- 1 Eylül 2017
- 963
- 1.248
- 113
- 39
- Konu Sahibi lonelybuthappy
- #61
Beni az çok biliyorsunuz hanımlar 1.5 ay önce 1 yıl devam eden ilişkimizde yolları ayırdık. Önce çok özledim, ciddi manada. Her yerde onu görüyordum her detayda sanki. Şimdi de nefret ediyorum kafayı yiyeceğim ben deliriyor muyum? Bana yaptığı her kötü şey aklıma geliyor, bunlara mani olmadığım için fark etmediğim için kendimden de nefret ediyorum. Hayatımda kimseye, bana bizzat kötülük yapanlara bile beddua etmemiştim ama buna ve ailesine ediyorum. (Ailesi de hak ediyor bu arada durduk yere değil). Sonra kendime kızıyorum lonely ne kötü insan oldun diye. Boşverme ve akışına bırakma kısmını yapamiyorum. Ortak arkadaşımız bana onun mutsuz olduğunu söyledi. İçimin yağları ancak bu kadar erir neredeyse göbek atacaktım oh be mutsuz diye. Bir de sevgilisi olsa kız beni yüzüstü bıraksa kızı gidip alnından öperim heralde. Acaba intikam mı almak istiyorum anlamadım ki. Başına kötü şeyler gelsin benim gibi kazık yesin istiyorum ve bu gerçekten normal değil farkındayım.
Benim duygularımı mı yazdın acaba? Tasavvuf ile ilgilenen, nefretin insanın kendisini yorduğunu düşünen bir insandım, ta ki bu karaktersizle tanışana kadar. Bin kere güzelce ayrılalım, gel arkadaş kalalım, kendinden nefret ettirme dedim ama güzellikten anlamadı, benim gibi naif bir insanın içinden canavar çıkarttı. Nefret ediyorum, yetmiyor nefret ötesi nefret ediyorum, o neyse artık :) yetmiyor ailesinden de nefret ediyorum. Ayrılalı 9 ay oldu bir peşimi bırakmadı ruh hastası, tamam beni sevme ama nefret de etme diyor. İş yerime gelmiş bir de benden nefret etme demeye, ömrüm boyu nefret edicem dedim, dün yine yazmış nolur nefret etme diye, cevap yazmadım ama edicem yani. Bana o kadar kötülük yaptı ki ben bu durumu normal karşılıyorum artık, nefret etmezsem bir tuhaflık olacak sanki onca kötülüğe, bir de ben sana ne yaptım demiyor mu öldüresim geliyor bırak nefreti. Kendisi bu dünyadaki tek nefret ettiğim insan, 1 kişilik nefret etme kontenjanım oluversin artık :)