ben de büyük çocuğum benden 2 yaş küçük bir erkek kardeşim var..
yazıya katılıyorum hatta eksik olduğunu düşünüyorum..
bu konudaki naçizane fikirlerim şöyle;
büyük çocuk olmanın avantajı,kardeş doğana kadar tek çocuk olması,ailenin ilk olduğu için ona özenerek hazırlık yapması,bütün hevesin ilk çocukta alınması,küçük çocuk doğduğunda daha deneyimli oldukları için ilk çocuktaki kadar harcama yapılmaması,büyük çocuğa yeni kıyafetler alınması küçük çocuğun aynı kıyafetleri giymesi vb.
davranışlar konusundaysa ailenin tavırlarında kardeşlerin farklı cinsiyette olması ve aradaki yaş farkı da etkili olduğunu düşünyorum..
mesela abla eğer kardeşinden 5 yaş ya da daha fazla büyükse 2. anne olma gibi bir misyonu üstleniyor.
ayrıca eğer kardeş erkekse daha çok bu durum ortaya çıkıyor,aynı zamanda kardeşin eşyalarını toplamak,ona su getirmek vs gibi sorumluluklar da yükleniyor..
kardeş,kız ise belirli bir yaşa geldikten sonra anneye yardım etme, oda toplama gibi sorumluluklar paylaştırılabiliyor.abla daha çok özel hayatıyla ilgili sorunlarda anneye anlatılamayan şeyleri dinleme öğüt verme gibi işleri üstleniyor.
eğer büyük çocuk erkekse ve kardeşi kız ise abi kardeşini her zaman korumakla yükümlü oluyor...özellikle erkeklerle ilişkileri,arkadaş ortamı,çevresi,kıyafetleri gibi konularda karışıyor.
abi-erkek kardeş ilişkisindeyse genelde abi koruyucu kollayıcı ve ona hayatın zorluklarıyla baş etme gibi şeyleri öğretmekle yükümlü oluyor...
yaş farkı 5 yaştan azsa aslında çocuklar çok da abi-abla-kardeş ilişkisi yaşamıyorlar..yani küçük olan büyük olana fazla saygı göstermek zorunda hissetmiyor kendini,2.anne/baba gibi görmüyor,başına bişey geldiğinde abi/abladan çok fazla medet ummuyor..
ama bu durumda ilk çocuk zaten kardeşi doğana kadar olan dönemi net hatırlayamadığı için hiç bir zaman evin tek çocuğu olma hissini yaşayamıyor.çünkü aklı ermeye başlamadan hemen 2. bir çocuk geliyor eve.
her ne şekilde olursa olsun büyük çocukların üstünde daha fazla baskı olduğunu düşünüyorum,çünkü anne baba demese bile konu komşu "o senden küçük,o daha bilmez,sen ablasın/abisin o sana bişey yapsa da sen ona bişey yapma" gibi şeyler söylüyorlar oysa ki ilk çocuk da daha çocuk aslında...bir arkadaşın yazdığı gibi ilk çocuklar daha çocuk olmadan büyük oluyorlar...
ayrıca anne baba ilk çocuğun yetişmesinde acemi olduğu için bir çok hata yapabiliyorlar.tabi bir de şu var ailenin kuralları her zaman ilk çocuklara konur.mesela eve geç gelme, ya da erkek arkadaş/kız arkadaş edinme,aileyle tanıştırma,öss gibi sınavlar,başka bir şehre üniversite okumaya gitme,evlilik vb durumlarda hep ilk çocuk aileye karşı mücadele verir,yıpranır vs...2. çocuk aynı aşamlara geldiğinde hem ne yapması gerektiğini bilir hem de ebeveynler ilk çocuğun ne kadar yıprandığını gördükleri için 2. çocukta kuralları daha esnetirler...
küçük çocuk olmanın kötü yanı ise şu olabilir,abla/abi kendini aileye sevdirmek,onların gözüne girmek,öne çıkmaya çalışmak için genelde çok çalışır,başarılı olur..ve doğal olarak aile aynı başarıyı küçük çocuktan da bekler.büyük çocuğun başarısına erişmek için çabalar küçük çocuklar...
çok uzattım biliyorum ama bir de olayın başka bir yönü var o da ailede kaçıncı çocuk olduğumuzun kişiliğimizi nasıl yönlendirdiği...
büyük çocuklar genelde daha sorumluluk sahibi,liderlik özelliği olan,kurallara uyan,başarılı olmak için daha hırslı,daha ciddi çocuklar oluyorlar.
küçükler ise kendine daha güvenen,iletişim yönü daha güçlü,daha girişimci,daha neşeli çocuklar oluyorlar..
hatta işe alımlarda bile pozisyonun gerektirdiği özelliklere göre kaçıncı çocuk olduğunuz bir değerlendirme kriteri olabiliyor...
son olarak ben ailemin küçük çocuğu olmayı kesinlikle tercih ederdim,büyük olmak çok zor çünkü...