- 22 Nisan 2016
- 550
- 374
- 103
- Konu Sahibi sonkafautucu
- #1
Arkadaşlar buraya sürekli konu açmaktan utanır oldum ama birileriyle paylaşamazsam üzüntüden kanser olabilirim...
Eşimle olan sorunlarımı okuyanlar bilir.
Bi senelik evliligim boyunca işitmedigim hakaret küfür kalmadı. Daha doğrusu ben ömrümde hiç kimseden bu kadar ağır sözler işitmedim. Herkes benim çok sabırlı biri olduğumu söyler hatta..
Bazen kendimi sorguluyorum benim de hatalarım olabilir belki yanlış anlaşılıyorumdur. Gidiyim gönlünü alıym diye ama yok adam yüz verdikçe bana kötü davranıyor. İtin bi tarafına saymıyor afedersiniz. .
Ağır işte çalıştığı için çok yoruluyodur stresi bundandir diyorum. Borçlari kafaya takıyor diyorum onu da anlıyim diyoruma ama beni kim anlıycak..
Paranoyalarından, aşırı titizliğinden, sürekli annesiyle bir olup akrabalarimin dedikodusunu yapmasindan, ben niye böyle yapıyorsun sana ne zararları var dediğim de onların b.kunu ye demesinden, kocanı başkalarına değişme demesinden, (dedemgile gidelim dedim diye) takıntılarından, kuruntularından, beni dinlememesinden , anlamamasindan, herseyi yanlış anlamasından, defalarca bana babanın evine git demesinden, gittiğim zaman da ayaklarıma kapanıp gitme diye yalvarmasından, seni boşucam diyip asıl ben senden boşanicam dediğim de yüzüne kezzabi yersin demesinden, daha nice manyakliklarindan, dengesizliklerinden.. Bıktım, yoruldum, tükendim...
En son üç gün önce yine ağır bi tartışma yaşadık. Bol küfürlü, vurdulu kırdılı, aksiyon filmlerini aratmayan cinsinden.. Sonunda annemi aradım hickira hickira ağladım, yalvardim gelin beni alın diye. Gelmezseniz kendimi öldürücem dedim. Ben bu adama dayanamıyorum bu iş bitti dedim. Sokaklarda yatarım bu evde bigün daha kalmam dedim. ( eşim duyuyor bu arada) Annem sus abin duyacak sabah gelir alirim ben dedi kapattı.
Neyse eşim geldi beni sakinlestirmeye çalıştı. Gitme diye ağladı aptal gibi yine affettim.. Ne zaman o kapıdan çıkmaya kalksam özurler dileyip, ağlayıp zirlayip ikna etti beni.. Nasıl olsa gitmiyor gitmez diye düşündugunden midir nedir adam değişmiyor ertesi gün daha beterini yapıyor. Her affettigim de degerimi biraz daha yitirdigimi anlıyorum..
Diyceksiniz ki hala ne duruyosun boşanmak için.. Asla boşanmaktan korkmuyorum. Adımın dula çıkması gibi saçmaliklar umrumda değil, kim ne der arkamdan ne konusurlar falan filan hiç dert değil benim için. Yada parasız kalmak ne biliym yalnız kalmak gibi şeyler.. Bunların hiç birinden korkmuyorum. Aç kalmaktan dahi korkmuyorum. Çalışır dimdik ayaklarımın üstünde dururum..
Tek korkum ailemin evine gittiğim de babamın yada abimin başının belaya girmesi.. Çünkü bana hem aşırı düşkünler hem de namus davası haline getirip olay çıkaracak potansiyele sahipler.. Bizim sülale de hiç boşanan yok ben ilk ve son olurum sanırım.. Bu durumda ne yapılır bilmiyorum.
Düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Bana bi akıl verin kimsenin canı yanmadan nasıl kurtulurum bu cehennemden?
Eşimle olan sorunlarımı okuyanlar bilir.
Bi senelik evliligim boyunca işitmedigim hakaret küfür kalmadı. Daha doğrusu ben ömrümde hiç kimseden bu kadar ağır sözler işitmedim. Herkes benim çok sabırlı biri olduğumu söyler hatta..
Bazen kendimi sorguluyorum benim de hatalarım olabilir belki yanlış anlaşılıyorumdur. Gidiyim gönlünü alıym diye ama yok adam yüz verdikçe bana kötü davranıyor. İtin bi tarafına saymıyor afedersiniz. .
Ağır işte çalıştığı için çok yoruluyodur stresi bundandir diyorum. Borçlari kafaya takıyor diyorum onu da anlıyim diyoruma ama beni kim anlıycak..
Paranoyalarından, aşırı titizliğinden, sürekli annesiyle bir olup akrabalarimin dedikodusunu yapmasindan, ben niye böyle yapıyorsun sana ne zararları var dediğim de onların b.kunu ye demesinden, kocanı başkalarına değişme demesinden, (dedemgile gidelim dedim diye) takıntılarından, kuruntularından, beni dinlememesinden , anlamamasindan, herseyi yanlış anlamasından, defalarca bana babanın evine git demesinden, gittiğim zaman da ayaklarıma kapanıp gitme diye yalvarmasından, seni boşucam diyip asıl ben senden boşanicam dediğim de yüzüne kezzabi yersin demesinden, daha nice manyakliklarindan, dengesizliklerinden.. Bıktım, yoruldum, tükendim...
En son üç gün önce yine ağır bi tartışma yaşadık. Bol küfürlü, vurdulu kırdılı, aksiyon filmlerini aratmayan cinsinden.. Sonunda annemi aradım hickira hickira ağladım, yalvardim gelin beni alın diye. Gelmezseniz kendimi öldürücem dedim. Ben bu adama dayanamıyorum bu iş bitti dedim. Sokaklarda yatarım bu evde bigün daha kalmam dedim. ( eşim duyuyor bu arada) Annem sus abin duyacak sabah gelir alirim ben dedi kapattı.
Neyse eşim geldi beni sakinlestirmeye çalıştı. Gitme diye ağladı aptal gibi yine affettim.. Ne zaman o kapıdan çıkmaya kalksam özurler dileyip, ağlayıp zirlayip ikna etti beni.. Nasıl olsa gitmiyor gitmez diye düşündugunden midir nedir adam değişmiyor ertesi gün daha beterini yapıyor. Her affettigim de degerimi biraz daha yitirdigimi anlıyorum..
Diyceksiniz ki hala ne duruyosun boşanmak için.. Asla boşanmaktan korkmuyorum. Adımın dula çıkması gibi saçmaliklar umrumda değil, kim ne der arkamdan ne konusurlar falan filan hiç dert değil benim için. Yada parasız kalmak ne biliym yalnız kalmak gibi şeyler.. Bunların hiç birinden korkmuyorum. Aç kalmaktan dahi korkmuyorum. Çalışır dimdik ayaklarımın üstünde dururum..
Tek korkum ailemin evine gittiğim de babamın yada abimin başının belaya girmesi.. Çünkü bana hem aşırı düşkünler hem de namus davası haline getirip olay çıkaracak potansiyele sahipler.. Bizim sülale de hiç boşanan yok ben ilk ve son olurum sanırım.. Bu durumda ne yapılır bilmiyorum.
Düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Bana bi akıl verin kimsenin canı yanmadan nasıl kurtulurum bu cehennemden?
Son düzenleme:
