Evet seni çok iyi anlıyorum. Özellikle bizim kültürümüzde, evlat edinmek o kadar seyrek raslanıyor ve sadece en son çare olarak başvuruluyorki bizlerde o nedenle hep 'acaba' diyoruz.
Bu konuyu paylaştığım bir arkadaşım ki kendisi sosyolog dur, bana 'çok çılgınsın sen' dedi :S sanırım bu davranışı bir macera olarak görüyorlar...Bu zamana kadar bu kararım için kimseden destek görmedim veya kimsenin gözleri ışıldamadı kararımı duyunca, buda çok üzücü... Bundan yola çıkarak diyorumki, evlat edinilen yavruyu sanırım benden başka koruyacak ve onun psikolojisini düşünerek hareket edecek başkası olmayacak çevremde.
Benimde zaman zaman aklım karışıyor bu konuda. Annelik çok özveri isteyen bir iş, hakkıyla yerine getiremessek ucunda bir hayat var bize emanet edilen. O nedenle çok cesur olmak ve bu kararın hep arkasında durmak lazım.
Uzakdoğuda bu işin artık ticarete dökültüğünü anlatan bir belgesel izlemiştim
Gencecik anneler, kadınlar kandırılıp çocuklarınndan ediliyorlardı... Bu nedenle belkide hiç aklıma gelmedi orası, yaşadığım bölgedeki resmi kurumlara başvuracağım ben sadece... Zaten daha önce koroyucu aile olarak bir bebeği edinen aileye yardımcı olmuş ve bebeğin bakımında rol üstlenmiştim bir süre. Sıcak bir kucaktan başka ihtiyaçları yok gerçekten...