Evin en byk ocuu olmak

bızde 4kardesız en buyuk benım...
2kız 1erkek kardesım var...
yazdıklarını bende yaşıyorum her zaman....
ama ablam ve abim olmasını çok isterdim...
 
Evin en küçüğü ve tek kızım hihoyyyt
Benden büyük iki tane abim var.
Annem ve babam bizlerden uzakta olduğu için birbirimize kenetlendik resmen. Büyük küçük ayrımımız hiç olmadı hangimizin sıkıntısı varsa birbirimizin yanında olmaya gayret gösteriyoruz. kaydirigubbakcemile5
 
evin en büyüğü değilim ama
o ağır yükü bilirim...
ailenin ilk çocukları her zaman erken büyümek zorundadır,
hele hele arkadan birde kardeş gelmişse...
o olgunluk hayatı boyunca ondan beklenir...
benim kızım kendini çok şanslı görenlerden..
tekim ve tek olmak istiyorum dedi dün akşam...eh benim de yüreğimi rahatlattı.
sevgiler...
 
ben de iki kızkardeşin büyük olanıyım. ben çok ama çok memnunum büyük çocuk olmaktan. hayata karşı beni daha katı yetiştirdiler. ben daha disiplinli yetiştim ve erken çabuk olgunlaştım. kardeşim ise evin küçük kızı olduğundan şımarabildikçe şımardı ve 20 yaşında olmasına rağmen hala küçük kızdır. ama derseniz ki abla olmak nasıl diye; herşeye değer bence. benim kardeşimle aramda 7 yaş var. dolayısıyla ben tam genç kızlığa adım atarken o çocuktu, birbirimizden uzaktık onun için. ben disiplinli o ise şımartılmış olduğundan çok ciddi kavgalarımız da oldu. o 14-15 yaşında genç kızlığa adım atarken ise anneme her istediğini yaptıracağını bildiğinden bu sefer annem bana havale etti, çünkü bana ısrarcı olamıyordu. sonucundaki evdeki kötü polis anne ya da baba değil abla oldu bi anda.

ama son 3 senedir herşey o kadar rayına oturdu ve öyle güzel bir bağımız oldu ki; kardeşimle birbirimizin en yakın arkadaşı olduk artık.
 
bende evin büyük çocuğuyum kardeşimle aramızda 7 yaş var. ve sana aynen katılıyorum çok doğru söylemişsin.

galıba buyuk olmak yazıda anlatıldıgından daha buyuk bır...sorumluluk yada cok daha zor bır durum...
tabıkı sanslı olup...aılelrın butun cocuklara aynı sekılde yaklastıkları durumlar vardır...
ama goruyorum kı...sıkıntı ceken cok kısı var...
 
evin en büyüğü değilim ama
o ağır yükü bilirim...
ailenin ilk çocukları her zaman erken büyümek zorundadır,
hele hele arkadan birde kardeş gelmişse...
o olgunluk hayatı boyunca ondan beklenir...
benim kızım kendini çok şanslı görenlerden..
tekim ve tek olmak istiyorum dedi dün akşam...eh benim de yüreğimi rahatlattı.
sevgiler...

ne guzel aılenın buyuk cocugu olmadıgın halde....
o ayrımı gormek...galıba tek cocukta olmak zor ama bende ısterdım ....
tek cocugum olsun...ılerde oda ben buyuk oldum...sıkıntısı yasamasın...ve butun sevgımı emegımı ona vereyım...
 
Aynen yazıldığı gibi büyük olmak gerçekten zor. Anne gibi oluyorsun biyerde. Hele bide çocuğun olmamışsa. Herbiri senin çocuğun oluyo zamanla. Onların sevinci senin sevincin en kötüsüde onların üzüntüsü senin derdin oluyo. Belkide ben fazla düşüyorum üstlerine. Arkadaşlarım öyle diyo kardeşlerin canını istese verceksin diyorlar. Evet napayım hepsini o kadar çok seviyorum ki hatta yeğenlerim onları üzdüğünde onlara bile kızıyorum üzmeyin benim kardeşlerimi canınızı yakarım sizin diyorum. Evet kabul ediyorum bazen abarıyorum. Allahıma şükürler olsun ki iyi ki varlar Ailemi çok seviyorum.
 
Hepsi doğrudur diyemesemde sonuçta aileden aileye ebeveynlerin bilinçli yaklaşımı ile değişen bir durum olduğu için ama şu doğrudur ki genelde biz büyükler deneme tahtası gibiyiz tavırlar konulur zamanla doğru veya yanlış olduğu sınanır ve şayetki yanlış olduğuna inanırlarsa daha sonrasında daha temkinli bir yaklaşım takip eder.Sizden küçük olanlar bunun faydasını görür.Ama bundan hiç mutsuz olmadım en azından ailem yaptıklarının yanlış olduğunu anladılar.

Abla olarak bir tek yükünü taşıdığım bir şey varki ailem kardeşime bir şey yaptırmak isterse zorunlulukla kısıtlayarak yaklaştıkları için çoğunlukla istediklerini yaptıramazlar. Ben ise kardeşime sevgi ile yaklaşıp beni anlamasını sağladığım için ne istesem hiç sorgulamadan kabul eder bu sevgidir ama benim ailemse her başı sıkıştığında olduk olmadık ıvır zıvır şeylere bile sevgimi kullanarak engel olmamı istiyor bu konuda anlaşamıyoruz. Şayetki her şeyde ben sevgmi ortaya koyup bir şeylere yasak getirmek istersem hiç bir saygınlığım kalmayacak ve o çocuk benim samimiyetimden şüphe duyacak zamanla ama bunu anlayabilene.
 
Ben de küçüğüm ablam var bir tane ama ben sanki onun ablasıyım.Ablam 18 yıldan sonra olmuş dolayısıyla çok şımartılarak büyütülmüş her istedği yapılmış bu yüzden o yazıya katılamıyacağım.Annemler kesinlikle ayrım yapmadılar ablamla ben arasında ablamla ne kadar ilgilendilerse ne istediğini yaptılarsa benimkilirini de yaptılar ama ablam çok çocuksu çok şımarık bir yapısı olduğu için hep ben ablama karşı kendimi sorumlu hissettim:dilcikar:
 
bi kız bide erkek kardeşim var ablayım :asigim:
büyük bi sorumluluk var üzerimde hala
ama ben mutluyum:lepi:
tek çocuk olmak istemezdim
ama evin küçügü olmak güzel olurdugamyoncuiremsu
 
tek kelimeyle deneme tahtası olursun :34:
ya en kötüsü ya en iyisi
ama genellikle en kötüsü.
yani birşey yapılır ilk senin için yapılacaksa çok cahilce hareket edebilirler ve sonuç kötü olur.
 
Zordur en büyük çocuk olmak. Daha 18 yaşındayım ve çöktüm dermişim :9: şaka bir yana güzel yanı da var kötü yanı da. Ama şöyle söyleyeyim ilk göz ağrısı olursunuz. İlk heyecan olursunuz. Yani bana öyle diyorlar. :9: Yeri geldiğinde kardeşlerinize de bakarsınız evi de çekip çevirirsiniz. Ama mesela kardeşlerinizin eskilerini giydirmezler size. :52: Ben çok iyi bakarım kıyafetlerime annem de der kardeşime ablanınkini giy diye niye ben onunkini giyiyorum der. Böyle yanları da var. :9:
 
hayatımda değiştirmek istediğim tek şey bu olurdu herhalde ilk çocuk olmak...
ailenin bütün ykünü, annenin babanın olgunlaşmasını, birbirine alışmalarını,maddi zorlukları hep byükler çekıyor..
ama maalesef elden bişey gelmıyor kader..
 
Bende en büyüğüm, evlenmeden öncesine kadar da her şekilde bunu hissettim.

En basitinden, kız kardeşimin cep telefonunu sessizde tutması bile benim suçummuş.

Benden öyle görmüş çünkü. Peehh!
 
Back
X