İlk aldatıldığımda ben de böyleydim. İşin garibi eleman cidden mutluydu ha ben öyle görmek istediğim için değil. Sonradan bana bir silkinme geldi, "Neden kendimi paralıyorum adam gününü gün ediyor ben burada çile dolduruyorum?" dedim. Gezdim, tozdum hatta ufak ufak flörtleşmeler bile yaşadım, yani ciddi ilişki düşündüğümden değil. O iltifatları duymaya, yerlerde sürünen özgüvenimin toparlanmasına, birileri tarafından hala beğeniliyor olduğumu bilmeye ihtiyacım vardı. Karşı tarafı kullanmak gibi düşünme bunu, ufak iltifatlardan ileri gitmiyordu zaten. Neyse, sonradan gerçekten seveceğim birisi çıktı karşıma. Kalbim yeniden atmaya başlayınca, onu görünce dizlerimin bağı çözülmeye başlayınca hayat birden tersine döndü. Beni aldatan şahıs kapıma geldi yalvar yakar, beni unutamadığını vesaire söyledi. Ama yol verdim gitti, çünkü umrumda değildi artık. Ona karşı hiçbir şey hissetmiyordum. Ne mutluluğunu istiyordum ne mutsuz olmasını, halen de öyle.