- 21 Aralık 2014
- 52
- 10
- 18
- 29
Merhaba herkese, 21 yaşındayım üni. öğrencisiyim ve bu yıl yeni bir okula geçtim. Sınıfımda bir çocuktan hoşlanıyordum, aramızdaki iletişim ve uyum muhteşemdi. O da benden hoşlanıyordu ve birbirimize açıldık bir kaç gün önce.
Çok mutlu olmam gerekiyor şu anda, ama ben hiç mutlu değilim. Onu sevmediğimden değil kesinlikle, dediğim gibi aramızda her şey mükemmel. Fakat tek bir konu var ki beni vicdanen çok rahatsız ediyor.
Ben çok dindar olmasam da inançlı ve dini hassasiyetleri olan bir insanım, o ise bana dinle pek alakasının olmadığını söyledi. Anladığım kadarıyla inancı yok, henüz açık açık sormadım tabi ama öyle düşünüyorum. Şu aşamada zaten evlilik gibi bir düşüncemiz yok, fakat ilerde işler ciddileşince - ki o aşamaya geleceğimizi düşünüyorum eğer devam edersek- benim inancıma göre birlikte olmamız yasak. Şimdi biraz takılalım sonra ayrılırım gibi bir düşünceye de sahip olmak istemiyorum çünkü zamanla birbirimize daha çok bağlanacağız ve ayrılmak daha zor olacak.
Ama onunla o kadar mutluyum ki, her şeyi bırakıp ona koşmak istiyorum. Keşke insanların neye inandığının önemi olmasa diye bazen isyan edesim geliyor. Sanırım henüz işler yeniyken fazla ilerlemeden bitirmem gerekiyor değil mi?
Kendime sürekli bir çıkış arıyorum ama bulamıyorum, çocuğa gidip inançlarımız farklı biz birlikte olamayız diye nasıl derim? Yardımlarınıza ve moral desteğinize ihtiyacım var
Çok mutlu olmam gerekiyor şu anda, ama ben hiç mutlu değilim. Onu sevmediğimden değil kesinlikle, dediğim gibi aramızda her şey mükemmel. Fakat tek bir konu var ki beni vicdanen çok rahatsız ediyor.
Ben çok dindar olmasam da inançlı ve dini hassasiyetleri olan bir insanım, o ise bana dinle pek alakasının olmadığını söyledi. Anladığım kadarıyla inancı yok, henüz açık açık sormadım tabi ama öyle düşünüyorum. Şu aşamada zaten evlilik gibi bir düşüncemiz yok, fakat ilerde işler ciddileşince - ki o aşamaya geleceğimizi düşünüyorum eğer devam edersek- benim inancıma göre birlikte olmamız yasak. Şimdi biraz takılalım sonra ayrılırım gibi bir düşünceye de sahip olmak istemiyorum çünkü zamanla birbirimize daha çok bağlanacağız ve ayrılmak daha zor olacak.
Ama onunla o kadar mutluyum ki, her şeyi bırakıp ona koşmak istiyorum. Keşke insanların neye inandığının önemi olmasa diye bazen isyan edesim geliyor. Sanırım henüz işler yeniyken fazla ilerlemeden bitirmem gerekiyor değil mi?
Kendime sürekli bir çıkış arıyorum ama bulamıyorum, çocuğa gidip inançlarımız farklı biz birlikte olamayız diye nasıl derim? Yardımlarınıza ve moral desteğinize ihtiyacım var
