Merhaba buraya ilk kez konu açıyorum.Atandığım için doğuda bir şehre geldim ve bir kaç ay tanıdığım bir arkadaşımla eve çıktım.Ev arkadaşımla başta uyumsuz gibiydik ama daha sonra tanıdıkça birbirimizi çok sevdik,gayette iyi anlaştık.İkimizde ailemizden ayrıydık gurbette olunca da birbirimize daha sıkı bağlanmıştık.Bu yaz evlendim ve ayrı eve çıktım.Arkadaşım daha nişanlıken bana "Sen evlenince beni unutursun.Eskisi gibi olmayız.Benim evlenen tüm arkadaşlarımla aramda kopukluk oldu.Seninlede kesin öyle olur "demeye başlamıştı.Böyle söyledikçe yok ya niye öyle olsun aynı şehirdeyiz yine görüşürüz diyordum.Ama çok önyargılıydı malesef.Sürekli bunu dile getiriyordu.Neyse evlendim evimi kurdum.Evime davet ettim.Geldigi için çok mutluydum.Ancak bana sürekli eskisi gibi olmadığımı,soğuk olduğumu,aramızda kopukluk olduğunu söyleyip duruyor.Bunları duyunca üzülüyorum.Telefonda da arada konuşuyoruz.Evlilik nasıl gidiyor falan soruyor.Bende iyi çok şükür mutluyum diyorum.Bi yerde susuyor telefonu kapatmak istiyor.Konuşalım daha diyorum.Yok sen meşgulsündür diyor kapatıyor.Evlendikten sonra benimle eskisi gibi sohbet edemediğini,soru sormaya çekindiğini soğuk olduğumu iddia ediyor.Ama ben öyle olduğumu düşünmüyorum.Her seferinde böyle dedikçe inanın bende soğudum.Böyle söyledikçe üzülüyorum.Bir kere sırf bu yüzden ağladım bile.Bu durum her defa mutsuz ediyor beni.Artık gerçek arkadaş degilmişiz galiba, gerçek arkadaşım olsa benim moralimi bozmaz beni huzursuz hissettirmez diye düşünüyorum.Arkadaş dediğin insanı mutlu etmeli bence.Her konuşmadan sonra üzüleceksem ne anladım bu arkadaşlıktan
Bu duruma benzer bir olay yaşayan var mı?Ne yapabilirim?Arkadaşımla yavaş yavaş kopup 2 yabancı da olmak istemiyorum.7 ayımız aynı evde geçti.Alışmıştık birbirimize.Ama şunu anladım hiç bi arkadaş eşin yerini tutmuyormuş.
