9 aylık flört, nişan ve evlilik...şu an ki durumum 2 senelik evlilik ve çocuk. gelinen nokta pişmanlık. büyük pişmanlık.
çocuk istemsiz oldu. bekarken yaşımız da ilerliyo olsa iyi olur demiştik...
çocuk olduktan sonra lohusalık depresyonu geçirdim. öyle böyle değil, çok ağır geçti. destek almadım ve keşke alsaydım dedim.kendime ve çocuğa zarar vermediğime şükrediyorum. bu süreci kaynanam körükledi. son bir senedir ömür törpüsüne dönüştü. her adımımı, her bokumu takip eder oldu. sürekli bana akıl vermeler...üstüne üstlük her şeyimi de ona danışmamı bekler oldu. eşim her ne kadar arada tampon görevi görse de beni bezdirdi. ne sitemi ne tripi bitti. evlendiğime evleneceğime lanet olsun der oldum. çocuğun yediği, içtiği, giydiği mesele oldu. sanki kaynanam ikinciye anne. çocukla bağ kuramadım resmen. dönüp bakınca bunu bana yaşattığı için ona karşı inanılmaz öfkeliyim.
kaynanamın üstümde yarattığı baskı evliliğime de yansıdı. öte yandan eşime karşı ilgim her geçen gün azalıyor. onla vakit geçirmek istemiyorum, geçirdiğim vakitten de keyif almıyorum. kendimi çok zorluyorum ama olmuyor.
şimdi durup durup neden evlendim ki diyorum. içten içe de sürekli boşanmayı düşünüyorum. çocuk olmasaydı boşanma işi daha kolay olurdu herhalde.
en azından yeni evlilere denilecek tek şey;çocuk için evliliğin biraz oturmasını(bi kaç yılı) bekleyin.
