Kendinize hiç fırsat vermemekten kaynaklı bu sorununuz bence... Hiç yalnız kalmamanız, yalnız bırakılmamanız sizde korkulara neden oluyor. Üniversiteye ilk gittiğim zaman yaşım 17 idi, 18 e bir kaç ay sonra basmıştım. Bir sene sonra tek başıma evde kalmaya başladım. İlk zamanlar ki bu bir kaç aydır; karanlıktan korkar, kabuslar görür, evde durmazdım pek... Sonra sonra her korkumun üstüne gittim. Korkularınızın üstüne gidin lafı o kadar doğru ki...
Karanlıktan korktuğum için ışıklar kapalı oturmaya, yalnız kalmaktan korktuğum için evde genellikle yalnız kalmaya çabaladım. Bir tıkırtı ses duyduysam kalbim belki çıkacak gibi atsa da tıkırtının geldiği yere, her odaya gidip tek başıma bakmaya başladım. Nitekim ne oldu, 1 ay kendimi zorladıktan sonra şu an gece kapım tıklansa dahi gidip bakabilecek cesaretteyim. (Giriş kapımın arkasında da, ne olur ne olmaz diye kendimi korumak için bir şeyler bulunur...) Hiçbir erkeğe, kadına, anneye babaya ihtiyaç duymadan 9 senedir tek kalıyorum.
Şunu da acı gelecek ama belirtmekte fayda var, kimsenin başına gelmesin, uzun uzun ömürler versin Allah herkese ama; bir gün gelecek aileniz belki de eşiniz yanınızda olmayacak o zaman ne yapacaksınız? Sırf bu korkuları yüzünden; yapmaması gereken evlilikleri yapan, bin tane acı çekip katlanan bireyler var. Kendinize kendiniz için bunu yapmayın! Ne güzel birçok destekçiniz var, korkudan bayılsanız da tüm korkularınızın üzerine gidin, zaman geçtikçe zaten tıkırtı geldi eyvah kim geldi demektense, yine ne düştü, kapının da yağlanma zamanı geldi gibi düşünmeye başlayacaksınız.
Unutmayın kim ne yaparsa yapsın fayda etmez, Çare Sizin İçinizde!