Gitgide daha da batıyorum

Merhaba öncelikle içimi dökmeye gerçekten ihtiyacım var neler oluyor anlayamıyorum bende bir insan alerjisi başladı insanları sevmiyor değilim ama sürekli insanlardan kaçıyorum köşe bucak ve gitgide daha da yalnızlaştığımı farkettim insanlarla iletişim kurarken bazen boğuluyorum sanki hemen yalnız olmak istiyorum yalnızlığı seven biriyim aslında ama bu durum nedense canımı sıkmaya başladı

Arkadaşlarım var ama görüşmek bile bana zulüm geliyor hele yeni arkadaşlıklar edinmek mi??!!

Yani kendimi gitgide yalnızlığın soğuk ve karanlık kollarına bırakışımı izliyorum ve bunu durduramıyorum insanlar birbirleriyle nasıl da samimi neden ben bunalıyorum ama işin komik olan tarafı birileriyle samimi olmak istiyorum görüşmek konuşmak buluşmaya üşenmemek hatta konuşmaya.

Neden böyleyim benim bu insan alerjim neden arkadaşlarımı kaybetmekten de çok korkuyorum zaten çok az var onları da kaybedersem insanlarla iletişimin sıfıra yaklaşır diye korkuyorum öyle korkuyorum ki onlar için kendimden ödün verecek kadar ezilecek kadar

Bir insanla konuşurken acaba onu sıkıyor muyum kesin sıkıldı benim hakkımda ''ne kadar sıkıcı bir kız '' diye düşünüyor mu acaba diye düşünmekten rahat olamıyorum o an için yalnızlık benim için tek kurtuluş hemen kaçsam buradan diye düşünüyorum sonra yalnızlığımla başbaşa kalınca ondan da nefer ediyorum

Biraz uzun oldu sanırım ama içimi dökmek istedim. Sadece ben insanlara nasıl alışabilirim? Sahte ilişkileri takmadan keyfime bakabilirim. Hayat müşterek maalesef ama bunu ben yaşayamıyorum hergün daha da basitleştiğimi hissediyorum

Bence kendinizi sevmiyorsunuz. Kendinizden sıkıldığımız için başkalarının sizin sohbetinizden sıkıldığını düşünüyorsunuz. Ben öyle yorumladım bir tur sosyal fobi gibi.
Kelin ilacı olsa başına sürermiş misali bende böyleyim malesef. Çevremdeki insanlarla konuşurken falan bian önce bitse diye düşünüyorum sohbetin tadına varamıyorum kasilmaktan.

Bence tekniloji insanlari asosyol yapti .. Sizde tel.bilgisayar la icli disliysaniz inssnalrdan uzaklasmis olabilirsiniz..twitera sunu yazayim instegramda su resmi paylasayim facebook uda bi slm cakayim derken kendi dunyanizde epeyce vakit geciriyosunuz

Bende de var boyle durumlar. Bu yil iyice yalnizlastim.

cenkez .!.:

Bence tekniloji insanlari asosyol yapti .. Sizde tel.bilgisayar la icli disliysaniz inssnalrdan uzaklasmis olabilirsiniz..twitera sunu yazayim instegramda su resmi paylasayim facebook uda bi slm cakayim derken kendi dunyanizde epeyce vakit geciriyosunuz

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle beni çok iyi anladınız haklısınız gerçekten biraz öyle teknoloji yardımcı olduğu gibi hayatlarımızı da köreltiyor maalesef. Hatta açıkça konuşmak gerekirse yalnızken de çoğunlukla internette vakit geçiriyorum artık beni öldürdüğünü hissediyorum yavaş yavaş

Patti .!.:

Bence kendinizi sevmiyorsunuz. Kendinizden sıkıldığımız için başkalarının sizin sohbetinizden sıkıldığını düşünüyorsunuz. Ben öyle yorumladım bir tur sosyal fobi gibi.
Kelin ilacı olsa başına sürermiş misali bende böyleyim malesef. Çevremdeki insanlarla konuşurken falan bian önce bitse diye düşünüyorum sohbetin tadına varamıyorum kasilmaktan.

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle aynı şeyler hissettiklerim bazıları yalnız olmayı sever ve bundan rahatsızlık duymaz bende sevdiğimi söylüyorum ama bu duygular içindeyken sanırım pek haklı sayılmam belkide

16 yasindasin sanirim. Yasinin getirdigi bir durum da olabilir. Hepimiz donem donem yasadik benzer seyleri. Ama sunu bilki ilerde de insanlari yakindan tanidikca zaten kendiliğinden soguyup yalniz kalmak isteyeceksin. En guzeli birkac gercek dost. Az insan cok huzur...

mrspapatya .!.:

Merhaba öncelikle içimi dökmeye gerçekten ihtiyacım var neler oluyor anlayamıyorum bende bir insan alerjisi başladı insanları sevmiyor değilim ama sürekli insanlardan kaçıyorum köşe bucak ve gitgide daha da yalnızlaştığımı farkettim insanlarla iletişim kurarken bazen boğuluyorum sanki hemen yalnız olmak istiyorum yalnızlığı seven biriyim aslında ama bu durum nedense canımı sıkmaya başladı

Arkadaşlarım var ama görüşmek bile bana zulüm geliyor hele yeni arkadaşlıklar edinmek mi??!!

Yani kendimi gitgide yalnızlığın soğuk ve karanlık kollarına bırakışımı izliyorum ve bunu durduramıyorum insanlar birbirleriyle nasıl da samimi neden ben bunalıyorum ama işin komik olan tarafı birileriyle samimi olmak istiyorum görüşmek konuşmak buluşmaya üşenmemek hatta konuşmaya.

Neden böyleyim benim bu insan alerjim neden arkadaşlarımı kaybetmekten de çok korkuyorum zaten çok az var onları da kaybedersem insanlarla iletişimin sıfıra yaklaşır diye korkuyorum öyle korkuyorum ki onlar için kendimden ödün verecek kadar ezilecek kadar

Bir insanla konuşurken acaba onu sıkıyor muyum kesin sıkıldı benim hakkımda ''ne kadar sıkıcı bir kız '' diye düşünüyor mu acaba diye düşünmekten rahat olamıyorum o an için yalnızlık benim için tek kurtuluş hemen kaçsam buradan diye düşünüyorum sonra yalnızlığımla başbaşa kalınca ondan da nefer ediyorum

Biraz uzun oldu sanırım ama içimi dökmek istedim. Sadece ben insanlara nasıl alışabilirim? Sahte ilişkileri takmadan keyfime bakabilirim. Hayat müşterek maalesef ama bunu ben yaşayamıyorum hergün daha da basitleştiğimi hissediyorum

Genişletmek için tıkla...

ben bunun tamamen şans işi ve yapı meselesi olduğunu düşünüyorum
insan ilişkilerinin hepsi aynı bence
nasıl ki kendisi için doğru insana rastlamadan aşkı yaşayamıyorsa insan
kendisi için doğru insanlara rastlamadan da dostluğu yaşayamıyor
bu "rastlantı" tamamen şans

öte yandan
mesela bir arkadaşım var
muazzam bir çevresi var, herkesle yazışmalar, konuşmalar, canımlar cicimler, telefonu susmaz, hergün bir yerdedir vs ve hep neşelidir
ama anlattıklarını dinliyorum, kimseyi tam anlamıyla sevmiyor, sadece "devam ettiriyor" hayatı, arkadaşlarla olmak, eğlenmek, gezip tozmak, kızı arkadaşlarıyla görüşsün, oğlu çevre edinsin vs diye
işte bu da yapı meselesi

eğer yapınızda "idare etmek", "olduğu gibi kabullenmek" yoksa sahte ilişkileri takmadan keyfinize bakamazsınız
dosttan yana şansınız yoksa tam istediğiniz gibi dostlar edinemezsiniz

"benden sıkıldılar mı" diye düşünmeniz de karşınızdaki insanın size yansıttığıdır veya bu anlamda bir kompleksiniz vardır ama zaten sizin için doğru insanlara rastlasanız böyle hissetmezsiniz, aksine rahat hissedersiniz.

ilgi alanınız olan bir konuya ilgi duyan insanlarla tanışabileceğiniz bir kursa - geziye vs katılsanız belki biraz değişiklik olur hayatınızda...

senesittirhuzur .!.:

16 yasindasin sanirim. Yasinin getirdigi bir durum da olabilir. Hepimiz donem donem yasadik benzer seyleri. Ama sunu bilki ilerde de insanlari yakindan tanidikca zaten kendiliğinden soguyup yalniz kalmak isteyeceksin. En guzeli birkac gercek dost. Az insan cok huzur...

Genişletmek için tıkla...

Evet ama o dostları bulması da kolay değil malesef

Yapı meselesi tatlım. Bende senin gibiyim. Kolay samimi olamam. Yabaniyim hatta biraz. Ben insanlardan zarar göre göre ve arkadaşlıklarımın menfaat ilişkisi olduğunu anladığımda bu hale geldim. Elimi eteğimi çektim insanlıktan. İnan böyle çok mutluyum. Bir tane sevdiceğim var o benim en iyi dostum ve sevgilim, 2 tane de kedişim var. Bir tek onlar olsun başka kimseyi istemem zaten :) Az insan çok huzur. Emin ol en güzeli de bu.

muzurtilki .!.:

ben bunun tamamen şans işi ve yapı meselesi olduğunu düşünüyorum
insan ilişkilerinin hepsi aynı bence
nasıl ki kendisi için doğru insana rastlamadan aşkı yaşayamıyorsa insan
kendisi için doğru insanlara rastlamadan da dostluğu yaşayamıyor
bu "rastlantı" tamamen şans

öte yandan
mesela bir arkadaşım var
muazzam bir çevresi var, herkesle yazışmalar, konuşmalar, canımlar cicimler, telefonu susmaz, hergün bir yerdedir vs ve hep neşelidir
ama anlattıklarını dinliyorum, kimseyi tam anlamıyla sevmiyor, sadece "devam ettiriyor" hayatı, arkadaşlarla olmak, eğlenmek, gezip tozmak, kızı arkadaşlarıyla görüşsün, oğlu çevre edinsin vs diye
işte bu da yapı meselesi

eğer yapınızda "idare etmek", "olduğu gibi kabullenmek" yoksa sahta ilişkileri takmadan keyfinize bakamazsınız
dosttan yana şansınız yoksa tam istediğiniz gibi dostlar edinemezsiniz

"benden sıkıldılar mı" diye düşünmeniz de karşınızdaki insanın size yansıttığıdır veya bu anlamda bir kopmleksiniz vardır ama zaten sizin için doğru insanlara rastlasanız böyle hissetmezsiniz, aksine rahat hissedersiniz.

ilgi alanınız olan bir konuya ilgi duyan insanlarla tanışabileceğiniz bir kursa - geziye vs katılsanız belki biraz değişiklik olur hayatınızda...

Genişletmek için tıkla...

Evet aslında bende yapı meselesi ve cidden kader olduğunu da düşünüyorum ama kaderim diye eli kolu bağlı oturmak da istemiyorum kurslar geziler çok güzel fikir cidden ama kendimi bunları yapacak enerjide hissedemiyorum zorla kurduğum arkadaşlıkları da bu üşengeçliğimden kaybediyorum genelde :--/

Kendinizi sevmediginiz surece hep boyle olur

Queen Bee .!.:

Yapı meselesi tatlım. Bende senin gibiyim. Kolay samimi olamam. Yabaniyim hatta biraz. Ben insanlardan zarar göre göre ve arkadaşlıklarımın menfaat ilişkisi olduğunu anladığımda bu hale geldim. Elimi eteğimi çektim insanlıktan. İnan böyle çok mutluyum. Bir tane sevdiceğim var o benim en iyi dostum ve sevgilim, 2 tane de kedişim var. Bir tek onlar olsun başka kimseyi istemem zaten :) Az insan çok huzur. Emin ol en güzeli de bu.

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel Allâh mutluluğunu bozmasın inşallah canım bende hep öyle düşünürdüm ama bu durumumdan sıkılmaya başladım nedense

mrspapatya .!.:

Evet aslında bende yapı meselesi ve cidden kader olduğunu da düşünüyorum ama kaderim diye eli kolu bağlı oturmak da istemiyorum kurslar geziler çok güzel fikir cidden ama kendimi bunları yapacak enerjide hissedemiyorum zorla kurduğum arkadaşlıkları da bu üşengeçliğimden kaybediyorum genelde :--/

Genişletmek için tıkla...

bu üşengeçliği çok iyi anlıyorum
ama bu üşengeçlik kitap okumak gibi
yani daha ilk kitap okumaya başladığında zor gelir, sonra giderek alışırsın, hele ilgi alanın olan kitaplarla tanıştın mı okumadan duramazsın
işte bu da aynı
önce bir süre zor gelir, sonra hafiften keyif almaya başlarsın, sonra da sürekli olsun istersin :)))
yani demem o ki önce biraz kendini zorlaman gerek! hele bu yaşta :)))

mrspapatya .!.:

Ne güzel Allâh mutluluğunu bozmasın inşallah canım bende hep öyle düşünürdüm ama bu durumumdan sıkılmaya başladım nedense

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim Rabbim sana da nasip etsin inşallah.. Ama öyle bir devirdeyiz ki o küçüklükte kurduğumuz saf ve masum duyguları taşıyan arkadaşlıklar kalmadı. Hatta olanlarda kirlendi. Mesela üniversitede dostlarım vardı. Yani dost sanardım onları. Çalışkan bir öğrenciydim bir dönem notlarım düştü hiçbirini bulamadım yanımda. Menfaat ilişkisiymiş. Bir tane dost bildiğim arkadaşım vardı 10 senelik arkadaşım. 3 yıldır bir ilişkim var ve ben mutlu oldukça ona birşeyler olmaya başladı. Aramızı bozmaya, yıldönümlerimizi mahfetmeye, benim erkek arkadaşıma benzeyen erkek arkadaşları aramaya başladı kendisine. Bir mutluluğumu paylaştığımda moralimi bozmak için elinden geleni yapar. Bende samimiyetimi kestim sonunda. Başka bir arkadaşım dediğim, hasta diye başında sabahlara kadar beklediğim insan erkek arkadaşımı alalade ayartmaya çalıştı. Bu tip şeyler çok başıma geldi. Ki ben arkadaşlarım için her türlü fedakarlığı yapan birisiydim. O yüzden çoğu zaman enayi yerine koyuldum ama benim içim rahat. Bende dertleşebileceğim, içimi dökebileceğim bir kız arkadaş hasreti çekiyorum bazen. Ama ne yapalım.. Kalmamış öyle dostluklar deyip yolumuza devam ediyoruz :)

Queen Bee .!.:

Teşekkür ederim Rabbim sana da nasip etsin inşallah.. Ama öyle bir devirdeyiz ki o küçüklükte kurduğumuz saf ve masum duyguları taşıyan arkadaşlıklar kalmadı. Hatta olanlarda kirlendi. Mesela üniversitede dostlarım vardı. Yani dost sanardım onları. Çalışkan bir öğrenciydim bir dönem notlarım düştü hiçbirini bulamadım yanımda. Menfaat ilişkisiymiş. Bir tane dost bildiğim arkadaşım vardı 10 senelik arkadaşım. 3 yıldır bir ilişkim var ve ben mutlu oldukça ona birşeyler olmaya başladı. Aramızı bozmaya, yıldönümlerimizi mahfetmeye, benim erkek arkadaşıma benzeyen erkek arkadaşları aramaya başladı kendisine. Bir mutluluğumu paylaştığımda moralimi bozmak için elinden geleni yapar. Bende samimiyetimi kestim sonunda. Başka bir arkadaşım dediğim, hasta diye başında sabahlara kadar beklediğim insan erkek arkadaşımı alalade ayartmaya çalıştı. Bu tip şeyler çok başıma geldi. Ki ben arkadaşlarım için her türlü fedakarlığı yapan birisiydim. O yüzden çoğu zaman enayi yerine koyuldum ama benim içim rahat. Bende dertleşebileceğim, içimi dökebileceğim bir kız arkadaş hasreti çekiyorum bazen. Ama ne yapalım.. Kalmamış öyle dostluklar deyip yolumuza devam ediyoruz :)

Genişletmek için tıkla...

Gerçekten karşına çıkan insanlar çok karaktersizlermiş insanlar neden böyle şeyler yapar ki neden zarar verir.herkese güvenmemek gerektiğini senin başına gelen anlattıklarınla da anladım bidaha bidaha. inşallah karşımıza dost olmaya değer insanlar çıkar bundan sonra

muzurtilki .!.:

bu üşengeçliği çok iyi anlıyorum
ama bu üşengeçlik kitap okumak gibi
yani daha ilk kitap okumaya başladığında zor gelir, sonra giderek alışırsın, hele ilgi alanın olan kitaplarla tanıştın mı okumadan duramazsın
işte bu da aynı
önce bir süre zor gelir, sonra hafiften keyif almaya başlarsın, sonra da sürekli olsun istersin :)))
yani demem o ki önce biraz kendini zorlaman gerek! hele bu yaşta :)))

Genişletmek için tıkla...

Aslında evet hiç bu açıdan bakmamıştım belkide aynı onun gibidir çok teşekür ederim bu fikri sevdim hiç böyle düşünmemiştim :)))

mrspapatya .!.:

Gerçekten karşına çıkan insanlar çok karaktersizlermiş insanlar neden böyle şeyler yapar ki neden zarar verir.herkese güvenmemek gerektiğini senin başına gelen anlattıklarınla da anladım bidaha bidaha. inşallah karşımıza dost olmaya değer insanlar çıkar bundan sonra

Genişletmek için tıkla...

Amin canım benim... Bende çok isterim gerçekten güvenebileceğim bir dost.. İnşallah karşımıza çıkar..

mrspapatya .!.:

Merhaba öncelikle içimi dökmeye gerçekten ihtiyacım var neler oluyor anlayamıyorum bende bir insan alerjisi başladı insanları sevmiyor değilim ama sürekli insanlardan kaçıyorum köşe bucak ve gitgide daha da yalnızlaştığımı farkettim insanlarla iletişim kurarken bazen boğuluyorum sanki hemen yalnız olmak istiyorum yalnızlığı seven biriyim aslında ama bu durum nedense canımı sıkmaya başladı

Arkadaşlarım var ama görüşmek bile bana zulüm geliyor hele yeni arkadaşlıklar edinmek mi??!!

Yani kendimi gitgide yalnızlığın soğuk ve karanlık kollarına bırakışımı izliyorum ve bunu durduramıyorum insanlar birbirleriyle nasıl da samimi neden ben bunalıyorum ama işin komik olan tarafı birileriyle samimi olmak istiyorum görüşmek konuşmak buluşmaya üşenmemek hatta konuşmaya.

Neden böyleyim benim bu insan alerjim neden arkadaşlarımı kaybetmekten de çok korkuyorum zaten çok az var onları da kaybedersem insanlarla iletişimin sıfıra yaklaşır diye korkuyorum öyle korkuyorum ki onlar için kendimden ödün verecek kadar ezilecek kadar

Bir insanla konuşurken acaba onu sıkıyor muyum kesin sıkıldı benim hakkımda ''ne kadar sıkıcı bir kız '' diye düşünüyor mu acaba diye düşünmekten rahat olamıyorum o an için yalnızlık benim için tek kurtuluş hemen kaçsam buradan diye düşünüyorum sonra yalnızlığımla başbaşa kalınca ondan da nefer ediyorum

Biraz uzun oldu sanırım ama içimi dökmek istedim. Sadece ben insanlara nasıl alışabilirim? Sahte ilişkileri takmadan keyfime bakabilirim. Hayat müşterek maalesef ama bunu ben yaşayamıyorum hergün daha da basitleştiğimi hissediyorum

Genişletmek için tıkla...

Aaa aynı ben.

samimiyetsiz bir kalabalıkla olmaktansa yalnız takılman daha hayırlıdır belkide :)