Herkese selam bu forumu bende takip ediyordum ve artık kayıt olmanın zamanı geldi diye düşündüm.Keşke sevincimi paylaşsaydım ilk önce sizinle ama mutlu olmayı hak ediyor muyum onu bile bilmiyorum..
2 yıllık bir ilişkim var. Birbirimizi çok seviyoruz ve saygımız da bir o kadar var.. Ancak o şu an başka bir ilde çalışıyor 4 ay oldu gideli. 2 ay sonra geri gelecek.. Müsait olduğu her zaman arar beni nerde olduğumu naptığımı sorar.. Her zaman beni mutlu etmeye çalışır.. Kısacası iyi giden bir ilişkim var.
Asıl olay eski sevgilim..Ben ilk gördüğümden beri onu seviyordum ve aylarca bunu içimde tutmuştum.Ona bakmadan duramıyordum kantine indiğimde onu arıyordu gözlerim. Şans mı derim bilemedim ama bir gün derste gelip arkama oturuverdi ve ben o an sadece önüme bakabilmiştim. Meğer bizim bölümün ikinci öğretimiymiş ve ortak dersimiz varmış ama o derse girmediği için farketmedim.. Gel zaman git zaman sonunda kaynaşıp arkadaş olmuştuk.. Tabi dayanamayıp arkadaşlarıma hissettiklerimi söylemiştim.Dersler , arkadaşlık bahanesiyle birbirimize telefon numaramızı verdik. İnanamıyordum ona bu kadar yakın olmayı hiç düşünememiştim. Yine arkadaşlarımın aracılığıyla biz daha yakın olmuştuk.Akşamları kafelere giderdik. Aramızın bu kadar iyi olmasını sağlayan arkadaşımında sevgilisi vardı beraber her yere gider olduk. Sonunda o bana açıldı bende ona kendimi hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim.En başından beri olmayacağını bildiğim bir aşk benimdi ve yanımdaydı. Biz yine dörtlü gezmeye eğlenmeye devam ettik.Vizelerimiz bitti eve gitmeye karar verdik ailelerimizin yanına yani..Beraber yaptığımız yolculuk sonunda evlerimize gelmiştik.Dönüşü de beraber yapacağımızı düşünüyordum ancak işlerinin olduğunu söyleyip dönüşte ayrı ayrı geldik.İşte asıl film burda kopuyor ya..
Döndüğümde onun arkadaşları sürekli beni arayıp halimi hatrımı sorar oldu.Oda arkadaşlarımın tavrı değişti.Birşeyler olduğunu hissetmiştim ama o zaman ne sormaya cesaretim vardı ne de bu büyüyü bozmaya..Sonunda yine de sordum işte.Samimi olduğum bir arkadaşım beni kafeye götürdü ve orda da onun arkadaşları vardı.Hepsi bizi bekler gibiydi oturduk ve anlatmaya başladılar. Herşeyi; ne varsa.. Dörtlü takıldığımız arkadaşlarımız vardı ya ordaki kız meğer benimkiyle birlikte olmuş.İşim var deyip ayrı ayrı gelmemizin sebebiyde buymuş. Hiç birşey olmamış gibi o kız karşıma oturup benimle konuşmaya çalışıyordu bir de.. Hepsini dinledim bütün arkadaşları fikirlerini yorumlarını bile yaptılar üstüne.. Sadece dinledim birşey söylemek gelmiyordu içimden.Ağlamıyordum da sanki bu olanlar benim başıma gelmemişti.Çayımı yudumlamaya sigaramı içmeye devam ettim.. Beni yurda kadar yalnız bırakmadılar. O geldiğimden beri beni aramamıştı mesaj atmamıştı ve bende olayı duyunca hiç birşey yapmadım. Ertesi gün öğleni Sonunda bir mesaj geldi bana "Karşına çıkmaya yüzüm yok, lütfen beni affet.." Mesaj geldi ve çöp kutusuna atıldı. Ve işte o zaman tutamadım kendimi avazım çıktığı kadar ağladım ağladım ağladım.. Hıçkıra hıçkıra kendimden geçene kadar.Böyle bir acıyı kabullenemedim.Kimseyi istemedim yanımda odamda saatlerde durmadan ağladım. Kimsenin bana acıyarak bakmasını istemedim kimsenin yanındayız diye palavralar uydurmasını istemedim.Kimsenin benim acımı görmesini istemedim!
Yine toparlan dedim kendime.Bu ayıp senin değil sen birşey yapmadın dedim. Sonunda okula gitmeyi başarabildim. İlk gün herkesin bana acıyarak bakmasını hiç tanımadığım insanların hakkımda kantinde fısır fısır konuşmalarını hiç unutmadım.Arkadaşı böyleyse bu da yapıyordur diyenler sizi de unutmadım..Yine de kör oldum sağır oldum okuluma devam ettim çünkü "Bu ayıp benim değil!!" dedim hep kendime.. Torba değil ki büzesin elalemin ağızını.. 1 haftaya kalmadan herşey düzeldi artık bakışlar yoktu konuşmalar yoktu ve o sevdiğim adam da yoktu.. Bir süre o kızı görmedim ne o karşıma çıktı ne de ben engelledim sildim heryerden.Bir açıklama yapmadı ki bunun açıklamasına da ihtiyacım yoktu.Sonradan öğrendim ki kızın sevgilisi onu aldattığını duyunca ailesine herşeyi anlatmış ve kızı okuldan almışlar.. Okul hayatının son bulmasına üzülmüştüm... Ve yine öğrendim ki sevdiğim adam karşıma çıkmayı istemiş arkadaşları engellemiş daha fazla zarar vermesine engel olmuşlar öyle diyorlar işte.. Karşıma çıkmadı ama ortak derslere geldi kantinde yine o yerindeydi.. Gözlerimi ondan kaçırdım hep yüzüne bakmak istemedim ama o her defasında bana bakıyordu işte..
Okulu bitirene kadar bu böyle sürdü..Ve okul bitti iş hayatına merhaba dedik.. Şu an dediğim gibi çok iyi bir ilişkim var ve bana değer verdiğini her zaman hissettiriyor..
Ama unutamıyorum işte arkadaşlar! Geçmişimi silemiyorum, kesip atamıyorum.. Ben bunu hak edicek ne yaptım diye defaalarca sordum kendime. Cevabını bulamadım işte.Sosyal medyadan bi kaç kere arkadaşlık istediği göndermişti sildim engelledim. Telefon numaramı değiştirdim. Hesaplarımı kapattım. Hayatıma devam ediyorum elbet ama bu acıyı bana yaşattıranları unutamıyorum.Sevdiğim adamın bir anda hayatımı mahveden adam olmasını kabullenemiyorum.Sevgimin bu kadar masumken onların elinde oyuncak olmasını beni bütün okulda "İŞTE ALDATILAN O KIZ" diye insanların ağzında dolandırmalarını unutamıyorum.
Kimseye öfkem yok. ama hiç bir zaman mutlu olamasınlar.. Yaşadıkları her aşk ellerinde çürüyerek kalsın diyorum..
Bunları kimseye anlatamadığım için yazdım buraya.. Sadece içimi dökmek istedim..
2 yıllık bir ilişkim var. Birbirimizi çok seviyoruz ve saygımız da bir o kadar var.. Ancak o şu an başka bir ilde çalışıyor 4 ay oldu gideli. 2 ay sonra geri gelecek.. Müsait olduğu her zaman arar beni nerde olduğumu naptığımı sorar.. Her zaman beni mutlu etmeye çalışır.. Kısacası iyi giden bir ilişkim var.
Asıl olay eski sevgilim..Ben ilk gördüğümden beri onu seviyordum ve aylarca bunu içimde tutmuştum.Ona bakmadan duramıyordum kantine indiğimde onu arıyordu gözlerim. Şans mı derim bilemedim ama bir gün derste gelip arkama oturuverdi ve ben o an sadece önüme bakabilmiştim. Meğer bizim bölümün ikinci öğretimiymiş ve ortak dersimiz varmış ama o derse girmediği için farketmedim.. Gel zaman git zaman sonunda kaynaşıp arkadaş olmuştuk.. Tabi dayanamayıp arkadaşlarıma hissettiklerimi söylemiştim.Dersler , arkadaşlık bahanesiyle birbirimize telefon numaramızı verdik. İnanamıyordum ona bu kadar yakın olmayı hiç düşünememiştim. Yine arkadaşlarımın aracılığıyla biz daha yakın olmuştuk.Akşamları kafelere giderdik. Aramızın bu kadar iyi olmasını sağlayan arkadaşımında sevgilisi vardı beraber her yere gider olduk. Sonunda o bana açıldı bende ona kendimi hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim.En başından beri olmayacağını bildiğim bir aşk benimdi ve yanımdaydı. Biz yine dörtlü gezmeye eğlenmeye devam ettik.Vizelerimiz bitti eve gitmeye karar verdik ailelerimizin yanına yani..Beraber yaptığımız yolculuk sonunda evlerimize gelmiştik.Dönüşü de beraber yapacağımızı düşünüyordum ancak işlerinin olduğunu söyleyip dönüşte ayrı ayrı geldik.İşte asıl film burda kopuyor ya..
Döndüğümde onun arkadaşları sürekli beni arayıp halimi hatrımı sorar oldu.Oda arkadaşlarımın tavrı değişti.Birşeyler olduğunu hissetmiştim ama o zaman ne sormaya cesaretim vardı ne de bu büyüyü bozmaya..Sonunda yine de sordum işte.Samimi olduğum bir arkadaşım beni kafeye götürdü ve orda da onun arkadaşları vardı.Hepsi bizi bekler gibiydi oturduk ve anlatmaya başladılar. Herşeyi; ne varsa.. Dörtlü takıldığımız arkadaşlarımız vardı ya ordaki kız meğer benimkiyle birlikte olmuş.İşim var deyip ayrı ayrı gelmemizin sebebiyde buymuş. Hiç birşey olmamış gibi o kız karşıma oturup benimle konuşmaya çalışıyordu bir de.. Hepsini dinledim bütün arkadaşları fikirlerini yorumlarını bile yaptılar üstüne.. Sadece dinledim birşey söylemek gelmiyordu içimden.Ağlamıyordum da sanki bu olanlar benim başıma gelmemişti.Çayımı yudumlamaya sigaramı içmeye devam ettim.. Beni yurda kadar yalnız bırakmadılar. O geldiğimden beri beni aramamıştı mesaj atmamıştı ve bende olayı duyunca hiç birşey yapmadım. Ertesi gün öğleni Sonunda bir mesaj geldi bana "Karşına çıkmaya yüzüm yok, lütfen beni affet.." Mesaj geldi ve çöp kutusuna atıldı. Ve işte o zaman tutamadım kendimi avazım çıktığı kadar ağladım ağladım ağladım.. Hıçkıra hıçkıra kendimden geçene kadar.Böyle bir acıyı kabullenemedim.Kimseyi istemedim yanımda odamda saatlerde durmadan ağladım. Kimsenin bana acıyarak bakmasını istemedim kimsenin yanındayız diye palavralar uydurmasını istemedim.Kimsenin benim acımı görmesini istemedim!
Yine toparlan dedim kendime.Bu ayıp senin değil sen birşey yapmadın dedim. Sonunda okula gitmeyi başarabildim. İlk gün herkesin bana acıyarak bakmasını hiç tanımadığım insanların hakkımda kantinde fısır fısır konuşmalarını hiç unutmadım.Arkadaşı böyleyse bu da yapıyordur diyenler sizi de unutmadım..Yine de kör oldum sağır oldum okuluma devam ettim çünkü "Bu ayıp benim değil!!" dedim hep kendime.. Torba değil ki büzesin elalemin ağızını.. 1 haftaya kalmadan herşey düzeldi artık bakışlar yoktu konuşmalar yoktu ve o sevdiğim adam da yoktu.. Bir süre o kızı görmedim ne o karşıma çıktı ne de ben engelledim sildim heryerden.Bir açıklama yapmadı ki bunun açıklamasına da ihtiyacım yoktu.Sonradan öğrendim ki kızın sevgilisi onu aldattığını duyunca ailesine herşeyi anlatmış ve kızı okuldan almışlar.. Okul hayatının son bulmasına üzülmüştüm... Ve yine öğrendim ki sevdiğim adam karşıma çıkmayı istemiş arkadaşları engellemiş daha fazla zarar vermesine engel olmuşlar öyle diyorlar işte.. Karşıma çıkmadı ama ortak derslere geldi kantinde yine o yerindeydi.. Gözlerimi ondan kaçırdım hep yüzüne bakmak istemedim ama o her defasında bana bakıyordu işte..
Okulu bitirene kadar bu böyle sürdü..Ve okul bitti iş hayatına merhaba dedik.. Şu an dediğim gibi çok iyi bir ilişkim var ve bana değer verdiğini her zaman hissettiriyor..
Ama unutamıyorum işte arkadaşlar! Geçmişimi silemiyorum, kesip atamıyorum.. Ben bunu hak edicek ne yaptım diye defaalarca sordum kendime. Cevabını bulamadım işte.Sosyal medyadan bi kaç kere arkadaşlık istediği göndermişti sildim engelledim. Telefon numaramı değiştirdim. Hesaplarımı kapattım. Hayatıma devam ediyorum elbet ama bu acıyı bana yaşattıranları unutamıyorum.Sevdiğim adamın bir anda hayatımı mahveden adam olmasını kabullenemiyorum.Sevgimin bu kadar masumken onların elinde oyuncak olmasını beni bütün okulda "İŞTE ALDATILAN O KIZ" diye insanların ağzında dolandırmalarını unutamıyorum.
Kimseye öfkem yok. ama hiç bir zaman mutlu olamasınlar.. Yaşadıkları her aşk ellerinde çürüyerek kalsın diyorum..
Bunları kimseye anlatamadığım için yazdım buraya.. Sadece içimi dökmek istedim..
Okul ortamı arkadaş çevresi çok şey etkiledi dillendiren çok oldu karışan da...
