Gelecegi gorememek

G

gzmhktn

Üye
Kayıtlı Üye
29 Eylül 2023
5
0
6
31
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
 
gzmhktn .!.:
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
Genişletmek için tıkla...
gzmhktn .!.:
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
Genişletmek için tıkla...
Bence derdinizi illaki yakın birine anlatın.içinizi döktükçe sağlıklı karar verme ihtimali de artacak çünkü.bu arada üzülürler diyorsunuz ama keşke gerçekten insanlar sizin sandığınız kadar sizi düşünse.çok abatmışsınız.anlatırlen ahh vahh ederler 2 gün sonra herkes kendi derdine.o yüzden etrafı düşünmeyin hiçç.fiziksel temas noktasına geçmeniz işi daha ciddiye taşıyor açıkçası.
 
Yanlış kişiyi baba yapmışsınız. Bu noktada kreş ücreti kadar bile kazanacak olsanız bir işe girip çalışmanızı tavsiye ederim. Kreş ve haftada 1 yardımcı tutacak kadar kazanacak bir mesleğiniz var mı? Psikolojik olarak evden çıkmanın, ev isi bebek bakımı dışında da vakit geçirmenin iyi geleceğini düşünüyorum.
 
konuyu "geleceği görememek" diye açmışsınız

korkarım teee evlenirken zaten bir görememek'ten muzdarip olmuşsunuz
insanlar bana üstenci filan diyor da ben bunu üstenci değil realist bir tavır olarak görüyorum şöyle ki: Türk erkeğinin büyük kısmı böyle. türkiyede evlilikler de genel olarak böyle. yani hani ya çok iyi seçim yapmış olmanız ya da çok şanslı olmanız lazım ki başka türlüsü olsun...
ben mesela maalsef şanslı bir insan değilim başkasının hiç uğraşmadan elde edeceği en basit şey için benim 100 okka ter atmam gerekir. böyle sanşınız da yoksa iyice seçici olmak lazım o bile kar etmeyebilir şu ülkede.

olan olmuş da
şimdi gelecek dediniz diye böyle yazdım
gelecek için alternatifiniz ne?
bir kere direkt kök ailenizi yazmışsınız da
ailenizden uzakmışsınız boşanıp baba evine mi döneceksiniz?

işin açıkçası
şiddet vs olmadıkça boşanıp babasının evine sığabilen ben görmüyorum
sığılmıyor

ben koca kadınım bekarım tekim
annemi babamı çok da severim, sık sık da ziyaret ederim. 3. günden sonra tek başıma ben sığamıyorum...
yani emin misiniz? çünkü bu seferde babamın evindeyim burası küçük yer dul kadın algısı var bunaldım, olmasın sonu...

sonra neden orada kimseniz yok?
ben de yaşadığım şehre sonradan geldim
-öncesinde ülkeler şehirler değiştirdim-
ama gittiğim her yerde çevrem oldu, olur da ama emek lazım
yani öyle bütün gün evde çocukla geçirerek bu tabii ki olmaz gayret aksiyon lazım.
çağıracaksınız gideceksiniz etkinlikleri takip edeceksiniz vs.

bir diğer konu
eşiniz memur filan değilse size ödeyeceği nafaka çok cüzi kalabilir -gelirini 3 kuruş gösteriyor çünkü tr'de insanlar
memurlar bile çok cüzi nafakalar ödüyor

babanız zengin mi?
 
gzmhktn .!.:
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
Genişletmek için tıkla...
Bence bı işe girin çocuğun bakımı sizde olup eşinizden destek ve tabi ki değer görmeyince bunalmışsınız boşanan bı kadın olarak şiddet aldatma yoksa çocukla baba evine gidildiğinde de problemler yaşanıyor bende şiddet vardı boşandım ama ayrı evimdeyim çalışıyorum ailem desteklediği halde onlarla yaşasam yapamazdim mesela o yüzden önce çalışıp para biriktirin sonra duruma göre adım atarsiniz
 
Tacro .!.:
Bence bı işe girin çocuğun bakımı sizde olup eşinizden destek ve tabi ki değer görmeyince bunalmışsınız boşanan bı kadın olarak şiddet aldatma yoksa çocukla baba evine gidildiğinde de problemler yaşanıyor bende şiddet vardı boşandım ama ayrı evimdeyim çalışıyorum ailem desteklediği halde onlarla yaşasam yapamazdim mesela o yüzden önce çalışıp para biriktirin sonra duruma göre adım atarsiniz
Genişletmek için tıkla...
Tesekkur ederim
 
gzmhktn .!.:
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
Genişletmek için tıkla...
karşılıklı cok yıpranmışsınız. Esiniz nasil biri konusulacak biri mi yoksa hemen tepki gösteren biri mi
 
Esinizin isi cok mu yorucu? Ne olursa olsun size yine de destek olmasi lazim en azindan soylenmemesi ve itis kakis olmamasi lazim.
Ailinizle konusmadan once, esinizden beklentilerini esinize soyleyin.
Isleri kucuk bebegimizle yetistiremoyorum. Uykusuzu kalip yoruluyorum, bana destek olmani istiyorum.
Eger tatli dille yola gelmiyorsa , ailenizle konusun.
Yani ben boyle birisini cekemem acikcasi.
 
Fistiklicikileta .!.:
Esinizin isi cok mu yorucu? Ne olursa olsun size yine de destek olmasi lazim en azindan soylenmemesi ve itis kakis olmamasi lazim.
Ailinizle konusmadan once, esinizden beklentilerini esinize soyleyin.
Isleri kucuk bebegimizle yetistiremoyorum. Uykusuzu kalip yoruluyorum, bana destek olmani istiyorum.
Eger tatli dille yola gelmiyorsa , ailenizle konusun.
Yani ben boyle birisini cekemem acikcasi.
Genişletmek için tıkla...
Esim polis memuru. Herkes ne kadar yoruluyorsa o da o kadar yoruluyodur masa basi cunku. Cocukla hic ilgilenmiyor. Hava kararmaya basladiginda cocuk kosuyo kapiya baba baba diye aglamaya basliyor. Isten gelip kapida bi kere sariliyo ogluna bitti. Baska hicbir sey yok. Cocuk etrafinda donuyor yavrum. Beni uzen hircinlastiran belkide bu. Cocugumuzu gormuyo. Guzellikle soyluyorum duzelmiyor kavga gurultu duzelmiyor. Gonlumu almak icin hicbir sey yapmiyor ustelik. O hayattan bikmis ben bikmis artik birbirimizi duymuyoruz bile.
 
Temizlik için yardımcı çağırın oğlunuzu kreşe başlatın günde bir kaç saat de olsa
Eşiniz madem yardım etmiyor ev işi çocuk bakımı hep sizin sırtınızda neden yardımcı almıyorsunuz?
 
gzmhktn .!.:
Esim polis memuru. Herkes ne kadar yoruluyorsa o da o kadar yoruluyodur masa basi cunku. Cocukla hic ilgilenmiyor. Hava kararmaya basladiginda cocuk kosuyo kapiya baba baba diye aglamaya basliyor. Isten gelip kapida bi kere sariliyo ogluna bitti. Baska hicbir sey yok. Cocuk etrafinda donuyor yavrum. Beni uzen hircinlastiran belkide bu. Cocugumuzu gormuyo. Guzellikle soyluyorum duzelmiyor kavga gurultu duzelmiyor. Gonlumu almak icin hicbir sey yapmiyor ustelik. O hayattan bikmis ben bikmis artik birbirimizi duymuyoruz bile.
Genişletmek için tıkla...
Size davranışları nasıl ? Başka biri olabilir mi ? Bir adam niye eşinden, çocuğundan bu kadar uzaklaşır anlamadım.
 
callbettersaul .!.:
Size davranışları nasıl ? Başka biri olabilir mi ? Bir adam niye eşinden, çocuğundan bu kadar uzaklaşır anlamadım.
Genişletmek için tıkla...
Bilmiyorum. Telefonunu saklamiyor hep seslide. Arada bakiyorum mesajlara aramalara beni rahatsiz edecek bir sey hic gormedim. Belkide cok iyi sakliyor bilmiyorum. Baba olmaya hazir degildi desem en cok o istedi cocuk sahibi olmayi. Beni ikna edende oydu.
 
bir_umut_yasamak .!.:
Temizlik için yardımcı çağırın oğlunuzu kreşe başlatın günde bir kaç saat de olsa
Eşiniz madem yardım etmiyor ev işi çocuk bakımı hep sizin sırtınızda neden yardımcı almıyorsunuz?
Genişletmek için tıkla...
Mumkun degil. Keske olsa ama mumkun degil. Ben calisiyorum eve para getiriyorum benim sorumlulugum bu seninde sorumlulugun bunlar diyor. Kendine hayat arkadasi degil temizlikci cocuga da bakici tutmussun dedigimde isler cigrindan cikiyor. Bi sekilde kendini hakli olduguna inandiriyo. Tum bunlarin uzerine benim ondan ozur dilemem gerektigini dusunuyor.
 
Bu zihniyetteki biriyle nasıl evlendiniz? Hadi tanıyamadan evlendiniz diyelim çocuk olmadan önce de muhtemelen hiç bir şeye yardım etmemiştir, size evde hizmetçi gibi olduğunuzu hissettirmiştir muhtemelen
O zaman memnundunuz çocuk yapmaya filan karar verdiniz sonra neden şikayet ediyorsunuz? Bile bile lades gibi sanki
 
gzmhktn .!.:
Esim polis memuru. Herkes ne kadar yoruluyorsa o da o kadar yoruluyodur masa basi cunku. Cocukla hic ilgilenmiyor. Hava kararmaya basladiginda cocuk kosuyo kapiya baba baba diye aglamaya basliyor. Isten gelip kapida bi kere sariliyo ogluna bitti. Baska hicbir sey yok. Cocuk etrafinda donuyor yavrum. Beni uzen hircinlastiran belkide bu. Cocugumuzu gormuyo. Guzellikle soyluyorum duzelmiyor kavga gurultu duzelmiyor. Gonlumu almak icin hicbir sey yapmiyor ustelik. O hayattan bikmis ben bikmis artik birbirimizi duymuyoruz bile.
Genişletmek için tıkla...
İsteyerek mi oldu çocuk? Eşinizde çok istedi mi mesela?
 
Benim kocam ortalama ustu ilgili baba ama bunukesfetmesi uzun zaman aldi. O aralikta ben de cok yiprandim. Kendimi nasil ayakta tuttum biliyo musunuz? Dunyanin binbir turlu hali var. Esimi kaybetseydim de cocugumun tum sorumlulugu bende olacakti. Biliyorum varken yardim alamamak insani cok yipratiyor ama boyle dusunmek beni asiri guclu yapti ve sinir harbimi frenledi. Aglayamama konusu bence yipranmislikla ilgili degil. Cocuk olduktan sonra kendini kapip koyverme devri bitiyor. Cogu anne bence eskisi gibi aglagamiyordur. Ben gunde bes kere sebepli sebepsiz aglardim. Simdi son bir senede agladigim bes keredir. Son olarak sizi ev isi ile ilgili elestirdiginde az ye hizmetci tut o zaman deyip gecin. Siz ezilip buzulurseniz kizarsaniz aglarsaniz o kendini hakli sanip uste cikacak. Birakin ev isi su bu kalsin. Siz cocugunuzla mutlu olacak kadar is yapin. Begenmiyorsa gitsin ne hali varsa gorsun. Erkeklerin calisiyorum yoruluyorum tribi hic bitmez. Ailenizle de paylasmaktan cekinmeyin. Dusunun siz annesiniz, sizin cocugunuz aman annem izulmesin diye derdini sizle paylasmasa ne hissedersiniz? Bosanmasaniz bile onlarin manevi destegi sizi guclendirir. Cocugunuzu da anneli oyun grubuna goturun. Hem annelerle sosyallesirsiniz hem de bir sure sonra alisinca cocugu birakip iki saat kendinize zaman ayirma sansiniz olur.
 
gzmhktn .!.:
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
Genişletmek için tıkla...
Bitirmeniz gerekiyor bu evliliği.
İki kişiye ebeveynlik ediyorsunuz: Biri doğurduğunuz çocuğunuz, biri doğurmadığınız çocuğunuz (kocanız) Anlattığınız şey "hayat ortaklığı" değil. Adamın kıçını topluyorsunuz, yemeğini pişiriyorsunuz, evini temizliyorsunuz, bunlar "annelik" görevleri. Eşlik, partnerlik görevleri değil.

Kocanız da size "partnerlik" yapmıyor. Evlilikte erkeğin işi karısına "destek" olmak değildir, evinin işlerini yarı yarıya üstlenmektir. Yetişkin birinin yapacağı budur. Büyüyememiş, "adam" olamamış bir oğlan çocuğunu pışpışlamakla ömür tüketiyorsunuz, size yazık değil mi?

Aileniz arkanızda, niye çekiyorsunuz bu rezilliği?
 
gzmhktn .!.:
Herkese merhaba. Oncelikle siteyi aktif olarak kullaniyordum ama uye olmamistim ve daha once hic konu acmamistim. Dogru yerde mi actim bilmiyorum. Kusura bakmayin.
30 yasinda evli bir cocuk annesiyim. Severek evlendigim evliligim cocuktan sonra tam bir karmasaya donustu. Once gecimsizlikler basladi. Sonra buyuk tartismalar. Itip kakmalar cekirstirmeler boyutuna ulasti. Esimin disari cikmasi arkadaslariyla takilmasi yok. Ev is, is ev. Oglum 2 yasina girmek uzere Allah uzun omur versin. Oglum dogdugundan beri esimden hicbir destek goremiyorum. 2 yildir her gun ben uykusuzum hergun ben yediriyorum iciriyorum ben uyutuyorum ben giydiriyorum ben oynuyorum. Sallayarak uyumaya aliskin bir bebek gun oluyor ki bir saatten fazla salliyorum ayaklarim kopuyo bi kere gelip kapidan bile bakmiyor. Evladimizla ilgili butun sorumluluk sadece benim omuzlarimda. Karsiliginda bir takdir bile gormuyorum. Uykusuz kaldigim gunlerin sabahinda bulasiklari toparlayamadigimda hep yuzume vuruldu. Bu evin hali ne denildi. Yaptigim yemekler begenilmedi. Yoruldugumu uykusuz kaldigimi biraz oglumuza bakmasini bari bir dus alayim dedigimde bana soylenen zaten calisiyorum butun gun yoruluyorum oldu. Sen evde oturuyosun sanki napiyosun denildi. Artik yoruldum caresiz desteksiz sevgisiz saygisiz hissetmek istemiyorum. Ayrilsam ailem arkamda duracak insanlardir orta yol bulmaya baristirmaya calisirlar olmazsa da sirt cevirmezler. Ama suan onlarda bir mahkeme surecindeler (bosanma degil). Stresliler uzgunler. Onlara yasadiklarimi anlatamiyorum. Uzmek istemiyorum. Bir de beni dusunsunler istemiyorum. Gurbetteyim arkadasim tanidigim kimsem yok. Kimseyle paylasamiyorum. Icime attikca ben patliyorum. 4 duvar arasinda gencligimi curutuyorum. Artik aglayamiyorum bile. Kendimi o kadar tukenmis hissediyorum ki oglumla yeterince ilgilenemiyorum bile. Ne yapmaliyim nasil bir yol izlemeliyim lutfen yardimci olun
Genişletmek için tıkla...
Eşiniz ya çok kaba yada tükenmişlik sendromu yaşıyor, eşinizi tanıyan sizsiniz bunu siz bilirsiniz.
Konuşulacak bir insansa oturup konuşun sıkıntınızı anlatın değişen birşey olmazsa yerinizde olsaydım nelere kırıldığımı, beklentilerimi vs. bir mektup yazıp evde yokken valizimi yapar ailemin yanına giderdim. Biraz ayrı kalmaya ihtiyacınız var bence belki hem sizin hem çocuğunuzun değerini anlar. İtip kakmada başlamışsa işler git gide cirkinlesebilir
 
Çocuk gerçekten en başta anne için sonra da evlilik için bir bir sınav bence. Zor bir süreç.
Eşiniz bir önceki yüzyıldan kalmış malesef. Ben işe gidiyorum kalan herşey senin mantığı asla kabul edilebilir değil. Çocuk olmasa neyse diyeceğim, bir iş bölümü yapılmış iyi kötü. Ama bebeği olan birine evin halinin hesabını soran biriyle ben yaşayamazdım açıkçası.
Bir mesleğiniz, işiniz var mı? Asgari ücret bile alsanız bir işe girin. Kreşe ve eve gelen yardımcıya verirsiniz. Ama en azından eşinizin bu kendini padişah sanan tavrı yumuşar. Tek para getirebilenin kendisi olmadığını anlar.
Sizin de de havanız değişir. Kafanız dağılır. Kendinize güveniniz gelir.
Ama işe girmeden önce bebeğinizin gece uykusu biraz düzene girmiş olmalı. Yoksa size ikinci bir eziyet olur.
Ayrılığı da düşünebilirsiniz elbette ki o zaman işe daha da çok ihtiyacınız olacak.
 
İyide bu adam çocuk olmadan öncede bencil egoist eşine yardım etmeyen kendi pisliğini temizlemekten aciz biriyse bile bile çocuk yapmış konu sahibi
Ne bekliyordu çocuk olunca sihirli değnek mi değecek
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X