Canım bende aynı şehirde olmamıza rağmen teyzemde bile kalmazdım. Hep evde ailemin yanındaydım. Onlarsız yapamam vs derdim ve il dışına çıkmak bana çok korkutucu gelirdi. Ben kocaeli okulum ıspartada düşün aradaki mesafeyi

Böyle korkuların olması normal. Bende ilk gittiğimde 3 ay hatta 4 ay boyunca bunalımdaydım resmen. Okulu bırakıp eve gelmek istedim. Çok ama çook zorlamdım. Zor zamanlar geçirdim ailemden uzakta. Ama insan alışıyor zamanla. Zaman geçtikçe daha iyi anlıyorsun her şeyi. Evden ayrılmak istemeyen ben bile alıştıysam herkes alışır diyorum. Ve şuan iyi ki böylesi uzak bir şehirdeyim diyorum. Bence üniversite aileyle aynı ortamda olmaz. Olmamalı. Çünkü üniversite çok ayrı bir yer (yanlış anlaşılmasın özgürlük vs açısından kesinlikle değil) hayatı öğreniyorsun orada. Farklı insanlar görüyor keşfediyorsun. Ailenin kanatları altında olmamalısın ki hayatı daha iyi tanıyabilesin. İş hayatından önceki son düzlük orası. Bu yüzden kendi ayakların üzerinde durabilmeyi öğrenmelisin. Şuan çok zor geliyor sana biliyorum aynı şeyleri bende yaşadım ağlaya ağlaya gittim okulu donduracağım istemiyorum dedim. Aylarca kaçıp evime ailemin yanına gelmek istedim. Ama şimdi öyle düşüncelerim yok ailemi özlemiyor muyum özlüyorum tabi ama hayatım boyunca onların kanatları altında duramam hayatı da öğrenmeliyim yalnız da yaşayabileceğimi kendime kanıtlamalıyım diyorum. Zor bir dönem senin için allah kolaylık versin ama her şey yoluna giriyor bana güvenebilirsin bnu bir zamanların anne kuzusu ev kuşu söylüyor alışıyorsun zamanlaa