Bu aralar ruh halimin sağlıklı seyretmediğinin farkındayım. Farkında olmaktan ziyade biliyorum. Evde olmak zaten kasvetli, uzun yıllardan beri. Annem en çok da babam yüzünden ama bu aralar daha bir farklı. Kapısından adım attığımda anlatamayacağım kadar soğuk bir huzursuzluk sarıyor. Sağımı- solumu. Beynimden çıkarmaya çalıştığım ne varsa tüm gerçekliğiyle karşıma dikiliyor, üstesinden gelemiyorum. Obsesyonlar bitmek bilmiyor. Sürekli endişe halindeyim. Hep o gün bitsin istiyorum. Bittiğinde hep yeni bir gün başlıyor ve ben yine bitmesini istiyorum. Yarınlar güzel olacak diye düşündüğüm için belki. Güzel olmuyor hiçbir şey, yarınlar güzellik getirmiyor. Bu evde tüm bu düşüncelerle boğuşmaktan sıkıldım. Gözlediğim kadarıyla evin dışında daha iyiyim. Daha olumlu bir insanım. Vee yaşadığım huzursuzluğu bir evin duvarlarına yoracak kadar, kafayı kurtarmış oluşum...