Iyi geceler.
Bir onceki konumda dogumdan sonra yaşadiklarimi bunaldigimi yazmiştimm.
Velhasil taşındık. 1 hafta oldu. Ilk iki gün yerleşmeyle geçti. 5 aylik bebegimle biz mi eşyalari yerleştirdik 5 aylik bebegim mi bize yerleştirdi bilmiyorum ama çoook zordu.
bir yer silmeyi 10 defa cocugun yanina giderek yapiyordum. Neyse ayrintilarla bogmayayim sizi.
Sonra annemlere geçtik. Resmen içim huzurla doldu. Ordan eve gitmek istemedim.
Yeni ev bana o kadar bogucu geldi ki anlatamam. Biran taşindigima pişman olmuşum gibi geldi.
Annemlere baya uzak kaldim. Şimdi dusunebiliyorum anca cunku bir hışımla çiktim kurtulayimda nasil olursa olsun diye.
Bebekle ilgileniyordu ben uyuyordum bazen
hastaykende , cagirdigimda hemen geliyordu ( 5 dk var aramizda ) şimdi bebegimle tek basima kaldim tam istedigim gibi ama sanki hizli karar almisim gibi hissediyorum. Eşim durup durup sen kalabaliga alistin burada yapamayacaksin diyor.
Yapacam diyorum ama derken buna bende inanmiyorum. Geçici bir süreçmidir ? Ilk gelin gittigim evdede aynisi olmuştu. Kendimi çok guvensiz hissediyorum. Mesela bisey olacak ve ben kimseye ulasamayacagim gibi. Alişmişim baya annemin her cagirdigimda gelmesine. Bazen keske annem gelse dedigimde kapida bitmesine. Gecermi bunlar
Bende 2 yıldır istanbuldayım kimsem yok
kendimi ot gibi hissediyorum kocaman evin içinde sadece temizliği düzeniyle akşam oluyo komşuluk da sıfır sosyal hayatımda sıfır.eşim yoğun çalışıyor. Sadece yiyerek mutlu oluyordum taşındığımdan beri 10 kilo aldım. Buhünde diyete başladım hooop bi mutsuzluk daha ama milyonlarca şükürler olsun halimize