Ya o evlenince ilk zamanlarda öyle olur. Sonra geçer gider bakma sen :)
Evlilik kolay bir şey değil. Her iki tarafında illaki alttan alacağı konular olacak. KArşı tarafın huyuna suyuna gideceği şeyler olacak. Eşimin bunu bana demesine gerek yok, ben zaten bir yere gidecek olursam, telefon açıp haber ederm kendisine, ister izin ister gibi olsun, ister haber verir gibi. Ama yaparım. Ki kendisi de eminim böyle ister.
Ev işleri, alt değiştirme mevzusuna gelince; 2 buçuk yaşında kızım var, eşim altını hiç değiştirmedi. Değiştirmesinde zaten. Ben şahsen kendim istemem değiştirmesini.. İkinizde doktor olup haliniz vaktiniz yerinde olursa, eve bi yardımcı gelir haftalık, halledersiniz ev işlerini de bi şekilde. Zaten mesele iş yapmak değil, dağınık olmamak 
Ortalığı derli toplu bıraktıktan sonra sıkıntı olmaz. Ona da çok ses çıkartacağını zannetmiyorum sevgiliniz.
Çok takmayın bunları kafanıza. Evet burda sanırım herkes ayrıl falan dedi ama. Hani demem o ki evlilik zaten özgürlük demek değil. Hepimiz rahat özgür büyüdük belki ama , kocalarımıza karşı sorumluluğumuz olduğunu da bilmemiz gerek. Zaten her konuda ne derece anlaşabilirsiniz ki? değil mi? illa olacak böyle anlaşmazlıklar. Ama zamanla rayına oturur.
İnanın zaman denen şey çok şeyi yoluna koyar :)
Yahu peki erkeğin sorumlulukları yok mu? Kocamıza karşı sorumluluklarımız var, tamam, peki onların bize karşı sorumlulukları ne olacak? Ayrıca özgürlük nedir? Evlilik özgürlük değildir demişsiniz. Ben gayet özgürüm mesela. Kendimi başımda bir gardiyan varmış gibi hissetmiyorum. Onu mutsuz edecek şeyleri yapmamaya çalışırım elbette ama bunu onun başımda çoban gibi dikilmesi değil, bana gösterdiği saygı, sevgi sağlar ancak ve aynı özeni ondan da beklerim, yoksa ipini çekerim.
Siz kızınızın altını eşinizin değiştirmemesini isteyebilirsiniz. Ama doğrusu da budur diyebilir misiniz? Anne bunu tercih ediyorsa anlarım ama ihtiyaç duyulduğunda eşinin de her taşın altına elini koymak zorunda olduğunun farkında olması gerekmez mi? Erkeğim, o benim işim değil kafası nasıl bir kafadır? Ortak yaşadığınız evin her haltı ortaktır. Buna çocuk ve onunla ilgili işler de dahil. Hayat arkadaşı denen şey bostan korkuluğu olmamalı neticede. Kendisi bizim ne patronumuz, ne komutanımız, ne ebeveynimiz, ne velimiz... Bizden üstün değil yani.
Bir yere giderken eşime haber veririm, izin alırım, eminim eşim de öyle ister diyorsunuz? Kadın da aynı şeyi isteyemez mi o zaman? Ama konu sahibi diyor ki; sadece ben izin istemeliymişim, o sadece haber verecekmiş. Buna ne diyorsunuz? Kadını insan yerine bile koymuyor bu zihniyet. Çifte standardın daniskası...
Arkadaş elbette zamanı gelince evine bir yardımcı tutabilir. Ama bu yanındaki adamın nasıl bir kafa yapısına sahip olduğu gerçeğini değiştirecek mi? Böyle bir adama nasıl saygı duyulur? Kısaca pek çok sorum var gördüğünüz gibi. =) Çünkü anlamak istiyorum. Bunları polemik amaçlı sorduğumu da zannetmeyin. Gerçekten bir kadın, kendine ikinci sınıf insan muamelesi yapan bir insanı hoş görüp, bir de onunla nasıl evlenip, nasıl ortak bir hayat sürdürebilir kısmı benim için büyük bir soru işareti.
