insan bir süre sonra yalnızlığa alışıyor.ama insan yinede kendisini seven birini istiyor.evlenmek bir yuvası olsun istiyor.yaşım 30 a az kaldı.ve bu yaşıma kadar görücü usulü gelen olmadı.aşık olup sevgili olmak isteyen de olmadı.artık evleneceğime inanmıyorum.ama yine de ümitleniyorum işte.çoğu zaman da ağlıyorum.ne yapacağımı bilmiyorum.sabretmekten başka elden bir şey gelmiyor.belki de kaderimde kimse yoktur.
bi de şöyle düşün ya hiç evlenmiceksen ya boşu boşuna gelmicek birisini beklediysen
yazık değil mi
niye üzüyosun kendini
insan önce yalnızken mutlu olabilmeli
evlenmek istiyosun sevmek sevilmek istiyosun gayet normal
peki ortamın var mı bunun için
sosyal bir insan mısın