Merhabalar,
Biz eşimin çok istemesi ve abisinin ısrarları üzerine, girişin 2 alt katı, içi güzel, fakat camları biraz yukarıda, kocaman bina çıkıntısı olan, önü toprak daha yapılmamış, güneş girmeyen ama camları normal ışık giren bir ev aldık.Benim tamam dememin en büyük nedeni eşimin çok istemesi ve oğluma bir ev bırakmaktı.
Ayrıca kaynım 6 ay önce 2.kez evlendi, eşiyle ortak kuaför dükkanı var , dubleks ev almışlar, ben evlendikten sonra eşimin ağzından kaçırmasıyla öğrendim, çok güzel bir evleri var.
Neyse ben bu eve geldiğimden beri ,çekmediğim tamirat , tadilat,akıntı, toz toprak pisliK( camın önünü yapmadıklları için) mahallenin bütün çocukları, buz gibi soğuk, yarımızın yerin dibinde olması, kafamı çıkarıp bi hava alamamam, sürekli hiç bitmeyen sorunlar yüzünden çok bunaldım,mütahitte herşeyi yapıcam diiyp salladıkça, ben eşime söylendikçe o da bana söylendi.
Abisi mütahiti tanıdığı için abisne söyledi ,sen konuş diye adam 3 aydır telefon edip bizim için bir kelime bile etmedi, ama kendi evinin üst katı rutbet yaptığı için, ben pislik içinde yaşadığım halde, bizi sallayıp kendi evini komple yıkıp yeniden yaptırdı.
Ve ben bu sıkıntılarımı dile getirine nankör, elindekiyle yetinmeyi bilmeyen bir insan konumuna sokuldm. kimse benim gibi yerin dibinde, güneş almayan,pis ve soğuk bir evde yaşamadığı için.
Ve ben de en sonunda nefes alamama, üzerime duvarlar yıkılcak gibi gelme, nefret duyguları oluştu, bir gün evde kapalı kalsam, sanki ölücekmişim gibi kalbim sıkışıp nefes alamıyorum. bugün yine öyle oldum 2.kez eşim aradı , ağlıyodum, noldu dedi, ben de böyle böyle ben bu evde yaşayamıyorum , boğuluoyorum ,ölüyorum dedim.tabi ben böyle deyince tartışmaya başladık.
o da en kısa zamanda kiraya verip biz de kiraya çıkalım dedi.ama maaşından bize sadece 150 tl kalıyor. ben de yaz geçsin iş arıycamı ( 2 senedir arıyorum bu arada) eğer bulursam çalışıp öyle deneyeceğimi , yoksa kalmak istemediğimi söyledim.
ama böyle yapınca da ailesi bana sıkıya gelmeyen insan muamelesi yapacak, benim ailem ve tüm arkadaşlarım dahil, evin sıkıcı boğucu olduğunu, burda yaşamanın çok zor olduğunu söylüyor .ki bunu burda birçok insan söyledi.
eşimle bugune kadar her türlü sıkıntıya katlandım, ama kredi bitene kadar değil( 10 sene kredi var) 1 ay bile burda kalmak istemiyorum.
siz olsanız ne yaparsınız, psikolojim çok bozuldu. böyle giderse panik atak falan olucam, üzerine eltim ve kaynımın sürekli evlerinden bahsetmesi, teras şöyle, ev böyle demesi beni deli ediyor.
ki ben bu ailenin 7 senelik gelini, torunlarının annesiyken, bodrum katta yerin dibindeyim, o ise dubleks evde mis gibi yaşıyor.
haksızlık gibi geliyor bana bu şartlar...
Biz eşimin çok istemesi ve abisinin ısrarları üzerine, girişin 2 alt katı, içi güzel, fakat camları biraz yukarıda, kocaman bina çıkıntısı olan, önü toprak daha yapılmamış, güneş girmeyen ama camları normal ışık giren bir ev aldık.Benim tamam dememin en büyük nedeni eşimin çok istemesi ve oğluma bir ev bırakmaktı.
Ayrıca kaynım 6 ay önce 2.kez evlendi, eşiyle ortak kuaför dükkanı var , dubleks ev almışlar, ben evlendikten sonra eşimin ağzından kaçırmasıyla öğrendim, çok güzel bir evleri var.
Neyse ben bu eve geldiğimden beri ,çekmediğim tamirat , tadilat,akıntı, toz toprak pisliK( camın önünü yapmadıklları için) mahallenin bütün çocukları, buz gibi soğuk, yarımızın yerin dibinde olması, kafamı çıkarıp bi hava alamamam, sürekli hiç bitmeyen sorunlar yüzünden çok bunaldım,mütahitte herşeyi yapıcam diiyp salladıkça, ben eşime söylendikçe o da bana söylendi.
Abisi mütahiti tanıdığı için abisne söyledi ,sen konuş diye adam 3 aydır telefon edip bizim için bir kelime bile etmedi, ama kendi evinin üst katı rutbet yaptığı için, ben pislik içinde yaşadığım halde, bizi sallayıp kendi evini komple yıkıp yeniden yaptırdı.
Ve ben bu sıkıntılarımı dile getirine nankör, elindekiyle yetinmeyi bilmeyen bir insan konumuna sokuldm. kimse benim gibi yerin dibinde, güneş almayan,pis ve soğuk bir evde yaşamadığı için.
Ve ben de en sonunda nefes alamama, üzerime duvarlar yıkılcak gibi gelme, nefret duyguları oluştu, bir gün evde kapalı kalsam, sanki ölücekmişim gibi kalbim sıkışıp nefes alamıyorum. bugün yine öyle oldum 2.kez eşim aradı , ağlıyodum, noldu dedi, ben de böyle böyle ben bu evde yaşayamıyorum , boğuluoyorum ,ölüyorum dedim.tabi ben böyle deyince tartışmaya başladık.
o da en kısa zamanda kiraya verip biz de kiraya çıkalım dedi.ama maaşından bize sadece 150 tl kalıyor. ben de yaz geçsin iş arıycamı ( 2 senedir arıyorum bu arada) eğer bulursam çalışıp öyle deneyeceğimi , yoksa kalmak istemediğimi söyledim.
ama böyle yapınca da ailesi bana sıkıya gelmeyen insan muamelesi yapacak, benim ailem ve tüm arkadaşlarım dahil, evin sıkıcı boğucu olduğunu, burda yaşamanın çok zor olduğunu söylüyor .ki bunu burda birçok insan söyledi.
eşimle bugune kadar her türlü sıkıntıya katlandım, ama kredi bitene kadar değil( 10 sene kredi var) 1 ay bile burda kalmak istemiyorum.
siz olsanız ne yaparsınız, psikolojim çok bozuldu. böyle giderse panik atak falan olucam, üzerine eltim ve kaynımın sürekli evlerinden bahsetmesi, teras şöyle, ev böyle demesi beni deli ediyor.
ki ben bu ailenin 7 senelik gelini, torunlarının annesiyken, bodrum katta yerin dibindeyim, o ise dubleks evde mis gibi yaşıyor.
haksızlık gibi geliyor bana bu şartlar...