Gece gündüz temizlik yapmadığım için ev hanımlığı bana zor gelmedi. Yemek yapmayı da çok seviyorum zaten. Çalışırken ki yorgunlukla zaten kıyaslanamaz “kendi adıma konuşuyorum “. Çocuk bakma işi evet çok zor ama kreşe başlayınca bir nefes alıyor insan. Çalışmak değil de insanlarla uğraşmak benim sıkıntım. Herkes işine baksa hayat daha güzel olacakken kuyu kazmalar, iki yüzlülükler, dedikodu, ayak kaydırma.. vs ne ararsan yaşadım iş hayatımda. Kafam kaldırmıyor artık bu insanları gerçekten ruhen çok yorgun hissediyorum ama alışmışız bir yandan da o tempoya. Spora, hobilere falan saldırıyor insan. Kocamın vicdanına, bilmemneyine bıraktığım da yok yani hayatımı. Sağlığımız yerinde olduğu sürece tutarız yine işin ucundan. Allah canını almadan rızkını kesmezmiş. Hiçbir şeyin garantisi yokken kısacık ömürde neyi kasıyoruz bu kadar diye düşünüyorum bazen.
Karşılaştırma ve kıyas yapmak için açılmış bir konu gibi oldu fakat hiç alakası yok.
İşin sonunda; kafa yorduğum konunun aslında bazı psikolojik olarak kendimi yıprattığım farklı sebeblere dayandığını farkettim. Yani benim olayım çalışıp çalışmama olayı değil, kötü niyetli insanlara karşı artık bağışıklığımın düşmüş olması. Bu yönde kendime bir şeyler katmalıyım sanırım.
Hepinize çok teşekkür ederim değerli yorumlarınız için
Yine de konu kapanmadan az hasarlı atlatıldı diye düşünüyorum, burada ki tecrübeli kişilerin yazdıklarına bakılırsa