Galiba depresyondayım...

Kimsenin bana değer vermediğini hissediyorum. Benim mutluluğum kimsenin umrunda değil. Kendisiyle ilgili olduğum herkes, kocam, çocuğum, annem, babam, kardeşlerim… Herkes kendi hayatlarında bulunduğum konumdan dolayı otomatik olarak mutlu olmam gerektiğini düşünüyorlar. Ben onlar için birşeyleri kaldıran, yapan, getiren, götüren, alan, ütüleyen, temizleyen bir yaratığım ve ben bunun için yaratılmış bir varlığım. Onlar buna alışmışlar ve benim de alışmış olmam gerekiyor, ama ben alışamıyorum. Benim bu işleri onlar için yapmam teşekküre bile değmiyor, çünkü benim varlık sebebim bu. Bir elektrik süpürgesine evi süpürüyor diye minnettar olmak veya teşekkür etmek kadar anlamsız. Ben lazım olmadıkça kimsenin aklına gelmeyen bir eşya gibiyim. Lazım olduğumda da mutlu olmam gerekiyor herhalde...

Başımı alıp defolup gitmek istiyorum. Bu hayattan, bu boyuttan… Beni alıştıkları bir eşya gibi gören ve benim ne hissettiğimi düşünmek zahmetine katlanmayan bütün insanlardan.

Böylece yok olan insanların arkasından ne düşünürler?
Konu, komşu, hısım-akraba: ”Acaba ne derdi vardı ki Yoksa hasta mıydı? , Belki kocasıyla problemleri vardı…”
Ailemdeki insanlar ise alıştıkları bir eşyası kaybolan bütün insanlar gibi önce sinirlenir, kızarlardı her halde… Sonra onların yanında konforlu ve rahat bir hayat yaşarken bırakıp gittiğim için nankorlükle suçlarlardı belki de… Sonra kadın başıma ortadan kaybolduğum ve onları utandırdığım içn bir kez daha kızarlardı… Herkesin ağzına malzeme olduğum için belki bir kat daha sinirlenirlerdi…
Peki beni gerçekten merak eden olur muydu acaba? Hani filmlerdeki gibi, bizim hatamız mıydı diye düşünen, ya da başıma ne geldiğini merak eden ya da benim için üzülen bulunur muydu acaba?

Ağır bi depresyonda olduğunu düşünüyorum.. bence kafanı dağıtmaya çalış olabildiğince kendine zaman ayır sinemaya git spora git kendi değerini anla bu iyi gelecektir

ya sen sorununu ne kadar güzel dile getirmişsin böyle......

evet biraz depresyon belirtin var ama lütfen kendini değersiz hissetmene sebep olmasın bu halin çünkü şuan o herzaman seninde normal olarak yaptığın işler gözünde büyüdüğü için böyle düşünüyorsun....

eğer anlayışlı ise eşinle konuş ve mümkünse ağla rahatlarsın...

Teşekkür ederim bayanlar, tavsiyeleriniz için, henüz rahatlamanın bir yolunu bulamıyorum. Her şey üstüme geliyor bugünlerde.

__laurana__ .!.:

ya sen sorununu ne kadar güzel dile getirmişsin böyle......

evet biraz depresyon belirtin var ama lütfen kendini değersiz hissetmene sebep olmasın bu halin çünkü şuan o herzaman seninde normal olarak yaptığın işler gözünde büyüdüğü için böyle düşünüyorsun....

eğer anlayışlı ise eşinle konuş ve mümkünse ağla rahatlarsın...

Genişletmek için tıkla...

Bazen ağlıyorum da.
Ağlamak bana göre zayıflık. Ağladığım zaman beni ağlatanlardan ve bu kadar zayıf olduğum için kendimden nefret ediyorum. Yani beni rahatlatmıyor...

biyce .!.:

Bazen ağlıyorum da.
Ağlamak bana göre zayıflık. Ağladığım zaman beni ağlatanlardan ve bu kadar zayıf olduğum için kendimden nefret ediyorum. Yani beni rahatlatmıyor...

Genişletmek için tıkla...

hımss sen de durum biraz değişik ama ağlamak zayıflık değildir bi çeşit boşaltma işlemi...neyse o zaman seni ne rahatlatıyor? konuş eşinle hatta bağır çağır annenle konuş annedir mutlaka anlar seni....

Birazcık annemin eski haline benzettim ruh halini. Biraralar sürekli en düzenli eve sahip olmak, komşuları en iyi şekilde ağırlamak, en yeni tarifleri denemek, en uslu ve başarılı çocukları yetiştirmek, mutlaka okulda aktif rol almak, öğretmenle kanka olmak vs. vs. için görev modunda uğraşırdı. Kendince belirlediği bu amaçlar doğrultusunda attığı her adımı takdir etmemizi bekler, istediği takdiri alamayınca içine atar, en sonunda siz beni makine gibi görüyorsunuz, sizin için yaptıklarımı zaten görevmiş gibi algılıyorsunuz diye bütün aileye patlardı.

Ama kaçırdığı nokta aslında kimsenin ondan böyle bir beklentisi olmamasıydı. Kimse ondan el aleme karşı Stepford ailesi görüntüsü çizmesini istemediği için takdir etmek aklımıza gelmiyordu. İlerleyen yıllarda ya bizden ümidi kesti ya cidden beklentilerimiz olmadığını farketti sanırım, kendi istediği şeyleri yapmaya başladı, sadece sevdiği arkadaşlarıyla görüşmeye başladı, alengirli yemekler yapmayı bıraktı, tüm evi kendi başına temizlemek yerine arada temizlikçi çağırmayı kabullendi, görev olduğunu düşündüğü sorumlulukları üstünden atınca, eş, dostu umursamayı bırakınca, daha mutlu ve daha eğlenceli bir insan oldu.

Bence daha iyi hissetmek için senin yapman gereken şey de bu. Kendine odaklan, yapmaktan zevk aldığın şeylere yönel. ''Görevlerini'' yerine getirmesen de ailenin seni sevdiğini farkedince kendini yeniden iyi hissedeceksin

biyce .!.:

Kimsenin bana değer vermediğini hissediyorum. Benim mutluluğum kimsenin umrunda değil. Kendisiyle ilgili olduğum herkes, kocam, çocuğum, annem, babam, kardeşlerim… Herkes kendi hayatlarında bulunduğum konumdan dolayı otomatik olarak mutlu olmam gerektiğini düşünüyorlar. Ben onlar için birşeyleri kaldıran, yapan, getiren, götüren, alan, ütüleyen, temizleyen bir yaratığım ve ben bunun için yaratılmış bir varlığım. Onlar buna alışmışlar ve benim de alışmış olmam gerekiyor, ama ben alışamıyorum. Benim bu işleri onlar için yapmam teşekküre bile değmiyor, çünkü benim varlık sebebim bu. Bir elektrik süpürgesine evi süpürüyor diye minnettar olmak veya teşekkür etmek kadar anlamsız. Ben lazım olmadıkça kimsenin aklına gelmeyen bir eşya gibiyim. Lazım olduğumda da mutlu olmam gerekiyor herhalde...

Başımı alıp defolup gitmek istiyorum. Bu hayattan, bu boyuttan… Beni alıştıkları bir eşya gibi gören ve benim ne hissettiğimi düşünmek zahmetine katlanmayan bütün insanlardan.

Böylece yok olan insanların arkasından ne düşünürler?
Konu, komşu, hısım-akraba: ”Acaba ne derdi vardı ki Yoksa hasta mıydı? , Belki kocasıyla problemleri vardı…”
Ailemdeki insanlar ise alıştıkları bir eşyası kaybolan bütün insanlar gibi önce sinirlenir, kızarlardı her halde… Sonra onların yanında konforlu ve rahat bir hayat yaşarken bırakıp gittiğim için nankorlükle suçlarlardı belki de… Sonra kadın başıma ortadan kaybolduğum ve onları utandırdığım içn bir kez daha kızarlardı… Herkesin ağzına malzeme olduğum için belki bir kat daha sinirlenirlerdi…
Peki beni gerçekten merak eden olur muydu acaba? Hani filmlerdeki gibi, bizim hatamız mıydı diye düşünen, ya da başıma ne geldiğini merak eden ya da benim için üzülen bulunur muydu acaba?

Genişletmek için tıkla...

Bu tan depresyon degıl bıraz da ıyı gene senınkı

Ben olsam senın yerınde hıc bırsey yapmaz gunluk 30 dk yurudum bu ev ısı fılan bı uzak durmakla baslarım. Hayatın o kadar molotonlasmıskı senı uzuyor oncelıkle bu durumunu bı degıstır
Hafta sonları kapanma ewe cık gez dolas alıswerıs fılan yap
Sen bı esya. Yada temızlıkcı cınsel obje degılsın oncelıkle farkına war bunun

Tavsiyeleriniz için teşekkür ederim. Pinupgirl'in annesi ile çok ortak yanım varmış. Galiba önce kafamı değiştirmem gerekiyor. Herkesin tavsiyesini teker teker uygulayacağım. Bu ruh halinden bir an önce çıkmam lazım. Hayat böyle çok tatsız ve ağır geliyor...

unuttumki .!.:

sanırım bu, hayatının belırle donemındekı herkeste oluyor.. annemde aynı boyleydı hatta abartmıstı o bıraz.. ben ölüp gıtsem yerıme hızmetcı alıp gecınır
gıdersınız fln dıyordu.. sıkılmıstı belkı hayatın monotonlugundan ama farketmedıgı şey şuydu. Allah koruusun anneme bısey olsa bız ne yapardık. yasayamazdım anneme bısey olsa.. hayatta tanıdıgım en guvendıgım ınsan en sevdıgım ınsandı o benım..
bence sızde kendı degerınızın farkına varın.. emın olun kı o koca o cocuk sız olmadan bır hiç.. yıkılırlar.. boyle dusunmeyın. bıraz da kendı dusuncelerınızı yonlendırmek sızın elınızde.. ne cagrırsan o gelır derler ya... sız de guzel seyler dusunun... yıllarca ugrasıp cocuk sahıbı olamayan bır cıft tanıyorum.. emınım o kadın sızın yerınızde olmak ıcın neler vermezdı... kendı degerınızı , kendınız verırsınız.. karamsarlıgı bı kenara bırakın lutfen...

Genişletmek için tıkla...

Haklısınız. Sanırım yapı olarak karamsar bir insanım, buna bir de monotonluk eklenince ara ara böyle oluyorum. Bu ruh halinden çıkmak için debelenip duruyorum. Hayatımda güzel şeyler var aslında. Halime şükretmem gerekiyor. Ama bazen herşey birden anlamını yitiriveriyor işte...