evlatlık olanlar sizleri bekliyorum

S

seedaa

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
3 Temmuz 2009
55
0
86
Diğer
aranızda evlatlık olanlar vardır elbette. öz anne babasını kardeşlerini tanımayanlar var mı?lütfen düşüncelerinizi yorumlarınızı bekliyorum. burada buluşalım
 
65 kişi mesaja bakmış ama hiç cevap yazan olmamış. evlat edinmeyle ilgili konulara cevap yazılıyor ama. gerçekten aranızda hiç evlatlık yok mu? yoksa ben evlatlığım demek mi zor geliyor anlamadım. (bunlar bu konuyla ilgili son sözlerimdi)
 
Bu topici açma sebebini yazarsan hele hele de bu konuda bir hikayen varsa yorum alabilirsin canım, benim bu konuda bir fikrim olmadığı için bir şey yazamıyorum....
 
Canım konu dıkkatımı çekti baktım ama evlatlık değilim ne yapıcam şimdi ne yazmalıyım.........

Neden cekınsınlerkı bılıyor ıse evlatlık oldugunu söylemekden de cekınmez heralde kocaman bıreylerız burda.... Neden takıntı yapmıssın gıbı hıssettırıyosunn...Şahsen ben sen bu durumu takıntı halıne getırmıssın gıbı hıssettım....... Arkadasında dediği gibi bı hıkayen varsa yazabılırsın....Belkıde senın hıkayene benzeyen seyler yasadıysak bızde yazarızz.....
 
seedaa .!.:
aranızda evlatlık olanlar vardır elbette. öz anne babasını kardeşlerini tanımayanlar var mı?lütfen düşüncelerinizi yorumlarınızı bekliyorum. burada buluşalım
Genişletmek için tıkla...

sakıncası yoksa bende sizin düşüncelerinizi bekliyorum.

çünkü ben evlat edinmek istiyorum. sizce kaç yaşlarında evlat edinilmeli

en çok neler üzüyor?

ne zaman söylemeli..

bu öğrenildiğinde nasıl duygular hissedilir. yani ait olduğu aileyi aramak mı şuan ki aileyi suçlama yada kabullenme..

kaç yaşlarda kabulleniliyor.

en sık karşılaşılaşılan sorunlar neler?

mutlaka yapmamız yada yapmamız gereken şeyler nelerdir?

eğer sizin için sakıncası yoksa sorularıma içtenlikle yanıt verirseniz çok mutlu olurum.
a.s.
 
konu başlığı dikkatimi çekti baktım , evlatlık değilim ama olsaydım ve bilseydim illaki yazardım diye düşünüyorum.
Bu çok sık görülen bir durum değil sanırım en azından ben öyle düşünüyorum yada çocuğun haberi yoktur bu durumdan
Ama varsa paylaşmak istedikleriniz seve seve paylaşabiliriz
 
çok geç kalmadan evlat edin bence..
evlat edindikten sonrada küçükken söyle 4 - 5 yaşlarında yada en geç 6 okula başlamadan önce olsun okulda bunu duyarsa daha kötü olur..
çocuk için en kötüsü çevreden aldığın tepkiler oluyor ya sen evlatlıkmışsın gibi sorular soran patavatsızlar olabiliyor..
bir de bebekken alabilirsen bence daha iyi çünkü çoçuk seni öz anne baba gibi görüyor.. ve evlatlık olduğunu hissetmiyor bu birazda sana bağlı tabi..
seni kabul ediyor ama kendi öz ailesi ile ilgili soruları oluşuyor kafasında.. neden bıraktılar beni gibi şuçluyor nefret ediyor değişebilir tabi bu..
mutlaka yapman değilde mutlaka yapmaman gerekn şeyler ileride ne kadar kızarsan kız yüzüne vurma aldık ta kötü mü ettik anana çektin sen gibi laflar kullanma
ve sev çok sevv yüreğinde bir yara mutlaka olacaktır yalnızlık korkusu olacaktır sevginle sar kolla onu..
 
bir sevdiğimin başına geleni yazıyorum birazda olsa bir faydam olur inşallah....bu kişi çocuklarını büyüttü evlendirdi ikiside iyi birer annebaba,evlatlık değil ama koruyucu aile olabildiler çünkü evlat edinmenin prosüdürleri biraz ağır bildiğim kadarı ile.bir erkek çocuk aldılar şuan 12 yaşında 3 yıl önce alındı 9 8 yaşlarında sanırım,okula yazıldı birebir ilgileniyor dersleriyle çok güzel oturup konuşuyor sohbetler ediyor tam bir eğitici anne,fakat oğlan zaman içinde sorunlu oluyor çok problemli bir çocuk okulda sosyal hayatında oldukça haylaz bunlarıda büyütmüyor anne düzeltme yollarındalar psikoloğa gidiliyor falan bu arada anneden para çalıyor 3 5 miktarı önemli değil önemli olan eylem,bunuda büyütmüyor konuşaya öğretmeye çalışıyor anne,işi büyütüyor çocuk mahalle bakkalından birşeyler çalmaya başlıyor,oysa anne günlük bir limit koyuyor bakkala hergün o limiti kullanması bekleniyor çocuktan ve birgün anne ile tavukçuya gidiliyor alışveriş yapılırken çocuk tavukçunun tlfn nu çalıyor,anne görüyor ertesi gün ve tlfn tesim ediyorlar,kadın perişan uğraşıp didinip çocuğa birşeyler aşılayamamanın acısını yaşıyor yıkılıyor,geri vermekle vermemek arasında vijdan ve mantık jimnastiği yapıyor.o çocuğun kız kardeşide evlatlık verilmiş bir gün nların verildiği ailenin evine gittik kız ağabeyinin tam tersi hanım hanımcık maşallah.zor bir durum günümüzde onca olaylar oluyor insan kendi evladına güvenemiyor ki bu kadın ne yapsın ileride .benim fikrim ğlan çocuğu çok zordur illaki evlatlık alınıcaksa küçük yaşta alınmalı 0.5 yaş arası olmalı ki kişiliğini yuurabilesin geç kalmış olmayasın ve ağrlık kız çocuklarında olmalı çünkü ileride kız çocukları zebil oluyor erkek kendine bir şekilde bakabiliyor ama kız evladı için sokaklar cehenlem gibi geliyor bana bir hayır ağırlığı varsa bu işte kız evladı ağır basar benim gözümde..
 
bizim bir tanıdığımızın çocukları olmuyormuş.. evlat edinmişler. tabi kurumdan falan değil.
anne ölmüş babasıda vermiş bu arada kız o zamanlar 1 yaşında falanmış. doğum kağıtlarına kadar herşeyini şimdiki anne babasının üzerine yaptırılmış nufüs cüzdanı falan. bu arada anne baba epey büyük... kız şuan 23 yaşında.. sanırım ilk okula giderken sağdan soldan öğrenmiş evlatlık olduğunu.. bir süre geçiştirdiler. kandırdılar. o sürede kızın psikolojisi çok bozuldu. çeşitli intihar denemeleri ufak tefek hırsızlıklar. aile tabiki bunu dışlamadı ısrarla uğraştılar. çok zor bir 10 yıl geçirmişlerdir abartısız. öğrendiği andan itibaren yatışması 10 yılı buldu.
bu yaz evlendi. internetten biriyle tanışmış. farklı şehirden. ama çocuk geldi ve kızın ailesinin evinde yaşıyorlar şimdi. aile bu kızı kaybetmemek için çok uğraştı elinden geleni fazlasıyla yaptı. liseyi bıraktı açıköğretime yazdırdılar orayıda bıaktı tekrar yazdırdılar. sürekli mücadele ediyorlar. ama şuan ikiside 60 yaşlarında birer anne baba kız onları yaşlı ve bilgisiz buluyor. fakat yıllarca almanyada yaşamışlar ve oldukça kültürlü bir aile ama evlatlık olmayı sindiremedi öğrendiği andan itibaren onlara anne baba demeyi kesti çok nadiren diyor. kendi akrabalarını aradı. anneannesini buldu giti bir gece kaldı. evine döndüğünde ben oraya bir daha gitmem beni aramasınlar demiş. aslında o arayıp bulmuştu.
bu çevremde gördüğüm kötü bir örnek.
iyi bir örnek de var onu da bir ara tekrar yazarım.yerimseniben
 
Son düzenleme:
Merhaba aranıza yeni bir üye kabul eder misiniz a.s.
aslında internette evlatlıkla ilgili yazılar okurken bu siteyi de gördüm ve ilgimi çekti, ben evlatlığım ve çekinilicek bişey olduğunu sanmıyorum çünkü ben beni evlatlık alan annem ve babamla olduğum için kendimi çok şanslı sayıyorum ve çok mutluyum onların kızı olduğum için.:) Tabiki başlarda sorun yaratabiliyor belki bu gerçeği söylediğin yaşla da alakalı olabilir çünkü bana 19 yaşımdayken söylendi ve oldukça zor oldu aşması belki hala aşabilmiş değilim ama en azından ilk zamanlarki gibi değil. Ailemle alakalı bi sorunum olmadı çünkü hiç hissettirmediler ve kendi çocukları olsaydım bukadar sevemezlerdi diye düşünüyorum sorun sadece neden ben sorusu.ınsan kendine saçma olan sorular sorabiliyor ben çirkin ve yaramaz bi bebekmiydim ki doğuran şahıs sokağa attı ...........gibi.Önemli olan doğru zamanda gerçekleri söylemek ama ne olursa olsun evlat edinmek kadar kutsal , büyük ve anlamlı başka bişey olamaz kanından canından olmayan birr bebek için sabahlara kadar uyumayıp ayağında sallamak , hasta olunca onunla ağlamak ....... Tabiki bunları gerçekten yapabilecek kişilerin içlerinde merhamet duygusu olanların daha doğrusu her türlü insanı sevebilecek insanların evlat edinmesi gerekir yoksa aldığınız bebeği 2. bir yıkıma uğratmak çok kötü sonuçlara yol açabilir. şimdilik bu kadar arkadaşlar merak ettiğiniz şeyler olursa seve seve yanıtlarım :)

 
Son düzenleme:
canım benim önce şu evlatsız sözünü lugatından sil derim ben.bizimde yakınımız bir çocuğa seve seve aile oldular kendi çocuklarından ayırmadılar.gayet mutlu bir çocuk olarak büyüyor.tek kötü yanı halaa söyleyemediler bu durumu.pekte söylemeyi düşünmüyorlar.
öyle bir ailede büyüyeceğine sana kucak açan ailenle büyümen senin için en iyisi olmuş.
ilerde bir çocuğa anne olmayı çok istiyorum umarım maddi olarak yeterim ve böyle bir karar verebilirim.
ve şu evlatlık sözünden nefret ettiğim kadar hiçbir kelimeden nefret etmemişimdir.bu karar verip o çocuğa anne baba olmak isteyen insanların yüreği o kadar büyükki öz anne babadan daha fazla ilgileniyorlar bir çoğuda çocuklarına o sözü kullanmazlar.ben duymadım en azından.çevremde bir çok aile var aslında evlat edinmiş.bu konuuda çok ama çok hassasım.çocuklarını bırakan insanlar nasıl bir psikolojiyle bırakıyorlar anlamıyorum anlamakta istemiyorum.
 
aynen biz de nefret ediyoruz ve o kelime hiç bir şekilde kullanılmaz evimizde fakat şuan burda annem ve babam dediğim de kafa karıştırıcı olup anlaşılamayabilir kimden bahsettiğim diye o şekilde kullandım zaten ne kadar mutlu olduğumu söylediğim için bunun açıklamasını yapma gereği duymamıştım beni doğuran insanı tanımadıım için tanımakta istemediim için benim tek ailem tek annem ve babam var ayrıca benim bu durumu çok yakın bir kaç akraba dışında da bilen yok zaten zamanında ailem birisi olur da bişey söyler üzer kızımızı diye herkesten gizlemişler çok mutlu olduğumu yazmıştım ama bir daha yazıyım! .siz anlayamayıp üzülüosunuz bir de düşünün bunu yaşayan insanlar neler hissediyorlar neyse ben de ufak bi tavsiye veriyim eğer ki bana küçük yaşta söylenseydi psikolojim bukdr bozulmazdı ve doğru olanı da küçükken 6-7 yaşlarında söylemek çünkü kaçar yolunuz yok en basiti evlilik başvurusu yapmak için nüfus idaresine gidildiğinde verilen belge de bu gerçekle karşılaşıyorsunuz ...
 
allah mutluluğunu daim etsin tatlım.bizim ufaklık 8 yaşında pedegoglar 1.sınıfı bitirince yaz tatilinde söylenmesi gerek demişlerdi dediğim gibi söylemediler.çok hırçın ve agresif bir çocuk nasıl başedecek bu gerçekle bilmiyorum.nufus kayıt örneğinde çıkıyor keşke çıkmasa hiçbir belgede yazmasa ne kadar iyi olacak bence bir saçmalık yazması.
 
benim ablamin kocasida evlatlik verilmis enistem ogrendiginde 10 yasinda filanmis cevreden birkac isguzar soylemis o da cok zor zamanlar gecirmis ondan duydugum tek sey neden beni evlatlik vermisler cunku 5 kardesi daha var enistem 6. olmus ona bakamayiz deyip vermisler onun icin sadece ben mi onlara yuk olucaktim diyo bence haklida bu arada enistem butun kardesleriyle gorusuyor oz anne babasiyla hic gorusmedi zaten onlar enistem ogrendikten sonra bir kac sene sonra vefat ettiler
 
merhaba
bende evlatlık değilim ama mesleğim gereği insanların özeli ile çok ilgiliyim. şu ana kadar evlatlık olan 4 kişi ile çalıştım evlatlık olan. bunlardan 2 tanesi çocuktü anne babasıyla görüşüyordum ikisi büyüktü. küçük olan çocukların birini aile 40 günlükken birinide 2 aylıkken almışlar ve maalesef bu iki çocuğum ortak özelliği ikiside zihinsel engelli. aileler bunu bilmeden evlat ediniyor ama öz çocukları gibi bakıyorlar. tabi ruhsal bir çöküntü malum. bazı aileler çocukları zihinsel engelli falan olup bunu anlayınca yuvaya bırakabiliyorlar. böyle birşeyle karşılaşmak mümkün buna dikkat etmelisin...bu arada çocuk ne kadar küçük olursa size adepteniz ve sizinde onu kabullenmeniz o kadar kolay olur çünkü konuşmayı yürümeyi bilmeyen bir bebekle bağlanmak daha kolaydır daha fazla sahiplenirsin benimsersin. tabi yine özellikle dikket etmen gereken bir şey daha çocuğa evlatlık olduğunu küçükten söyle buna alışarak büyüsün sonradan kabullenmesi daha zor olacak ve çocuk boşluğa düşecek. dediğim gibi çalıştığım danışma yaptığım biri vardı evlatlık ve 18 yaşında söylüyorlar bunu çok büyük bir boşluğa düşüyor gerçek anne babasını merak edip aramaya başlıyor.(babasının 8 çocuklu biri annesininde babasının evlilik dışı birlikte olduğu bir hayat kadını olduğunu öğreniyor tabi bu onun için daha büyük bir yıkım)
ay yazdıklarım çok karışık oldu ama inşallah anlatabilmiişimdir. bir veli evlatlık olan çocuğuna çok küçükten itibaren senin bi annen daha vardı ama ben seni çok seviyorum bende senin annen olmak istedim seni bebeklikten beri hep ben bakıp bende annen oldum demişti. çocuk 5 yaşındaydı. anne çocuğun her sorduğu soruyada yaşına göre cevaplar vermişti.
 
bundan 5 yıl önce evlatlık olduğumu bi tesadüf sonucu öğrendim.o zamanlar üniversite sınavına hazırlanıyordum.çok zor bi dönem oldu benim için,çok zor atlattım.annemin babamın yüzüne bakamadım aylarca.bu durumu bildiğimi onlara söylemeyemedim onlarıda üzmemek için.zamanla kabullenmeye çalıştım ama kafamda cevaplanması gereken bir sürü soruyla.sonra bigün annem öğrendiğimi anladı ve bana bütün herşeyi anlattı.çok zor oldu bunları kabullenmek çok tuhaf bi durumdu benim için.önceleri nasıl olur yani nasıl evlatlık olurum ki ben dedim kendi kendime.ama kader işte insanın karşısına ne çıkaracağı neler yaşatacağı belli olmuyo.beni en çok üzen biyolojik olarak annem olan kişini beni 3, 4 günlükken sokağa bırakıp terketmesini kabullenmek oldu.ama insanoğlu işte en kötüsü olan ölümü bile kabullenebiliyosak zamanla bunuda kabullenmeyi öğrendim.nitekim ben çok şanslıyım ailemi çok seviyorum ve hayatım boyunca son nefesimi verene dek onlara dua edeceğim beni hayatlarına kabul ettikleri için...
 
Evlatlık değilim ama yıllar önce annem ben 3 aylıkken vefat ettiğinde, teyzem beni evlatlık almak istemiş ama rahmetli babam ve üvey olmasına rağmen babaannem vermemiş, babacığım, yarın büyüdüğünde beni suçlar, kızım benden nefret eder demiş, ilk gençlik dönemlerinde bazen babama derdim, keşke beni teyzeme verseydin diye, eğer verseydi de herhalde tepkili olurdum bilemiyorum yani.
 

canim benim ne kadar sanslisin öz dedigin ailen bile seni sokaga atarken simdiki gercek ailen sana kol kanat germis kucak asmis ve asla sana bise sezdirmemisler
hem aileni hem seni tebrik ediyorum
seni 2 kere tebrik ediyorum bu kadar vefali oldugun icin son cümleni okuduktan sonra gözlerimden yaslar süzüldü sen cok iyi bi evlatsin hep öylede kalacagina eminim...
 
çok teşekkür ederim güzel düşüncelerin için.ben insanları dünyaya şanslı gelenler ve sonradan şans tanınanlar olarak ikiye ayırıyorum her zaman.ben şanslı gelenlerden olmadım ama Allah bana annem babam gibi çok güzel iki insanı şansım olarak yolladı.Allaha şükür hayatımdan ve herşeyden gayet memnunum.ilk zamanlar biyolojik ailemi bulmayı, hesap sormayı v.s isterdim ama bunların hepsi o an ki hırsla düşünülen şeylerdi.fakat şimdi hepsini geride bırakmayı başardım.umarım bu durumu yaşayan herkes benim kadar şanslı olur.
 
söylenmemeli ne gerek var söylemeye
mümkün oldugunca kücük hatta bebek olmali tabi mümkünmü bilmiyorum
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

U
Boşanma aşaması
Yorumlar
18
Görüntüleme
847
Dante
  • Kilitli
Kendime yediremiyorum artık neden böyleler (eşimin ailesi)
2 3
Yorumlar
58
Görüntüleme
3K
mlzdmr
B
Eşim ve annem tartıştı .Çok üzülüyorum, çok ağlıyorum dünden beri. Anlatcak kimsem yok ne yapicam arkadaşlar?
15 16 17
Yorumlar
334
Görüntüleme
14K
pepperony
C
şeytan akrabalarla ne yapmalı
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
2K
chillkiz
C
C
Su diyeti başlıyoruz
Yorumlar
11
Görüntüleme
518
Yeni ben lazim
Y
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…