Merhaba bayanlar. 31 yaşında bekar çalışan bayanım. Başlıkta da okuduğunuz gibi yuva kurmak aile kurmak istiyorum. Ama olmuyor. Yıllar önce bir nişanlım vardı.23 yaşımda parmağıma nişan taktı. Ona güvenmiştim bana sahip çıkacak demiştim. Çok emek verdim. Parasızdı para verdim. İşsizdi işe sokturdum tanıdık aracılığıyla. Ama biti kanlanınca canımı acıttı. İşyerinde bulduğu kızla beni aldattı. Ben ayrılmak isteyince de "ben erkeğim yaparım ama sen ayrılamazsın" diye bana şiddet uyguladı. Yetmedi iftira attı. Neyse ayrıldım ama yıllarımı yedi. En taze senelerim gitti. Ayrıldıktan bir süre sonra karşıma biri çıktı, aşık oldum aşkımı söyledim. Adam bana umut verip durdu,bir ileri iki geri, benle kedi-fare oyunu oynadı resmen. Aramızda ilişkiye dönüşen birşey olmadı ama adam benim dengemi bozdu, hasta oldum acıdan.
Ve yaşım geldi 31'e. Çok istiyorum ailem olsun, yuvam olsun çok istiyorum aile kurmayı. Ama beceremiyorum birşeyleri. 23'lü yaşlarımda böyle değildim ben. Çok neşeliydim, enerjiktim, neşeliydim. Ama şimdi öyle değilim, bir durgunluk çökmüş üstüme, basit flört bile beni korkutuyor. Geçici bir süreliğine başka bir yerde çalışıyorum. Bir çocukla tanıştım burda, benden hoşlandığını ima eden hareketler yaptı. Devamlı arıyor soruyordu. Ama ben beceremedim. Kaçtım. Aslında ben de çok hoşlandım ondan, öyle böyle değil, yaşlarımız eğitimimiz herşeyimiz uyuyor. Ama neden bilmiyorum onla karşılaştığımızda kafamı geri çeviriyorum, görmemiş gibi yapıyorum. Elimde değil böyle davranıyorum. Sonuç olarak çocuk artık beni aramıyor. Ya ben korkuyorum sanırım, geçmişteki şerefsizler yüzünden korkuyorum, yine aynı acıları yaşamaktan, yine kedi-fare oyunu gibi oynanmaktan korkuyorum ve korkularım uğruna belki de mutlu yuva kurma şansını tepiyorum galiba. Ama güvenemiyorum kızlar. Ama böyle giderse yalnız ölmekten de korkuyorum. Allah aşkına birşey söyleyin bana.
yansitamaya calistigim oldu o zamanda ilişki kotuye dogru gitmeye basladi. Bilemiyorum belki de dediginiz gibi iyi adamlar degildi karsimiza cikanlar
naylonprenses
.
