- Konu Sahibi noldiii_1900
- #1
Ben nerdeyse 15 yıldır yalnız yaşayan biriyim. Pek kimsem de yok. Bundan dolayı duygusal olarak yıpranmış durumdayım. 3 yıl önce birinden hoşlandım. Ve yaklaşık 8 ay kadar adı konulmamış bir ilişki yaşadık. Her akşam beni arardı, saatlerce sohbet ederdik. Bir şeye ihtiyacım olduğunda koşar gelirdi. Bana iltifatlar ederdi, başka erkeklerden kıskanırdı. Sürekli beraber gezerdik, hiç beni bırakmazdı. Tüm sırlarını bana anlatırdı, ben de ona. Benden hoşlandığına emindim. Ama ona duygularımı söyleyince onu yanlış anladığımı, beni arkadaş olarak gördüğünü söyledi. Ve ben de bir daha onunla konuşmadım. Ama bu üç yılda çok fazla yalnızlık hissettim. Onun varlığına 8 ayda çok alışmışım, belki de hayatımım en mutlu günleriydi. En sonunda dayanamadım barışalım dedim. Kabul etti. Ama eskisi gibi olamayız çok şey değişti dedi. Yine de bir umut. Beni aciz olarak görmeyin ne olur, eleştirebilirsiniz ama gerçekten onu çok sevdim, başka kimsem de yok. Bana çok soğuk davranıyor şu an. Çok mesafeli. Diğer arkadaşlara davrandığı gibi değil. Başkalarının yanında buzz gibi. Ama barışma konuşmamızda yalnızdık orda çok sıcak davranmıştı. Bir de barıştıktan sonra çok keyifli davranmaya başladı. Çok mutlu. Görüyorum birlikte çalıştığımız için. Eskiden böyle değildi. Sürekli espriler yapıyor diğerleriyle. Herkesin dikkatini çekiyor keyfi, mutluluğu. Acaba ben onun sadece egosunu mu tatmin ettim. Yoksa aslında o da barıştığı için mutlu, zamanla yumuşar mı diyorsunuz? Ben de aramız düzelsin istiyorum ama sanırım içten içe ben de çok kırgınım ona. Ekstra çaba da gösteremiyorum. Ne dersiniz kızlar?
