1.717 gün oldu...
Ne aşk, ne başarmak, ne yaşamak boşluğunu doldurmuyor
Hayatımdaki herkes ve herşey sen varken anlamlıymış Oğul
Zamanla iyileşmeyi bekledim hep, günlerce, haftalarca
Artık iyileşmeyeceğimi biliyorum
Tıpkı 6 yaşımdayken annemin beni bırakıp gittiği gün ki gibi hissediyorum sen gittiğinden beri
Ne çok yitirdim sevdiklerimi, ne çok örselendim yaşadıkça
Sen bana yaşama sebebi oldun
Eve gelmek için, iyileşmek için, çalışmak için, insanların kötülüğüne dayanmak için sebep
Şimdi hiç anlamı yok yaptıklarımın
O çok sevdiğin adam var ya, evlendik biz ama o bile senden anı; baktıkça adamı koltukta esir aldığın gün geliyor aklıma
Bu ne demişti, kedi demiştin ama kaplana benziyo =)))
Herkes korktu senden, benden korktukları gibi bu yüzden anlaştık belki
Çocuğun olsa bu kadar üzülmezsin diyorlar, düşünüyorum bin tane evlat senin gibi anlar mı beni
Hastaneden eve dönmemi aç ve uykusuz holde soğuk taşın üzerinde bekler mi biri beni ...
Eve geldiğimde uykusuzluktan bayılmıştın kucağımda, fermaurımı açıp da beni koklarken resimlerini çekmişti teyzen
Sonra senin hastane dönüşlerin, refakatçi almayan kliniğin önünde gece ayazlarında camdan sana bakışım, bir yudum su iç diye gecelerce başında bekleyişim, her şeyimi seninle paylaşmak, değerdin sen hiç gocunmadım, bin kere gelsen bin kere yaparım. Oğul içimden gidenleri nasıl anlatmalı bilemiyorum, artık bitsin istiyorum, artık yanına yatayım istiyorum, çok çaresiz bir özlem bu, çıkarıp atamıyorum, kaldığım yerden devam edemiyorum.