- 16 Şubat 2015
- 202
- 77
- 98
merhabalar, aslında içimi dökmek istiyorum sadece.
2008 yılında hayatım değişti annemin kanser teşhisinden sonra.
korkularla endişelerle uykusuz gecelerle geçen aylarım oldu.
birde sevgilim vardı, farklı şehirlerdeydik.
annemin kemoterapisinden sonra ki kontrol dönemlerinde sonuş iyi çıktığında,doktorundan onay alıp 3-4 günlüğüne şehir dışına gidiyordum onun yanına annemi babam ile bırakıp.
aralarda kendisi de geliyordu. fakat çok zoruma gidiyordu çünkü hastaneye kemoterapi zamanında hiç gelmemişti bu şehre geldiği halde.
yada genelde sormazdı annen nasıl diye bana.
2011 yılı sonu babamada kanser teşhisi kondu. artık ben gelemem senin yanına dedim ailemi bırakıp.
kemoterapilere başladık. yine o esnada geldi yanıma. ama geçmiş olsuna eve gelmedi.
derken babamın kemoterapileri devam ederken bir gece telefonda aniden benden ayrıldı.
3 sene oluyor.
ben hala atlatamadım içten bu gidiş şeklini.
hiç bir açıklama yapmadan gitti.
benim yaşadıklarımı bildiği halde tek bir kelime etmeden bitti dedi ve telefonu kapadı.
çok yaraladı beni bu tavrı. 6 senelik bir beraberlğimiz vardı. gidebilir tabi ki en doğal hakkı, ama insana kendisini bu şekilde değersiz hissettirecek tavılara girmeye ne gerek vardı.
bana açıkca demesini istedim sebebini. ben seni doğu görevinde bile yalnız bırakmadım yanına geldim, sen benden bu şekilde mi gidiyorsun dediysemde bana cvp dahi vermedi.
dünya yalan dünya, insanların birbirlerine veda ederkende helalleşip gitmelerini isterdim. yine canım yanardı ama bilirdim sebebini.
beni çok üzdü. ardından babamı kaybettim.
hayatıma kimseyi sokamıyorum. korkuyorum üzülmekten.
iyice hassaslaştım içime kapandım. annem ile baş başa kaldım. şükür annem hayatta, ama korkuyorum annemin bir sürü hastalıkları var. şeker komasına girdi 2 kere neredeyse bilinci kapandı. hastaneye zor yetiştirdim. kalp krizi geçirdi. ameliyatlık durumu el verişli olmadığından radyoterapi aldığı için stentler takıldı, ve annemin tek istediği evlenmem. gözüm açık gidecek sen evlenmezsen tek başına kalacaksın dünyada evlen yuvanı kur deyip duruyor. bir anne olarak o kadar haklı ki bu şekilde düşünmekde. ama ben hiç bir yere gitmiyorum. kimselerle tanışma imkanım olmuyor. inanırmısınız kolu komşu aracı oluyor evlenmem için, ama olmuyor işte.. kırgın içim aşka sevgiye. yüreğim heyecanlanmıyor. annem için o kadar çok istiyorum ki evlenmek. onun tek arzusu bu. abim var o da yurt dışında yaşıyor. gerçekten tek başına kalacağım, artık bilinç altımda yer edindi bu durum ve bundan da korkuyorum. ben annemden sonra ne yaparım bir başıma bu dünyada diye düşünüp bunalıma giriyorum. evliliklerede bakıyorum herkes bir mutsuz. aldatmalar ihanetler yalanlar.. birazda özgür yetiştim. sıkıyada gelemem mantık evliliği yaparsam diyorum. ancak aşk evliliğinde fedakarlık yürekten yapılır diye düşünüyorum. canım sıkılıyor gece olunca kendimle kaldığımda aklımda bu gerçeklerle...
bu kadar
Allah anneme ömür versin.
2008 yılında hayatım değişti annemin kanser teşhisinden sonra.
korkularla endişelerle uykusuz gecelerle geçen aylarım oldu.
birde sevgilim vardı, farklı şehirlerdeydik.
annemin kemoterapisinden sonra ki kontrol dönemlerinde sonuş iyi çıktığında,doktorundan onay alıp 3-4 günlüğüne şehir dışına gidiyordum onun yanına annemi babam ile bırakıp.
aralarda kendisi de geliyordu. fakat çok zoruma gidiyordu çünkü hastaneye kemoterapi zamanında hiç gelmemişti bu şehre geldiği halde.
yada genelde sormazdı annen nasıl diye bana.
2011 yılı sonu babamada kanser teşhisi kondu. artık ben gelemem senin yanına dedim ailemi bırakıp.
kemoterapilere başladık. yine o esnada geldi yanıma. ama geçmiş olsuna eve gelmedi.
derken babamın kemoterapileri devam ederken bir gece telefonda aniden benden ayrıldı.
3 sene oluyor.
ben hala atlatamadım içten bu gidiş şeklini.
hiç bir açıklama yapmadan gitti.
benim yaşadıklarımı bildiği halde tek bir kelime etmeden bitti dedi ve telefonu kapadı.
çok yaraladı beni bu tavrı. 6 senelik bir beraberlğimiz vardı. gidebilir tabi ki en doğal hakkı, ama insana kendisini bu şekilde değersiz hissettirecek tavılara girmeye ne gerek vardı.
bana açıkca demesini istedim sebebini. ben seni doğu görevinde bile yalnız bırakmadım yanına geldim, sen benden bu şekilde mi gidiyorsun dediysemde bana cvp dahi vermedi.
dünya yalan dünya, insanların birbirlerine veda ederkende helalleşip gitmelerini isterdim. yine canım yanardı ama bilirdim sebebini.
beni çok üzdü. ardından babamı kaybettim.
hayatıma kimseyi sokamıyorum. korkuyorum üzülmekten.
iyice hassaslaştım içime kapandım. annem ile baş başa kaldım. şükür annem hayatta, ama korkuyorum annemin bir sürü hastalıkları var. şeker komasına girdi 2 kere neredeyse bilinci kapandı. hastaneye zor yetiştirdim. kalp krizi geçirdi. ameliyatlık durumu el verişli olmadığından radyoterapi aldığı için stentler takıldı, ve annemin tek istediği evlenmem. gözüm açık gidecek sen evlenmezsen tek başına kalacaksın dünyada evlen yuvanı kur deyip duruyor. bir anne olarak o kadar haklı ki bu şekilde düşünmekde. ama ben hiç bir yere gitmiyorum. kimselerle tanışma imkanım olmuyor. inanırmısınız kolu komşu aracı oluyor evlenmem için, ama olmuyor işte.. kırgın içim aşka sevgiye. yüreğim heyecanlanmıyor. annem için o kadar çok istiyorum ki evlenmek. onun tek arzusu bu. abim var o da yurt dışında yaşıyor. gerçekten tek başına kalacağım, artık bilinç altımda yer edindi bu durum ve bundan da korkuyorum. ben annemden sonra ne yaparım bir başıma bu dünyada diye düşünüp bunalıma giriyorum. evliliklerede bakıyorum herkes bir mutsuz. aldatmalar ihanetler yalanlar.. birazda özgür yetiştim. sıkıyada gelemem mantık evliliği yaparsam diyorum. ancak aşk evliliğinde fedakarlık yürekten yapılır diye düşünüyorum. canım sıkılıyor gece olunca kendimle kaldığımda aklımda bu gerçeklerle...
bu kadar
Allah anneme ömür versin.
