Hanımlar selamlar herkese sağlıklı mutlu seneler diliyorum,
2021'e aslında umutlu girdim.. çok da güzel bir sene olacak hissediyorum.. ama düşünmekten ve evhamlanmaktan kendimi alamadığım bi konu var çember daraldı..
2 yıllık evliyim.. işlerimiz güçlerimiz gelirimiz yerinde maddi olarak çok şükür bi sıkıntımız yok... eşim 31 ben 28 yaşında..
yakın zamanda yurtdışına göç etme planımız var olumlu olursa 6 ay sonra gibi..
gel gelelim konuya... öncelikle allah isteyen herkese sağlıkla nasip etsin.. fakat ben çocuk yapma fikrine hiç bi zaman sıcak bakmadım.. kendimi anne hayal edemiyorum..
yani ne bilim.. ben istediğim saatte uyuyup istediğim saatte uyanmak istiyorum.. içerden bebek ağlaması duymak bana zor geliyor.. ya da kafam estiği an hadi haftasonu kamp yapalım.. hadi kadıköyde sabahlayalım... hadi bu ay yurtdışı gezisi yapalım.. yani sürekli bu moddayım..
sanki çocuk bütün özgürlüğümü alacak gibi hissediyorum.. eşimse çocuk delisi... ve ben ne kadar kaçsam da artık üzerime gelmeye başladı.. ben sürekli erteleme modundayım ve hazır hissetmiyorum... açıkçası hiç bi zaman da hazır hissedeceğimi düşünmüyorum..
sanki çocuk zorunluymuş gibi ve allah nasip ederse yapmak için yapacağım gibi.. şimdi mesele şu ki, türkiyede olursak çocuğa bakacak birileri olacak ben işime devam edeceğim.
yurtdışına taşınır isek benim dil öğrenme adaptasyon sürecim yeni iş bulma vs zamana ihtiyacım var ve eşim en fazla 1 sene daha bekleriz diyor..
çocuğa tek başıma bakacak olma fikri bile ürpertiyor beni.. bu arada çalışamıcam tabi.. çalışamadığım zaman eşimin maaşı yetecek mi nasıl olacak o kısmı da muamma tabi şuan.. ve eşim 2 çocuk istiyor... birini büyüttüm hadi işe başliyim desem hadi 2. olsun diyecek yani...
offf bilemiyorum daral geliyor, kaç gündür huzursuzum.. ne güzel kafamdaki negatifliklerden kurtulmuşken bu konu beni yine dibe çekiyor..
yoksa ben mi gereksiz abartıyorum bilmiyorum desteğinize ihtiyacım var