- 30 Ocak 2015
- 1.276
- 822
- 123
- Konu Sahibi bendekidurumlar
-
- #1
normalde insan unutur ve önüne bakmaz mı düşününce sanki o anları yaşıyorum hala utanıyorum tüm aptallıklarıma :)
lise ama özellikle üniversite dönemim. çok sessiz bir kızdım ama sessizliğimi yenip insanlarla konuşmaya arkadaş olmaya çalışıyodum ama bir yerde olmuyodu. sınıfta herkesle konuşmaya çalışıyorum ama bir tane yakın arkadaşım yok. mesela şuanda olsa kimsenin yanına gidip ezik gibi davranmazdım. gerçi ünide son iki sene tek başıma yemek yedim. böyle biri benden başka yoktu heralde.
diğer bir konuda güzel giyiniyodum ve güzel bir kızım. dışardan ünide beni tanımayan başka bölümden erkekler buluşmak istiyor sosyal medyadan buluyodu bir şekilde konuşuyoduk ama buluşunca berbat geçiyordu niye sessizsin diye beni sorgulama, uzaktan seni böyle tahmin etmemiştim gibi laflar. ve ben bunlara susuyordum, cevap vermiyodum. bende salak gibi en azından hayatımda burdan değişiklik olsun diye gidip buluşuyodum ama hep aynı şeyi yapıyorum (ya da onlar yapıyor)?
bir de bana laf sokan kızlar vardı durup dururken beni bozmaya çalışanlar. ve o an hiç cevap veremezdim kalırdım öyle.
neden bu kadar özgüvensizdim, güzel olmama rağmen, dikkat çekmeme rağmen. derslerimde başarılıydım.ailem desen bilgili, kültürlü bir aileydi. şuan bunları düşünmem bile hala özgüvenimin yerinde olmadığını mı gösteriyor. yani şuanda da huyum değişmedi ama en azından bunları yapmazdım veya insanlara cevabını verirdim diyorum.
lise ama özellikle üniversite dönemim. çok sessiz bir kızdım ama sessizliğimi yenip insanlarla konuşmaya arkadaş olmaya çalışıyodum ama bir yerde olmuyodu. sınıfta herkesle konuşmaya çalışıyorum ama bir tane yakın arkadaşım yok. mesela şuanda olsa kimsenin yanına gidip ezik gibi davranmazdım. gerçi ünide son iki sene tek başıma yemek yedim. böyle biri benden başka yoktu heralde.
diğer bir konuda güzel giyiniyodum ve güzel bir kızım. dışardan ünide beni tanımayan başka bölümden erkekler buluşmak istiyor sosyal medyadan buluyodu bir şekilde konuşuyoduk ama buluşunca berbat geçiyordu niye sessizsin diye beni sorgulama, uzaktan seni böyle tahmin etmemiştim gibi laflar. ve ben bunlara susuyordum, cevap vermiyodum. bende salak gibi en azından hayatımda burdan değişiklik olsun diye gidip buluşuyodum ama hep aynı şeyi yapıyorum (ya da onlar yapıyor)?
bir de bana laf sokan kızlar vardı durup dururken beni bozmaya çalışanlar. ve o an hiç cevap veremezdim kalırdım öyle.
neden bu kadar özgüvensizdim, güzel olmama rağmen, dikkat çekmeme rağmen. derslerimde başarılıydım.ailem desen bilgili, kültürlü bir aileydi. şuan bunları düşünmem bile hala özgüvenimin yerinde olmadığını mı gösteriyor. yani şuanda da huyum değişmedi ama en azından bunları yapmazdım veya insanlara cevabını verirdim diyorum.
Son düzenleyen: Moderatör: