Selam kızlar,
İlk defa yazıyorum buraya ve hayatımla ilgili yorumlarınızı bekliyorum.
3 hafta sonra evleniyorum, düğünüm var ama her gün pişmanlık duyuyorum, çok mutsuz olacağımı düşünüyorum, şimdiden boşanma planları yapıyorum.
Yaklaşık 11 aydır birlikteyiz. Bu ilişki başlamadan 2 ay önce başka birisinden ayrılmıştım, daha doğrusu terkedildim. 2 aylık bir ilişkiydi ama benim için ilk defa aşktı. İnanılmaz tutkulu bir beraberliğimiz vardı hatta tatile bile gittik. Doğru düzgün bir açıklama yapamasa da, yüz yüze görüşmedi zaten, ayrılma sebebi özetle;
-İlk başta mezhep farkı, ailesinin karşı çıkması
-Benden küçük olması(Ben 28, o 25’di)
-Onun henüz evlilik düşünmemesi
-Maddi sıkıntılar, babasının borçlarını ödüyor olması.
Çok zordu, çok zor oldu benim için 1 hafta ağladım, zamanla düzeldim ama unutmadım, hala unutmadım. Ama kesinlikle hiç aramadım. Sonra şu anki nişanlımla başladık. Yıllar öncesinden tanıyorduk birbirimizi, aynı işyerinde çalışmıştık, o zaman da ikimiz de hoşlanıyoduk birbirimizden ama aramızda bir şey olmamıştı. Ailelerimiz aynı bölgeden, o da eğitimli, çalışıyor yani karşıdan bakıldığında uygun bir eş adayı olarak görürsünüz. Biz kısa sürede birkaç ayda evlilik planlarına başladık. Aşk yoktu hiçbir zaman, biliyordum, seviyor muyum bilmiyorum, eski sevgilimi hep özledim. Bu kadar çabuk karar vermenin en büyük etkisi “evlenmek” istemekti. Romantik değildi, çok ilgili alakalı değildi ama baktığım zaman ayrılmak için de bir neden yoktu.
Sonra biraz da benim zorlamamla romantik, sürpriz evlilik teklifi ve yüzük geldi. İsteme, söz, nişan hazırlıkları başladı. Ve ben onun, aynı zamanda kendi ailemin yaşadığı yerde otumayı kabul ettim. Zaten o yaşadığı yerden ayrılmak istemiyordu. Görünüşte o istedi diye orada oturucam gibi gözüküyordu ama ben hem aileme yakın olmak hem de çocuk olduğunda rahat etmek istedim. Ve pat diye ailesi bize ev aldı. Bana hiç sormadan, göstermeden. Bişey demedim kötü niyetli değillerdi çünkü.
Nişan hazırlıklarıyla bizim hat safhada kavgalarımız başladı. Sonunda bir yerde patladı, ailemde öğrendi. Olmıycaksa başında olmasın dediler. Ben kendimce bitirdim, ailemde biliyor, o sadece bikaç gün msj attı, ne kapıma geldi ne yalvardı. En sonunda mecburen görüştük. Biz nişan telaşından kavga etmiştik ama sorunun gerçek nedenleri farklıydı benim için. Bana bir kere bile seni seviyorum dememişti, haftalardır öpmüyordu, benimle yakınlaşmak için hiçbi talebi yoktu. Ki ben ailemden ayrı yaşayan birisiyken, sadece sevgiliyken birkaç kez beraber kalıp yakınlaştık, iş resmiyete binince her şey bitti. Onun gerekçeleri o seni seviyorum diyemezmiş, öküzmüş, öyle bir adammış işte, ben onu sinir ediyomuşum o yüzden öpmüyormuş. Ben zaten kendimi çok iyi anlatabilen biri olmadığımdan hiçbi yere varamadık. En son bitirmek için görüştük, hatta söz bohçasını getirmişti. Ama bitirmek istemiyordu, aslında sorunumuz yok bizim diyordu. Ne olduysa kıyamadım, geri döndüm. Bilmiyorum, neden yaptım. Çok sorunlu bir ilişki olduğu ortadaydı, ama yıllardır olmayan ilişkilerden yorulmuştum, evlenmek istiyordum, başka kimi bulacaktım.
Nişanlandık. Oturacağım yer şu an çalıştığım yere uzak olduğundan o tarafta iş bakmaya başladım. Şansıma da oldu. Zaten uzun süredir orda çalıştığım için ayrılmak istiyordum. İşten ayrılmak için önce nikah yaptık. Ailemin yanına döndüm, yeni işe başladım 2 ay önce.
Ve 3 hafta sonra düğünüm var. Şöyle söyliyim nişan hazırlıkları burnumdan geldi, ev hazırlıkları burnumdan geldi, her şey de hevesim kursağımda kaldı. Alışverişlerde ortak zevkle bir şey almadık. En sonunda herke kendi alacağını kendi alsın dedim, yoksa olmıycak. Oldu ama olmak için oldu. Hep kavga ettik, hala da ediyoruz. Dün akşam da ettik.
Bizim kendi sorunlarımız bir yana karşıdan uyumlu görünen aileler aslında hiç de değiller. Onlar böyle her şeyi olsun diye yapıyorlar, kaynanam kendi evi gibi davranıyor hala. Nişanlım biraz müdahale etmese parasını vereceği her şeyi kendisi alacak. O da kızıyor ailesine ama yine bana karşı söz söyletmiyor. Bi de paranın kaynağı onlar. Hiçbir zaman da ay canım kızım yapmadı kaynanam. Eskiden kayınvalidesiyle anlaşamayanlara kızan ben hiç sevmiyorum kaynanamı. Bakın kaynanam diyorum.
Şunu da söyliyim hala merak ediyorum gerçekten beni seviyor mu diye, neden benimle evleniyor diye. Sadece bir kere içtenlikle sarhoşken söyledi sevdiğini. Acaba Gay mi diye çok düşündüm. Belki de durumunu örtbas etmek için benle evleniyor. Evi oldu, ailesinden ayrılıyor. Yoksa bir adam evleneceği kadından neden bu kadar uzak dursun. Hala cevabını bilmediğim en büyük sorum bu. İlk gecemizi merakla bekliyorum.
Kafamdaki bütün bu düşüncelerle evlendiğime her gün kırk kere pişman oluyorum, nasıl olacak diye merak ediyorum, en fazla 1 sene dener boşanırım diyorum. Şu an evlilikle ilgili tek heyecanım çeyizin eve yerleştirilmesi, o evde değil, sadece kendi aldığım eşyalarda merakım var.
Beni sabırla okuyan herkese teşekkürler, yorumlarınızı bekliyorum.
İlk defa yazıyorum buraya ve hayatımla ilgili yorumlarınızı bekliyorum.
3 hafta sonra evleniyorum, düğünüm var ama her gün pişmanlık duyuyorum, çok mutsuz olacağımı düşünüyorum, şimdiden boşanma planları yapıyorum.
Yaklaşık 11 aydır birlikteyiz. Bu ilişki başlamadan 2 ay önce başka birisinden ayrılmıştım, daha doğrusu terkedildim. 2 aylık bir ilişkiydi ama benim için ilk defa aşktı. İnanılmaz tutkulu bir beraberliğimiz vardı hatta tatile bile gittik. Doğru düzgün bir açıklama yapamasa da, yüz yüze görüşmedi zaten, ayrılma sebebi özetle;
-İlk başta mezhep farkı, ailesinin karşı çıkması
-Benden küçük olması(Ben 28, o 25’di)
-Onun henüz evlilik düşünmemesi
-Maddi sıkıntılar, babasının borçlarını ödüyor olması.
Çok zordu, çok zor oldu benim için 1 hafta ağladım, zamanla düzeldim ama unutmadım, hala unutmadım. Ama kesinlikle hiç aramadım. Sonra şu anki nişanlımla başladık. Yıllar öncesinden tanıyorduk birbirimizi, aynı işyerinde çalışmıştık, o zaman da ikimiz de hoşlanıyoduk birbirimizden ama aramızda bir şey olmamıştı. Ailelerimiz aynı bölgeden, o da eğitimli, çalışıyor yani karşıdan bakıldığında uygun bir eş adayı olarak görürsünüz. Biz kısa sürede birkaç ayda evlilik planlarına başladık. Aşk yoktu hiçbir zaman, biliyordum, seviyor muyum bilmiyorum, eski sevgilimi hep özledim. Bu kadar çabuk karar vermenin en büyük etkisi “evlenmek” istemekti. Romantik değildi, çok ilgili alakalı değildi ama baktığım zaman ayrılmak için de bir neden yoktu.
Sonra biraz da benim zorlamamla romantik, sürpriz evlilik teklifi ve yüzük geldi. İsteme, söz, nişan hazırlıkları başladı. Ve ben onun, aynı zamanda kendi ailemin yaşadığı yerde otumayı kabul ettim. Zaten o yaşadığı yerden ayrılmak istemiyordu. Görünüşte o istedi diye orada oturucam gibi gözüküyordu ama ben hem aileme yakın olmak hem de çocuk olduğunda rahat etmek istedim. Ve pat diye ailesi bize ev aldı. Bana hiç sormadan, göstermeden. Bişey demedim kötü niyetli değillerdi çünkü.
Nişan hazırlıklarıyla bizim hat safhada kavgalarımız başladı. Sonunda bir yerde patladı, ailemde öğrendi. Olmıycaksa başında olmasın dediler. Ben kendimce bitirdim, ailemde biliyor, o sadece bikaç gün msj attı, ne kapıma geldi ne yalvardı. En sonunda mecburen görüştük. Biz nişan telaşından kavga etmiştik ama sorunun gerçek nedenleri farklıydı benim için. Bana bir kere bile seni seviyorum dememişti, haftalardır öpmüyordu, benimle yakınlaşmak için hiçbi talebi yoktu. Ki ben ailemden ayrı yaşayan birisiyken, sadece sevgiliyken birkaç kez beraber kalıp yakınlaştık, iş resmiyete binince her şey bitti. Onun gerekçeleri o seni seviyorum diyemezmiş, öküzmüş, öyle bir adammış işte, ben onu sinir ediyomuşum o yüzden öpmüyormuş. Ben zaten kendimi çok iyi anlatabilen biri olmadığımdan hiçbi yere varamadık. En son bitirmek için görüştük, hatta söz bohçasını getirmişti. Ama bitirmek istemiyordu, aslında sorunumuz yok bizim diyordu. Ne olduysa kıyamadım, geri döndüm. Bilmiyorum, neden yaptım. Çok sorunlu bir ilişki olduğu ortadaydı, ama yıllardır olmayan ilişkilerden yorulmuştum, evlenmek istiyordum, başka kimi bulacaktım.
Nişanlandık. Oturacağım yer şu an çalıştığım yere uzak olduğundan o tarafta iş bakmaya başladım. Şansıma da oldu. Zaten uzun süredir orda çalıştığım için ayrılmak istiyordum. İşten ayrılmak için önce nikah yaptık. Ailemin yanına döndüm, yeni işe başladım 2 ay önce.
Ve 3 hafta sonra düğünüm var. Şöyle söyliyim nişan hazırlıkları burnumdan geldi, ev hazırlıkları burnumdan geldi, her şey de hevesim kursağımda kaldı. Alışverişlerde ortak zevkle bir şey almadık. En sonunda herke kendi alacağını kendi alsın dedim, yoksa olmıycak. Oldu ama olmak için oldu. Hep kavga ettik, hala da ediyoruz. Dün akşam da ettik.
Bizim kendi sorunlarımız bir yana karşıdan uyumlu görünen aileler aslında hiç de değiller. Onlar böyle her şeyi olsun diye yapıyorlar, kaynanam kendi evi gibi davranıyor hala. Nişanlım biraz müdahale etmese parasını vereceği her şeyi kendisi alacak. O da kızıyor ailesine ama yine bana karşı söz söyletmiyor. Bi de paranın kaynağı onlar. Hiçbir zaman da ay canım kızım yapmadı kaynanam. Eskiden kayınvalidesiyle anlaşamayanlara kızan ben hiç sevmiyorum kaynanamı. Bakın kaynanam diyorum.
Şunu da söyliyim hala merak ediyorum gerçekten beni seviyor mu diye, neden benimle evleniyor diye. Sadece bir kere içtenlikle sarhoşken söyledi sevdiğini. Acaba Gay mi diye çok düşündüm. Belki de durumunu örtbas etmek için benle evleniyor. Evi oldu, ailesinden ayrılıyor. Yoksa bir adam evleneceği kadından neden bu kadar uzak dursun. Hala cevabını bilmediğim en büyük sorum bu. İlk gecemizi merakla bekliyorum.
Kafamdaki bütün bu düşüncelerle evlendiğime her gün kırk kere pişman oluyorum, nasıl olacak diye merak ediyorum, en fazla 1 sene dener boşanırım diyorum. Şu an evlilikle ilgili tek heyecanım çeyizin eve yerleştirilmesi, o evde değil, sadece kendi aldığım eşyalarda merakım var.
Beni sabırla okuyan herkese teşekkürler, yorumlarınızı bekliyorum.
ben ana sayfada görünce yazmıştm oha ne durumda acaba şimdi hiç tarihine bakmadım
