beni topa tutacağınızı biliyorum. tutun. ama yazmam lazım. tanımadığın insanlara anlatmak ve onların yorumlaması mantıklı geldi düşününce.
adam beni doktorum oluyor. muayeneye gittiğimde tanıştık. evli, çocuklu bir adam. karısı öğretmen. adam aylardır ağzımdan girdi, burnumdan çıktı. ilk başlarda ciddiye almadım. mesajlarını pek sallamıyor, arada kibarca cevap verip kesiyordum. hatta arkadaşlarımla gülüyorduk duruma. "ne saçma yaa, bir şansı olduğunu nasıl düşünebilir" diyordum. evli adamla ne işim olur diyordum. bütün hastalarında şansını deniyordur bu diyordum.
ne oldu nasıl oldu bilmiyorum, bir gün bir baktım muhabbetinden keyif alıyorum. bir baktım dertlerimi anlatıyorum, ya da komik bişeye gülüyoruz. bir baktım, ona kontrole gitnek için gün sayıyorum. tabii tahmin edeceğiniz üzere eşiyle sıkıcı ve görev icabı bir cinsel hayatları olduğunu, beni gördüğü zamanlar hariç rutin ve sıkıcı bir yaşam sürdüğünü anlatıyor. iltifatları, aylarca benim için nasıl delirdiğini anlatmalarına falan girmeyeyim hiç.
neyse ben bir geri zekalı olduğum için görüştüm bu adamla. beraber oldum. yalnız mı hissediyordum, büyüye mi kapıldım bilmiyorum. gerçekten de anormal bir uyum var aramızda.
facebooktan fotoğraflarını buldum. kafayı yedim. çocuklarına, karısına ve mutlulukla gülümsemelerine baktım. allah benim belamı vermiş dedim. kendime bu adamla görüşmekten daha büyük bir kötülük yapamazdım, gerçekten. insan ne yaparsa kendine derler ya, çok doğru. sonra az önce günlük yazarken, içimi buraya dökmeye karar verdim. çünkü kimseye anlatamıyorum. fikir soramıyorum. fikir derken, kendimi nasıl uzak tutabilirim, nasıl karşı koyabilirim duygularıma, bu anlamda. yoksa hain planlarım yok, karısından boşatmak gibi. kaçmam lazım bu ilişkiden. iradesiz miyim diye kendime kızıyorum.
Oldu o zaman
Ya da konu sahte bilemeyeceğim
aynen katılıyorum size
Bence konu acmak ıcın 100 mesaj sınırı getırılsın...
