Ruh eşleri ve ikiz ruhlar :uhm:
Bir an için gözlerinizi kapatıp, içinize yönelin ve şu üç soruyu dürüstçe cevaplayın : "Kendimi yargılarımdan arındırmaya razı mıyım? Yaşamımın sorumluluğunu tamamen kabul edebiliyor muyum? Sonucu ne olursa olsun tüm benliğimle tekrar sevmeye ve sevilmeye hazır mıyım?"
Verdiğiniz cevaplar, "Evet, evet ve elbette evet !" şeklindeyse sizi yürekten kutluyorum. Demek ki hamlık devresini aşıp, pişme evresine yaklaşmışsınız; evriminizi ikinci vitesten beşinci vitese geçirecek ilişkiyi yaşamınıza çekecek enerjiye ulaşmışsınız...
Belli bir bilinç aşamasına gelen her insan dikkatini bilfiil evrimine yönelttikten sonra aşklarında ve arkadaşlıklarında kendisine eşlik edebilecek seviyede ruhlar arar. Eş ruhlar birbirlerini buldukları zaman evrimleri hızlanır ve süratle olgunlaşmaya başlarlar. Çünkü öğrenmeleri gereken dersler farklı olsa bile; spiritüel arzuları, amaçları ve misyonları hemen her zaman aynıdır.
Bir çok istisnası olmasına rağmen, genellikle aynı ruh gurubundan gelen eş ruhların frekansları birbirine çok benzer. Üstüne üstlük, önceki yaşamlarda paylaştıkları hatıralar onları güçlü bir sevgiyle birleştirir. Bu yüzdendir ki, birbirlerine baktıkları zaman içlerinde garip bir aşinalık, aşk derecesine varan bir sevgi hissederler. İlişkileri ne olursa olsun, bu doğal ve yoğun sevgi bir çağlayan gibi ruhlarından akarak dünyevî benliklerini besler, doyurur, doldurur.
Mucizevî bir şeydir insanın bir yaşam boyunca bir kaç ruh eşiyle buluşması. Hayat bir salisede değişir. Farklı bir açı kazanır. Genişler. Derin, çok derin bir yalnızlık hissi mazide kaybolur gider. Önemli bir dönemeçte bulunduğunu hisseder insan. Sezgileri ulvî birşeyler döndüğünü fısıldar ona. Gizli ve kudretli bir el ilişkilerini yönetmektedir sanki.
İki insanın kişiliklerinden öte, ruh düzeyinde kurdukları ilişkinin en bariz göstergesi bunlardır. Yaşamımızdaki diğer ilişkiler ekseriyetle dengelenmesi gereken karmik durumlardır. Ve her biri bize koşulsuz sevgiyi öğretmekle yükümlü olduğu için ulvidir. Bu ilişkileri aşmadan, benliğimizi yaralayan yargılardan kurtulmadan, sevgiyi lafla değil de, hareketle hayata geçirmeden ruh eşlerimize kavuşmamız pek zor.
Zira ilahî kural pragmatik ve tavizsiz. "Neyseniz onu kendinize çekersiniz" diyor. Şu anda yaşadığınız ilişkileri teker teker incelerseniz hepsinde kendi kişiliğinizin birer parçasını göreceksiniz. Beğenmeyip, kabul edemediğiniz; bakıp da, henüz anlayamadığınız parçalar da dahil olmak üzere. Mükemmel bir şekilde organize olan evren, bizi daima bize ilişkilerimizin ve yaşamımızda gelişen olayların aynasıyla gösterir. Ve gariptir, insan "kat'a ve asla" dediği şeyleri eninde sonunda yapar; düalite gereği spektrumun bir ucundan öbür ucuna gidiverir.
Netice itibarıyla, eğer ilişkilerimizi objektif bir şekilde analiz edebilirsek, evrim serüvenimiz için kat ettiğimiz yolu görüp, hatalarımızın doğurduğu sevapları anlayarak, kendimizi kendimize müteşekkir kalarak kabullenebiliriz. Öz sevginin ve ayırımsız şevkatin başladığı noktadır bu kabullenme. Sabırsızlıkla beklediğimiz ruh eşlerinden birini, ya da ruhumuzun diğer polaritesi olan ikizimizi yaşamımıza çekebilecek yegane unsurdur.
Aşk kozmosun tutkalıdır. Ve o aşkın tohumları olan bizler bulmayı delice arzuladığımız, kavuşmayı hep hayal ettiğimiz sevgiye ulaşabilmek için sevginin ta kendisi olmak mecburiyetindeyiz. Sonra da, bu sevgiyi başkalarına armağan etmeliyiz, edebilmeliyiz...
Bir an için gözlerinizi kapatıp, içinize yönelin ve şu üç soruyu dürüstçe cevaplayın : "Kendimi yargılarımdan arındırmaya razı mıyım? Yaşamımın sorumluluğunu tamamen kabul edebiliyor muyum? Sonucu ne olursa olsun tüm benliğimle tekrar sevmeye ve sevilmeye hazır mıyım?"
Verdiğiniz cevaplar, "Evet, evet ve elbette evet !" şeklindeyse sizi yürekten kutluyorum. Demek ki hamlık devresini aşıp, pişme evresine yaklaşmışsınız; evriminizi ikinci vitesten beşinci vitese geçirecek ilişkiyi yaşamınıza çekecek enerjiye ulaşmışsınız...
Belli bir bilinç aşamasına gelen her insan dikkatini bilfiil evrimine yönelttikten sonra aşklarında ve arkadaşlıklarında kendisine eşlik edebilecek seviyede ruhlar arar. Eş ruhlar birbirlerini buldukları zaman evrimleri hızlanır ve süratle olgunlaşmaya başlarlar. Çünkü öğrenmeleri gereken dersler farklı olsa bile; spiritüel arzuları, amaçları ve misyonları hemen her zaman aynıdır.
Bir çok istisnası olmasına rağmen, genellikle aynı ruh gurubundan gelen eş ruhların frekansları birbirine çok benzer. Üstüne üstlük, önceki yaşamlarda paylaştıkları hatıralar onları güçlü bir sevgiyle birleştirir. Bu yüzdendir ki, birbirlerine baktıkları zaman içlerinde garip bir aşinalık, aşk derecesine varan bir sevgi hissederler. İlişkileri ne olursa olsun, bu doğal ve yoğun sevgi bir çağlayan gibi ruhlarından akarak dünyevî benliklerini besler, doyurur, doldurur.
Mucizevî bir şeydir insanın bir yaşam boyunca bir kaç ruh eşiyle buluşması. Hayat bir salisede değişir. Farklı bir açı kazanır. Genişler. Derin, çok derin bir yalnızlık hissi mazide kaybolur gider. Önemli bir dönemeçte bulunduğunu hisseder insan. Sezgileri ulvî birşeyler döndüğünü fısıldar ona. Gizli ve kudretli bir el ilişkilerini yönetmektedir sanki.
İki insanın kişiliklerinden öte, ruh düzeyinde kurdukları ilişkinin en bariz göstergesi bunlardır. Yaşamımızdaki diğer ilişkiler ekseriyetle dengelenmesi gereken karmik durumlardır. Ve her biri bize koşulsuz sevgiyi öğretmekle yükümlü olduğu için ulvidir. Bu ilişkileri aşmadan, benliğimizi yaralayan yargılardan kurtulmadan, sevgiyi lafla değil de, hareketle hayata geçirmeden ruh eşlerimize kavuşmamız pek zor.
Zira ilahî kural pragmatik ve tavizsiz. "Neyseniz onu kendinize çekersiniz" diyor. Şu anda yaşadığınız ilişkileri teker teker incelerseniz hepsinde kendi kişiliğinizin birer parçasını göreceksiniz. Beğenmeyip, kabul edemediğiniz; bakıp da, henüz anlayamadığınız parçalar da dahil olmak üzere. Mükemmel bir şekilde organize olan evren, bizi daima bize ilişkilerimizin ve yaşamımızda gelişen olayların aynasıyla gösterir. Ve gariptir, insan "kat'a ve asla" dediği şeyleri eninde sonunda yapar; düalite gereği spektrumun bir ucundan öbür ucuna gidiverir.
Netice itibarıyla, eğer ilişkilerimizi objektif bir şekilde analiz edebilirsek, evrim serüvenimiz için kat ettiğimiz yolu görüp, hatalarımızın doğurduğu sevapları anlayarak, kendimizi kendimize müteşekkir kalarak kabullenebiliriz. Öz sevginin ve ayırımsız şevkatin başladığı noktadır bu kabullenme. Sabırsızlıkla beklediğimiz ruh eşlerinden birini, ya da ruhumuzun diğer polaritesi olan ikizimizi yaşamımıza çekebilecek yegane unsurdur.
Aşk kozmosun tutkalıdır. Ve o aşkın tohumları olan bizler bulmayı delice arzuladığımız, kavuşmayı hep hayal ettiğimiz sevgiye ulaşabilmek için sevginin ta kendisi olmak mecburiyetindeyiz. Sonra da, bu sevgiyi başkalarına armağan etmeliyiz, edebilmeliyiz...
