirsek:
Birçoğunuz yaşamam dersiniz. Ben de yaşamam dedim -bundan önce ayrılık yaşamıştık, konuyu buraya açmıştım zaten- ve tamamen bağları kopardık.
Erkek arkadaşım denizciydi. İlişkinin başlarında "güçlü kadın isterim, çalışsın bensiz ayakta durabilsin vs ve sen de öylesin" derdi. Şimdi ise ben denize çıkınca, evlenince anne babamla yaşamanı isterim. Babam zaten köyden gelin alalım bize baksın kafasında dedi. Büyük bir kavga çıktı, dedim ki benim öz annem benim sorumluluğumda, senin ailen senin ve kardeşlerinin sorumluluğunda. İlerde çok yaşlanırlar ya da hastalık vs. kimse bakmazsa bakarım ama eşimden razıysam bakarım. Yani durduk yere annemden genç bir insana neden bakayım bu yaşta?
Yani sen benim yalnız kalmamı istemiyorsan ben kendi annemle de kalabilirim. Benim annem yalnız bu arada. Kayınbaba evinde kalınır mı? Kocanın kendisi bile ortalıkta yokken. Bunun üzerine gidersin 1 2 ay kalırsın dedi, babam uzakta yaşamanı istemez dedi. Dedim atanırsam bunu ben seçemem. Kalmam da 1 2 ay, benim kendi düzenim olacak sonuçta. Sen yokken neden ben 1 2 ay ailenin yanında kalayım?
Sert bi sınır çizdim, bu kez ailemle ayrı insanlarsınız. Uyumsuzsun, sinirlisin, düşüncelerin bana uymuyor (dövme yaptırmak istedim, kendisi istemiyor. ben de yaptırmam bunlar küçük meseleler dedim. bu kez de başıma kakarsın yaptırmadığını dedi)
Ailemle tartışırsan kavga büyür, alttan almazsın. Sana bir şey demezler ama bana senin kusurlarını söylerler falan dedi. (Ben başı açık bir insanım, giyimim de normal. Açık kıyafetler tercih etmem. Annesi başı kapalı birini istiyor. Kapanır mısın tarzı sormuştu bana daha önce. Dedim ne annene ne bana sevap, kapanmam. Bu da ayrı bir sorun)
Yani anlamıyorum, senin ailen bu tarz insanlarsa kusursuz birinde bile kusur bulurlar o zaman.
Babası zaten cimri, çok dilli. E kendisinde de var cimrilik. Ben kendi cimriliğini geçtim açıkçası, ben de çalışırım çok da önemli değil kafasında baktım hep. (Yani eşime pahalı takı almam tarzı bi konuşma geçmişti. Siz düşünün)
Ben düşünmekten kafayı yiycem aslında. Nasıl bu kadar kör olabilir bu adam? Robot al o zaman. Bakıcı tut o zaman. Çok sinirliyim, bu sinir nasıl geçecek?
Şimdi bana diyeceksiniz aklın neredeydi? Bu zamana kadar bu kadar derinlemesine konuşmadık ve bu tarz fikirleri yoktu. Ona da söyledim, o da şimdi bu düşüncelerim oluştu dedi. Yahu o kafanın içi boş mu senin?
İnsan sevdiğine bunu yapabilir mi? Demekki sevgisi bitti diye düşünüyorum, bir yandan da deniz bunun psikolojisini bozdu diyorum, diğer yandan hep böyleydi göstermedi diyorum.
Yani dediğim gibi ben kararımı verdim, bağları kopardım ama sinirim geçmiyor.
Bu şekilde paylaşmak istedim. Belki bu yazı benimle aynı düşüncede olan insanlar için bi ses olur. Bi fikir oluşturur. Sizi okutup büyüten ailenizin emeklerini hiçe sayan, hayatınıza göz dikecek hadsizliği yapan insanlara fırsat vermeyin. Değişmezler.
Birçoğunuz yaşamam dersiniz. Ben de yaşamam dedim -bundan önce ayrılık yaşamıştık, konuyu buraya açmıştım zaten- ve tamamen bağları kopardık.
Erkek arkadaşım denizciydi. İlişkinin başlarında "güçlü kadın isterim, çalışsın bensiz ayakta durabilsin vs ve sen de öylesin" derdi. Şimdi ise ben denize çıkınca, evlenince anne babamla yaşamanı isterim. Babam zaten köyden gelin alalım bize baksın kafasında dedi. Büyük bir kavga çıktı, dedim ki benim öz annem benim sorumluluğumda, senin ailen senin ve kardeşlerinin sorumluluğunda. İlerde çok yaşlanırlar ya da hastalık vs. kimse bakmazsa bakarım ama eşimden razıysam bakarım. Yani durduk yere annemden genç bir insana neden bakayım bu yaşta?
Yani sen benim yalnız kalmamı istemiyorsan ben kendi annemle de kalabilirim. Benim annem yalnız bu arada. Kayınbaba evinde kalınır mı? Kocanın kendisi bile ortalıkta yokken. Bunun üzerine gidersin 1 2 ay kalırsın dedi, babam uzakta yaşamanı istemez dedi. Dedim atanırsam bunu ben seçemem. Kalmam da 1 2 ay, benim kendi düzenim olacak sonuçta. Sen yokken neden ben 1 2 ay ailenin yanında kalayım?
Sert bi sınır çizdim, bu kez ailemle ayrı insanlarsınız. Uyumsuzsun, sinirlisin, düşüncelerin bana uymuyor (dövme yaptırmak istedim, kendisi istemiyor. ben de yaptırmam bunlar küçük meseleler dedim. bu kez de başıma kakarsın yaptırmadığını dedi)
Ailemle tartışırsan kavga büyür, alttan almazsın. Sana bir şey demezler ama bana senin kusurlarını söylerler falan dedi. (Ben başı açık bir insanım, giyimim de normal. Açık kıyafetler tercih etmem. Annesi başı kapalı birini istiyor. Kapanır mısın tarzı sormuştu bana daha önce. Dedim ne annene ne bana sevap, kapanmam. Bu da ayrı bir sorun)
Yani anlamıyorum, senin ailen bu tarz insanlarsa kusursuz birinde bile kusur bulurlar o zaman.
Babası zaten cimri, çok dilli. E kendisinde de var cimrilik. Ben kendi cimriliğini geçtim açıkçası, ben de çalışırım çok da önemli değil kafasında baktım hep. (Yani eşime pahalı takı almam tarzı bi konuşma geçmişti. Siz düşünün)
Ben düşünmekten kafayı yiycem aslında. Nasıl bu kadar kör olabilir bu adam? Robot al o zaman. Bakıcı tut o zaman. Çok sinirliyim, bu sinir nasıl geçecek?
Şimdi bana diyeceksiniz aklın neredeydi? Bu zamana kadar bu kadar derinlemesine konuşmadık ve bu tarz fikirleri yoktu. Ona da söyledim, o da şimdi bu düşüncelerim oluştu dedi. Yahu o kafanın içi boş mu senin?
İnsan sevdiğine bunu yapabilir mi? Demekki sevgisi bitti diye düşünüyorum, bir yandan da deniz bunun psikolojisini bozdu diyorum, diğer yandan hep böyleydi göstermedi diyorum.
Yani dediğim gibi ben kararımı verdim, bağları kopardım ama sinirim geçmiyor.
Bu şekilde paylaşmak istedim. Belki bu yazı benimle aynı düşüncede olan insanlar için bi ses olur. Bi fikir oluşturur. Sizi okutup büyüten ailenizin emeklerini hiçe sayan, hayatınıza göz dikecek hadsizliği yapan insanlara fırsat vermeyin. Değişmezler.
