Canım seni çok iyi anlıyorum bende 6 aylık evliyim 2.5 yıl nişanlı ve flört dönemimiz oldu şehir dışında çalışıyordu yada askerdeydi o dönem ama ilgisi yaklaşımı çok farklıydı evlenince masal dünyasında yaşayacağımı zannettim ama öyle olmadı maalesef birde şanssızlığımız korona çıktı pandemi oldu hamile kaldım derken iyice hassaslaştım göbeğim oldu bebekten dolayı aktif bir hayatım vardı çalışıyordum şuan evdeyim iyice özgüven imi kaybettim bazen sinir oluyorum ona ilgisizliği ve umursamazlığı yaşadığı dünyada kendi başına mutlu olmasına bazende acaba ben mi abartıyorum diyorum galiba babalarımız daha farklı olduğu için yada hep prens hayal ettiğimiz için onların sıradan insan olduklarını unutuyoruz bazen sessizleşebilirler bazen konuşmak istemeyebilirler bazen yalnız kalmak isteyebilirler sürekli ilgi isteyerek acaba suyunu mu çıkarıyoruz. Belki bizde umursamasak kendimize ait bir dünya kursak mutlu olacaz ama olmuyor işte biz hep dünyamıza birilerini alma çabasındayız hep çabalamaya fedakarlık yapmaya programlanmış gibiyiz :) erkeklerle farklıyız düşüncelerimiz duygularımız beklentilerimiz çok farklı 10 yıl olmuş maşallah bir dur virüs bitsin üzme kendini sen yine mesleğini kazan özgüven in gelsin ayakları yere sağlam basan bir kadın ol ozaman kocana rest çekmek yerine odağın farklı olacak ve konuşacak paylaşacak birşeyler iniz olacak hemen adamı şutlamayı düşünme