Benim de bir derdim var. İnsanların çektiği büyük acılara kıyasla önemsiz bir dert benimki, ama yine de içimi yakmaya yetiyor. Kendimi bu hale ben düşürdüm, çok fazla suçlu aramaya gerek yok o yüzden. Birini çok sevmek, karşılık beklemeden sevmek, tüm hayatım boyunca onunla birlikte olmayı istemek, bu uğurda karşıma çıkan her engeli görmezden gelmeye çalışmak, tüm haksızlıklara direnmek, her şeyi içine atıp affetmek.. Ve karşılığında kocaman bir hayal kırıklığı. Neye üzülsem bilmiyorum. Yıllarımı verdiğim adamın hiç bir şey olmamış gibi beni yok saymaya çalışmasına mı, elimden bir şey gelmemesine mi, yoksa kalbimde kırılmamış yer bırakmayan o adama karşı hala içimde umut beslememe mi?
Kalbimle mantığım hayatım boyunca çoğu zaman zıt düştü. Ben her zaman kalbimi dinlemekten yana oldum. Kendimi affedemiyorum. Kendimi bu hallere düşürdüğüm için biraz da utanıyorum aslında. Her zaman güçlü bir kadın olmayı öğütledim çevremdekilere. Her kimin derdini dinlesem güçlü ol dedim ona, hangi zorlukla karşılaşırsan karşılaş yıkılma, dik dur dedim. Bir adamın gelip beni böyle darmadağın etmesini yediremiyorum kendime. Herkese söylediğin gibi yap, güçlü kal diyorum kendime. Ama olmuyor. Güçlü kalmak çok zorlaşıyor. Omuzlarımdaki yükten kurtulamıyorum, geceleri uyuyamıyorum. Ağlama nöbetleri ve sonrasında güçlü olamadığım için kendime kızmalarımla geçiyor günler. Ve ne kadar incinmiş olduğumu kimseye belli etmemeye çalışmakla. Ha bi de şu sevgilim olacak adamı hala seviyorum. Belki de en büyük güçsüzlüğüm, en büyük incinmişliğim burada başlıyor.
Kalbimle mantığım hayatım boyunca çoğu zaman zıt düştü. Ben her zaman kalbimi dinlemekten yana oldum. Kendimi affedemiyorum. Kendimi bu hallere düşürdüğüm için biraz da utanıyorum aslında. Her zaman güçlü bir kadın olmayı öğütledim çevremdekilere. Her kimin derdini dinlesem güçlü ol dedim ona, hangi zorlukla karşılaşırsan karşılaş yıkılma, dik dur dedim. Bir adamın gelip beni böyle darmadağın etmesini yediremiyorum kendime. Herkese söylediğin gibi yap, güçlü kal diyorum kendime. Ama olmuyor. Güçlü kalmak çok zorlaşıyor. Omuzlarımdaki yükten kurtulamıyorum, geceleri uyuyamıyorum. Ağlama nöbetleri ve sonrasında güçlü olamadığım için kendime kızmalarımla geçiyor günler. Ve ne kadar incinmiş olduğumu kimseye belli etmemeye çalışmakla. Ha bi de şu sevgilim olacak adamı hala seviyorum. Belki de en büyük güçsüzlüğüm, en büyük incinmişliğim burada başlıyor.
