Kızlar benim derdim evlenememiş olmak. Yaşım 33. Çok şükür aile kuramamış olmaktan başka sıkıntım yok. Uzun yıllar yalnız yaşadım. Şimdi ailemle yaşıyorum. Arkadaş çevrem iyi, maddi bir sıkıntım yok. Ama hayatımda keşke sevdiğim, güvendiğim biri olsa diye içimden geçiriyorum. Annem de çok üzülüyor, ara sıra dertleniyor keşke sen de yuvanı kursaydın diye. Önceleri çok kafama takardım, ağlardım. Baktım pek bir şey değişmiyor şu aralar daha az takılır oldu bu konuya. Ama yine de hiç takılmıyor değilim. Bazen diyorum sanırım kaderimde yok. Arkadaşlarımla yemeğe gidiyorum, konuşulan konu hep aile, çocuk, bakıcı. Biraz sıkılıyorum da açıkcası. Başka arkadaşlar da konular açmışlar, onları da okudum. Kurslara yazıl, sosyal çevreni genişlet filan denilmiş. Aslında ben sosyal bir insanım, çevrem de var. Ama uygun insan yok. Ne dersiniz bu konuda arkadaşlar?
