Merhaba arkadaşlar.Aranıza yeni katıldım.Derdimi paylaşmak istedim sizlerle.Ben 37 yaşındayım.Doktorum,dahiliye uzmanıyım bir devlet hastanesinde.Hayatta çok sukur ne istediysem elde edebildim.Sagligin yerinde,meslegimi cok seviyorum.Ozur dileyerek soyluyorum bu konu icin soyluyorum onu da gayet guzel bir gelirim var.Fakat bu yasima kadar evlenmek soyle dursun hayatıma bir kisi girmedi,birazcik yakin bir erkek arkadasim bile olmadi.Inancim geregi de erkeklerle meslegimin gerektirdigi kadar yakin oldum.Fakat kendim gibi biri hic karsima cikmadi.Bunu biraz dis gorunuse de bağlıyorum cunku gercekten guzel olan bir yerim yok,hic olmadi.Isyana giriyor belki ama gunumuz acisindan bakarsak begenilecek bir noktam hic yok.insanlar neden evlenmedin diye bile sormadilar bana hic cunku bakinca anlasiliyo neden evlenemedigim.Dedigim gibi herseyim var.mutsuz da degilim ama en cok arladslarimin cocuklari olunca ve evlenince boyle bogazima bir sey oturuyor tabiki kuyrugu hep dik tuttum.kariyer vs dedim.Istemiyorum dedim.ama elbette sevgiye muhtacim.Yasim 37.bu saattten sonra zaten evlenmek istemiyorum.sorum su benim gibi olan arkadaslarin gunleri nasil geçiyor.Hafta ici calisiyoruz ama hafta sonu neler oluyor.aksamlari bulusmak icin hic bekar arkadasim yok.milletin kocasinin yanina da gitmem anca haftasonu.Ailemin yaninda da yasamiyorun.fikirleriniz benim icin degerli.simdiden tsk ederim.
Bence öncelikle kendini sevmelisin 1 arkadaşın illa ki vardır hafta sonu akşamları çeşit çeşit cafeler var çık dışarı çay kahve takıl awmlerde gez hatta sinemaya git ben bekarken çok yapardım tek başıma.Ve çalıştığın yerde dost edinmeye çalış gününün büyük bölümü orada geçiyor sonuçta